Αποχή από τις φοιτητικές εκλογές, απαξίωση των συλλογικών διαδικασιών.
Στις φοιτητικές εκλογές της 18ης Μαΐου, για άλλη μια χρονιά, παρατηρείται αυξητική τάση στην αποχή. Αυτό είναι αποτέλεσμα μιας σειράς παραγόντων που πρέπει να αναλυθούν εκτενώς. Η συνεχόμενη και ασταμάτητη μνημονιακή επέλαση των τελευταίων χρόνων αποτυπώνεται έντονα στην κοινωνία αλλά και στα πανεπιστήμια και στα ΤΕΙ. Μετά το κίνημα του ‘06-‘07 για την αναθεώρηση του άρθρου 16 του Συντάγματος, όπου οι φοιτητές κατάφεραν να σταματήσουν την επιβολή των νεοφιλελεύθερων «μεταρρυθμίσεων» στον χώρο της παιδείας, επιχειρήθηκε η σταδιακή προσαρμογή με τέτοιο τρόπο (επιμέρους μεταρρυθμίσεις κάθε φορά) ώστε να μην μπορέσουμε να αντιδράσουμε μαζικά και συντονισμένα.
Σπασμωδικά ξεκίνησαν οι αλλαγές στα προγράμματα σπουδών και στον τρόπο λειτουργίας του Πανεπιστημίου και των ΤΕΙ, στην κατεύθυνση εναρμόνισης με τις απαιτήσεις της αγοράς και των νεοφιλελεύθερων μηχανισμών οδηγώντας στην επικράτηση του αντιπάλου. Έτσι, κάποια δημοκρατικά κεκτημένα στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, όπως η συμμετοχή των φοιτητών στην συνδιοίκηση, έχουν συρρικνωθεί και στην ουσία έχουν ακυρωθεί, αλλά και η γενικότερη αντίληψη για το πανεπιστήμιο ως έναν χώρο οραματικών αναζητήσεων, ανταλλαγής απόψεων και συλλογικού πράττειν έχει υποβαθμιστεί. Σε συνδυασμό με την οικονομική πίεση λόγο της κρίσης, οι φοιτητές πλέον αναζητούν τις δεξιότητες ώστε να «κολυμπήσουν» μελλοντικά στην εργασιακή τους ζωή καθώς οι συλλογικές διαδικασίες (γενικές συνελεύσεις) αδυνατούν να οδηγήσουν σε δυναμικά κινήματα, νίκες και απαντήσεις. Βρισκόμαστε σε μία κατάσταση όπου ο φοιτητικός συνδικαλισμός έχει αποδυναμωθεί εμφανώς ενώ οι τρόποι παρέμβασης των αριστερών σχηματισμών δεν καταφέρνουν μέχρι στιγμής να ανταποκριθούν στην πολύπλοκη συγκυρία, χρησιμοποιώντας μεθόδους που πλέον δεν εμπνέουν. Παράλληλα, η αποκοπή των Δ.Σ. από την οποιαδήποτε επιρροή που μπορεί να είχαν κάποτε στα τμήματα, έχει καταστήσει αυτό το όργανο σε μία αναποτελεσματική, γραφειοκρατική δομή χωρίς αντίκτυπο, κάτι που οδηγεί και στην γενικότερη απαξίωση των εκλογών σαν διαδικασία.
Πρέπει να σημειωθεί και ο καθοριστικός ρόλος που έπαιξε η συνθηκολόγηση, ενσωμάτωση και αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ που είχε κεφαλαιοποιήσει την δυσαρέσκεια και τις αντιδράσεις της γενιάς μας. Η μετατροπή του ΟΧΙ, που σε συντριπτική πλειοψηφία στήριξε η νεολαία, σε ΝΑΙ οδήγησε στην απογοήτευση του αγωνιζόμενου λαού και κατ’ επέκταση των φοιτητών.
Ανασύνθεση της φοιτητικής αριστεράς.
Στα πλαίσια της δυσμενούς συγκυρίας και της αναγκαίας συσπείρωσης δυνάμεων που απαιτείται για να ανταποκριθούμε σε αυτήν, οι δυνάμεις της Φοιτητικής Αριστεράς που αναγνώρισαν τα προαναφερθέντα προβλήματα (ΑΡΕΝ, ΕΑΑΚ, ΑΡΔΙΝ) μπήκαν στην διαδικασία συζήτησης, ανασύνθεσης και συμπόρευσης, προσπαθώντας να σπάσουν βεβαιότητες και διαχωριστικές γραμμές του παρελθόντος, προκειμένου να ανταποκριθούν στις νέες καταστάσεις. Ξεκίνησε μια σειρά από κοινές διαδικασίες και εκδηλώσεις, όπου
αυτό ήταν εφικτό, που οδήγησαν εν τέλει και σε κοινές εκλογικές καθόδους. Οι διαδικασίες αυτές ομολογουμένως δεν πήραν τις διαστάσεις που θα θέλαμε και η συζήτηση ανάμεσα στα σχήματα της Αριστεράς χαρακτηρίστηκε από εσωστρέφεια και σε κάποιες περιπτώσεις καθορίστηκε από μικροπολιτικές κόντρες. Είναι σημαντικό όμως ότι υπήρξαν σχολές όπου αυτές οι διαδικασίες ξεκίνησαν εγκαίρως, χωρίς φοβικότητες και με ισότιμους όρους, προσέλκυσαν ανένταχτους/ες αγωνιστές/ίστριες και κατάφεραν να συσπειρώσουν τους φοιτητές/ήτριες με αποτέλεσμα να χτυπήσουν και εκλογικά τις δυνάμεις της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ (Νομική, ΑΣΟΕΕ). Εν τέλει αυτή η διαδικασία έχει κεκτημένα που αφήνουν σημαντικές παρακαταθήκες για την δράση μας από την επόμενη χρονιά.
Πως συνεχίζουμε;
Τα αποτελέσματα των εκλογών με αριθμούς, πέρα από την αποχή, δείχνουν ότι οι αντιδραστικές δυνάμεις της αποπολιτικοποίησης, της ενσωμάτωσης και της ανάθεσης, συνεχίζουν να επικρατούν μέσα στο ευνοϊκό γι’ αυτούς πλαίσιο που έχει διαμορφωθεί στον χώρο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης (ΔΑΠ-ΠΑΣΠ). Από την άλλη, οι δυνάμεις της ΠΚΣ συνεχίζουν να έχουν μεγάλη εκλογική δυναμική, κάτι που όμως δεν αποτυπώνεται κινηματικά και υλικά στους συλλόγους, λόγω των σεχταριστικών πρακτικών τους και της ανάλυσης τους που οδηγεί στο να μην επιδιώκουν νίκες και απαντήσεις για το φοιτητικό σώμα στο «εδώ και τώρα». Το θετικό είναι ότι τα σχήματα της αγωνιζόμενης Ριζοσπαστικής Αριστεράς κατάφεραν να διατηρήσουν ένα σεβαστό ποσοστό σε συνθήκες αποκλιμάκωσης των αγώνων και μαζικής απογοήτευσης, όμως εμφανίζουν σημαντική πτώση σε σχέση με το περσινό άθροισμά τους, κάτι που σε συνδυασμό με την αποχή θα πρέπει να μας προβληματίζει και να μας οδηγήσει σε εγρήγορση.
Ωστόσο η εφαρμοζόμενη λιτότητα συνεχίζει να πυροδοτεί τις αντιδράσεις των λαών απέναντι στην πολιτική για την αντιμετώπιση της κρίσης σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων, αλλά και γενικότερα του αστικού τρόπου ζωής. Σε αυτή τη φάση κοιτάμε προς την Γαλλία, όπου εδώ και μήνες, με την ενεργό συμμετοχή της νεολαίας, η κοινωνία παλεύει ενάντια στον αντεργατικό νόμο El Komhri, μέσα από μαχητικές πορείες, απεργίες και καταλήψεις πλατειών, ενώ ξεκινούν αντίστοιχες αντιστάσεις και σε άλλες χώρες της κεντρικής Ευρώπης, όπως το Βέλγιο. Η ελληνική κοινωνία έχει απορρίψει αυτές τις πολιτικές όμως αδυνατεί να δει την διέξοδο και έχει βρεθεί εγκλωβισμένη στο δόγμα του There Is No Alternative που εμπεδώθηκε με την συνέχιση της εφαρμογής της λιτότητας από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Σε αυτά τα πλαίσια καλούμαστε να συνεχίσουμε στον δρόμο της συμπόρευσης και να αναβαθμίσουμε την δράση μας προκειμένου να διερευνήσουμε και να αναδείξουμε τις εναλλακτικές. Είναι αναγκαίο να βγούμε μαχητικά και συγκρουσιακά στους συλλόγους μας για να δείξουμε ότι δεν αποδεχόμαστε να ζήσουμε στην πραγματικότητα που διαμορφώνεται, να επανανοηματοδοτήσουμε τελικά τις συλλογικές διαδικασίες απορρίπτοντας γραφειοκρατικές λογικές δίνοντας το δικό μας θετικό πρόταγμα για το μέλλον του Πανεπιστημίου και της Κοινωνίας.
