Α.Συγκυρία
1.Διεθνής Συγκυρία
Α)Το μεσοδιάστημα μετά το Brexit και μέχρι τις Γερμανικές εκλογές,χαρακτηρίζεται απο την τρικυμία που έχει προκληθεί και την ανασφάλεια που νιώθει πλέον έντονα η ιμπεριαλιστική Ευρώπη.Η πολιτική αστάθεια στη Γερμανία,με την ήττα του Χριστιανοδημοκρατικου κόμματος της Μέρκελ σε εκλογές επιμέρους κρατιδίων,και η άνοδος του ακροδεξιού AfD,φανερώνουν ένα σκηνικό πανικού για την ηγεμόνα των νεοφιλελεύθερων πολιτικών λιτότητας,και τον πιο ισχυρό κρίκο της Ευρωζώνης.Το 2016 για τους επιφανείς οικονομολόγους που υποστήριζαν με νύχια και με δόντια τη λιτότητα,θα ήταν το έτος εξόδου απο την κρίση,απεναντίας η κρίση δείχνει να βαθαίνει ακόμα περισσότερο,οι ταξικές αντιθέσεις να οξύνονται,και η ανάγκη για την απάντηση απο τα κάτω να είναι πλέον αναγκαία και ζωτική.Απο τα γεωπολιτικά (Συρία,Ουκρανία,Κινεζική Θάλασσα) μέχρι και τα οικονομικά (Χρεωκοπία Hijing,Deutsche Bank) οι προσπάθειες για να κρυφτεί,το τέλμα στο οποίο έχει περιέλθει ο παγκόσμιος καπιταλισμός,κάτω απο το χαλί,είναι ξεκάθαρα ανεπιτυχείς,και το μπαλάκι πλέον βρίσκεται στη μεριά των λαών.
Β)Απο τη στιγμή που Αμερικανικές και όχι μόνο επεμβάσεις στη Συρία,βάδιζαν πλάι πλάι με το φονταμενταλιστικό Ισλαμικό Κράτος και τις θηριωδείες που αυτό προκαλούσε στη Συρία αλλά και σε ένα μεγάλο κομμάτι της Μέσης Ανατολής,προσφυγικές ροές άρχισαν να κάνουν την εμφάνισή τους.Στη Συρία πραγματοποιούνται καθημερινές επεμβάσεις και βομβαρδισμοί σε περιοχές αμάχων με πολλούς νεκρούς,στρέφοντας ακόμα περισσότερους Σύριους στην προσφυγιά.Απο την άλλη μεριά το Isis έχοντας φτιάξει ένα δίκτυο σε όλο τον πλανήτη με φανατικούς πιστούς,έχει πραγματοποιήσει αρκετές τρομοκρατικές επιθέσεις σε χώρες όπως η Γαλλία και το Βέλγιο,γεγονός που μαζί με την πολιτική ηγεσία των κρατών αυτών οδήγησε στη δημιουργία ενός κλίματος ισλαμοφοβίας και ρατσισμού απέναντι στις προσφυγικές ροές που και οι ίδιες πλήττονταν απο το ISIS.Τον περασμένο Μάρτη,η ΕΕ προσπαθώντας να συγκρατήσει τις προσφυγικές ροές που είχαν σαν προορισμό τη δύση,προχώρησε στη διευρυμένη συμφωνία με την Ελλάδα και την «ασφαλή τρίτη χώρα» Τουρκία.Η συμφωνία ορίζει πως μόνο όσοι πρόσφυγες είναι Σύριοι (και μάλιστα απο συγκεκριμένες πόλεις) θα έχουν ελπίδα για έγκριση της αίτησης ασύλου,ενώ εκείνοι που είναι από άλλες χώρες θα θεωρούνται παράτυποι μετανάστες ακόμη και αν βιώνουν εμπόλεμες καταστάσεις(π.χ Ιράκ,Αφγανιστάν),ουσιαστικά η συμφωνία εξασφαλίζει τη παρουσία του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο με μόνο σκοπό την άμεση επέμβαση εφόσον κριθεί αναγκαίο από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις,στη Συρία καθώς και την ενίσχυση της Frontex η οποία μαζί με το Ελληνικό κράτος είναι υπεύθυνη για εκατοντάδες πνιγμούς στο Αιγαίο .Στην «ασφαλή τρίτη χώρα» Τουρκία, του αυταρχικό καθεστώτος Ερντογάν ακολούθησαν οι αποτυχημένες διαδικασίες πραξικοπήματος οι οποίες ήταν το αποκορύφωμα μιας χρόνιας διαμάχης σε όλα τα επίπεδα του κρατικού μηχανισμού μεταξύ κεμαλικών και ισλαμιστώνΤον πιο σημαντικό ρόλο στην έκβαση του πραξικοπήματος έπαιξε ο τουρκικός λαός,ο οποίος στην προσπάθειά του να προστατέψει τα ψήγματα ελευθερίας που δεν είχε εξαφανίσει ακόμα ο Ερντογάν,βγήκε στους δρόμους και έδιωξε τα τανκς και τους στρατιώτες απο τις πλατείες και τους δρόμους.Φυσικά το γεγονός αυτό το εκμεταλλέυτηκε ο Ερντογάν και καπηλεύτηκε τα λαικά αντανακλαστικά στην προσπάθειά του να παλινορθωθεί ακόμη πιο δυναμικά στην εξουσία.
Πρέπει να τονιστεί πως ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου που βγήκε στους δρόμους ήταν όντως οπαδοί του Ερντογάν και του AKP,όμως αυτό δεν πρέπει να βάζει στο περιθώριο τους συντρόφους και τις συντρόφισσες απο κόμματα και οργανώσεις της Αριστεράς,φοιτητές και φοιτήτριες,εργαζόμενους και εργαζόμενες που βγήκαν στο δρόμο όχι για να υπερασπιστούν τον Ερντογάν αλλά για να διεκδικήσουν ένα πραγματικά καλύτερο αύριο για την Τουρκία.
Γ)Στον αντίποδα της κατάστης στην Τουρκία η οποία δείχνει ζοφερή,ο κόσμος του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού δέχθηκε ένα πολύ ισχυρό χτύπημα μετά το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος στη Βρετανία.Αυτό αποτυπώθηκε στις αγορές με τεράστιες πτώσεις στους δείκτες της οικονομίας,δείχνοντας πως οι αστικές τάξεις της Ευρώπης βρίσκονται σε κατάσταση πανικού.Το δημοψήφισμα δεν επιβλήθηκε απο κάποια πίεση απο τα κάτω,αντιθέτως απο ένα σχίσμα στο μπλοκ της Βρετανικής αστικής τάξης,παρ’όλα αυτά άρχισε να απασχολεί και να επηρρεάζει και την πλειοψηφία του λαού της Βρετανίας.Την περίοδο πριν το δημοψήφισμα αντιδραστικές,συντηριτικές και ακροδεξιές δυνάμεις προσπάθησαν να καπηλευτούν την ζύμωση που είχε δημιουργήσει η ανακοίνωση του δημοψηφίσματος στα χαμηλά στρώματα και τις λαικές μάζες,δυνάμεις όπως ο Farage και το UK Independence Party.Η Αριστερά στη χώρα αντιλήφθηκε εξαρχής αυτή τη δυναμική που είχε δημιουργηθεί και ενεπλάκη,συνειδητοποιόντας πως η καμπάνια αυτή θα πρέπει να έχει δυο στόχους,να δεχθεί πλήγμα ο βρετανικός ιμπεριαλισμός,η άρχουσα τάξη και εν συνεχεία η ΕΕ,καθώς και να εκφραστεί η λαική δυσαρέσκεια για την ευρωλιτότητα.
Όλα αυτά πήραν σάρκα και οστά με την καμπάνια του Lexit (Left – Exit).
Μια έξοδος από την ΕΕ μπορεί να έχει χαρακτηριστικά τέτοια προς το συμφέρον της εργατικής τάξης μόνο όταν συνοδεύται απο ένα αντικαπιταλιστικό σχέδιο,το οποίο μπορεί να εκφράσει μόνο η Αριστερά,αλλιώς μπορεί καθ’όλα εύκολα να χρησιμοποιηθεί και απο ένα κομμάτι της αστικής τάξης προς όφελος αυτού.
Δ)Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού βρισκόμαστε στην τελική ευθεία της προεκλογικής εκστρατείας για τις εκλογές στις Ηνωμένες Πολιτείες.Απο τη μία η Clinton εκπροσωπεί το παραδοσιακό κομμάτι της Αμερικανικής αστικής τάξης,το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο και τους χρηματιστές και ο Trump τη βιομηχανία πετρελαίου,ενέργειας και οπλοκατασκευταστικών κολοσσών.Και οι 2 αποτελούν απειλή τόσο για τον Αμερικανικό λαό αλλά και τους λαούς σε όλον τον κόσμο.Ο Bernie Sanders με τον ριζοσπαστικό λόγο του για τα δεδομένα του πολιτικού συστήματος στην Αμερική,κατάφερε και είχε δημιουργήσει μια πρωτόγνωρη κατάσταση στα χαμηλά στρώματα της χώρας,ανοίγοντας ζητήματα όπως αυτό της παρέμβασης στη Μέση Ανατολή,το Εθνικό Σύστημα Υγείας,οι φόροι,αλλά και τις προεκλογικές καμπάνιες των αντιπάλων του,και το πως αυτές χρηματοδοτούνται.Εν τέλει χάνοντας το χρήσμα των δημοκρατικών στήριξε την Clinton στην συνέχεια της εκστρατείας της,απογοητεύοντας τον κόσμο που έβλεπε διέξοδο και τον είχε στηρίξει,κόσμο της εργασίας και των χαμηλών λαικών στρωμάτων,μεταναστών κ.α.
Όλα αυτά συμβαίνουν σε μια έκρυθμη κατάσταση στην Αμερικανική κοινωνία καθώς καθημερινά δελτία ειδήσεων παρουσιάζουν Αφροαμερικανούς να δολοφονούνται απο αστυνομικούς χωρίς πραγματική αιτία και λόγο,γεγονός που κάνει ξεκάθαρη την αυταρχικοποίηση του Αμερικανικού κράτους ενάντια στις εθνικές μειονότητες.Διαδηλώσεις όπως πέρσι στο Ferguson και φέτος σε όλες σχεδόν τις πολιτείες με το σύνθημα ”Black Lives Matter” έδειξαν να ταρακουνούν συθέμελα το κατα τα άλλα όχι και τόσο ζωντανό κινηματικό σκηνικό στις ΗΠΑ.
2.Κεντρική πολιτική σκηνή
Έναν περίπου χρόνο μετά τις εκλογές της 20ης Σεπτέμβρη, ελάχιστα έχει διαφοροποιηθεί η κατάσταση εντός του κοινοβουλίου. Η μνημονιακή πλειοψηφία, όπως αυτή διαμορφώθηκε στις τελευταίες εκλογές παραμένει ιδιαίτερα ισχυρή και συμπαγής, καθώς η κριτική και ο αντιπολιτευτικός λόγος του μόνου αριστερού κόμματος της Βουλής, του ΚΚΕ, εμφανίζονται ανεπαρκή και ανίκανα να της προκαλέσουν τριγμούς.
Απολύτως εγκλωβισμένο στην σεχταριστική λογική της ηγεσίας του, αν και θα μπορούσε να πρωτοστατεί στον αγώνα εναντίον των μνημονίων και του νεοφιλελευθερισμού, το ΚΚΕ αποτυγχάνει να παίξει τον ιστορικό του ρόλο ως κομμουνιστικό κόμμα εν μέσω καπιταλιστικής κρίσης και περιορίζεται στο να ασκεί στείρα κριτική χωρίς να δίνει λύσεις στο σήμερα.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έχει ως τώρα καταφέρει να περάσει τα σκληρά, νεοφιλελεύθερα μέτρα που προβλέπει το τρίτο μνημόνιο χωρίς να αντιμετωπίσει ιδιαίτερες αντιδράσεις από τις Κ.Ο. των δύο κυβερνητικών κομμάτων αλλά ούτε και από τα κινήματα που πρωτοστατούσαν στην μάχη κατά της λιτότητας τα προηγούμενα χρόνια των μνημονίων. Σε αυτό συμβάλλει σημαντικά η απουσία ουσιαστικής αριστερής ριζοσπαστικής αντιπολίτευσης εντός του κοινοβουλίου αλλά και η αδυναμία των δυνάμεων της Αριστεράς γενικότερα να οργανώσουν αποτελεσματικά την αντίσταση της κοινωνίας απέναντι στην νεοφιλελεύθερη επίθεση που εξαπολύει η Ε.Ε και το Δ.Ν.Τ. με όργανο την κυβέρνηση.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πλέον μετατραπεί πλήρως σε ένα κλασσικό προσωποκεντρικό, αστικό κόμμα, με έντονα στοιχεία νεοφιλελεύθερου βοναπαρτισμού, του οποίου τα όργανα και οι διαδικασίες έχουν εντελώς διακοσμητικό ρόλο και τις αποφάσεις παίρνει ο «αρχηγός» και τα περί αυτόν στελέχη. Επιδιώκοντας ο ΣΥΡΙΖΑ να διατηρήσει ένα κάποιο αριστερό προφίλ, στήνει ένα σενάριο διαρκούς σύγκρουσης με την εγχώρια διαπλοκή αλλά και με τους δανειστές. Το επικοινωνιακό αυτό παιχνίδι όμως φαίνεται πως πλέον δεν πείθει την κοινωνία, αφού η καθημερινή πραγματικότητα διαψεύδει τους λεονταρισμούς της κυβέρνησης σε όλα τα επίπεδα.
Η κυβέρνηση, για να καταφέρει να εμφανίζεται ως το «μικρότερο κακό» ώστε να εξασφαλίσει την διατήρηση της στην εξουσία ή έστω την πολιτική της επιβίωση, εκμεταλλεύεται την εύλογη δυσπιστία και απέχθεια της μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτών προς το πολιτικό προσωπικό της ΝΔ, καθώς και την σκληρή νεοφιλελεύθερη γραμμή της, την οποία υιοθέτησε ο Κ. Μητσοτάκης από το ξεκίνημα της θητείας του ως πρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Η ΝΔ υπό την νέα της ηγεσία, έχει υιοθετήσει μια πιο σκληρή ρητορική απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ, επιδιώκοντας να πείσει τους ψηφοφόρους πως εκείνη είναι η πλέον κατάλληλη να εφαρμόσει τις αναγκαίες «μεταρρυθμίσεις» που επιβάλλουν οι δανειστές, αφού σε αντίθεση με την κυβέρνηση θα το κάνει με σοβαρότητα, υπευθυνότητα και χωρίς λαϊκισμούς.
Η Ένωση Κεντρώων έχει ως σημαία την δημιουργία οικουμενικής κυβέρνησης, με την συμμετοχή όλων των φιλοευρωπαϊκών, μνημονιακών κομμάτων, αφού όπως υποστηρίζουν, μόνο μία τέτοια ισχυρή σε κοινοβουλευτικό επίπεδο κυβέρνηση μπορεί να περάσει τις μεταρρυθμίσεις που επιθυμούν οι δανειστές χωρίς να αντιδρά οι κοινωνία. Παρόλα αυτά, έχει φανεί πρόθυμη αρκετές φορές να στηρίξει την κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αν κινδυνεύσει η κοινοβουλευτική της πλειοψηφία. Βασικά προτάγματα του κόμματος του Β. Λεβέντη είναι η μέγιστη δυνατή συρρίκνωση και ο εξορθολογισμός του κράτους και η χρησιμοποίηση τεχνοκρατών σε διάφορα κρατικά και κυβερνητικά πόστα .
Τα πολιτικά προτάγματα της συρρίκνωσης του κράτους και του τεχνοκρατισμού μοιράζεται με την Ένωση Κεντρώων και το Ποτάμι, το οποίο όμως φαίνεται να έχει χάσει τον ρόλο του «εκσυγχρονιστικού» , «μεταρρυθμιστικού», νεοφιλελεύθερου κόμματος που κατείχε, αφενός λόγω της ανάδειξης του βασικού εκπροσώπου του νεοφιλελευθερισμού στην Ελλάδα, Κ. Μητσοτάκη σε πρόεδρο της ΝΔ και αφετέρου λόγω του ενστερνισμού από πλευράς ΣΥΡΙΖΑ της λογικής των μνημονίων και την αποδοχή του μνημονιακού μονόδρομου.
Το ΠΑΣΟΚ προσπαθεί να ανασυγκροτήσει και να συσπειρώσει την βάση του, διατηρώντας σαφείς αποστάσεις τόσο από την κυβέρνηση κατηγορώντας την για λαϊκισμό και ανευθυνότητα, όσο και από την αξιωματική αντιπολίτευση την οποία κατηγορεί για συντηρητισμό, υπερβολική προσήλωση στους μηχανισμούς της αγοράς και αδιαφορία για την κοινωνία. Επανέφερε το σοσιαλδημοκρατικό ιδεολόγημα της συμμαχίας κράτους-αγοράς-κοινωνίας στην ρητορική του, σε μία προσπάθεια «επιστροφής στις αξίες». Φυσικά η στάση του αυτή είναι πλήρως αντιφατική, αφού προσπαθεί να συνδυάσει σοσιαλδημοκρατικά αιτήματα με την ταυτόχρονη στήριξη στα μνημόνια.
Η Χρυσή Αυγή , της οποίας η ανοδική πορεία ξεκίνησε με την είσοδο της χώρας στην εποχή των μνημονίων , διατηρεί πλέον σταθερά τα ποσοστά της , εκμεταλλευόμενη την ύπαρξη ξενοφοβικών και ρατσιστικών αντανακλαστικών σε μία σημαντική μερίδα της κοινωνίας, τα οποία εντάθηκαν από το προσφυγικό. Ο ξεκάθαρα φασιστικός χαρακτήρας της Χρυσής Αυγής είναι πια προφανής για ολόκληρη την κοινωνία και η άγνοια δεν αποτελεί πλέον δικαιολογία για κανέναν. Παρόλα αυτά, το νεοναζιστικό μόρφωμα έχει σταθεροποιήσει τα ποσοστά του, κάτι που δείχνει ότι ένα κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας συνειδητά εντάσσει τον εαυτό του ιδεολογικά στην ακροδεξιά και το φασισμό.
3.Νεοφιλελεύθερες πολιτικές
Η μνημονιακή συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και οι υπόλοιπες αντιδραστικές-αστικές δυνάμεις της βουλής (Ν.Δ,ΠΑΣΟΚ,ΠΟΤΑΜΙ.ΕΝΩΣΗ ΚΕΝΤΡΩΩΝ) έχουν επιδοθεί σε μια καρικατούρα μονομαχίας, στην οποία όλοι διεκδικούν μερίδιο από την πίτα και υπόσχονται ηπιότερη η και ‘ορθότερη’ διαχείρηση του μνημονίου. Απέναντι σ’ αυτή την ζοφερή κατάσταση, στην οποία η κατά το 95% μνημονιακή βουλή εφαρμόζει κατά γράμμα τις σκληρές απαιτήσεις των δανειστών, η ριζοσπαστική-αντιμνημονιακή αριστερά και το κίνημα παρά το γεγονός ότι βρίσκονται σε αμηχανία και αδυνατούν προς το παρόν να εμπνεύσουν τα πληττόμενα κοινωνικά στρώματα έχουν χρέος να δημιουργήσουν παραστάσεις αντίστασης και διεκδικήσεων . Η ελληνική κοινωνία βιώνει ‘το δόγμα του σοκ’ και οφείλει να μη συμβιβαστεί με τη λογική ‘το μη χείρον, βέλτιστον’.
Συγκεκριμένα, η νεοφιλελεύθερη επίθεση της συγκυβέρνησης εντοπίζεται στους παρακάτω κόμβους:
α) ασφαλιστικό: Το νομοσχέδιο Κατρούγκαλου στο όνομα της δήθεν εξοικονόμησης πόρων και εξυγίανσης του πράγματι προβληματικού μέχρι χθες ασφαλιστικού συστήματος,προχωρά σε τερατώδεις αλλαγές στο συνταξιοδοτικό τομέα (σταδιακή κατάργηση του ΕΚΑΣ, αλλαγές στις κύριες και επικουρικές συντάξεις).Στο στόχαστρο μπαίνουν ακόμη, μέσω της ανελέητης φορολογίας και της εκτόξευσης των ασφαλιστικών εισφορών, οι αγρότες και οι ελεύθεροι επαγγελματίες (νέοι εργαζόμενοι με μπλοκάκι κλπ) αντίστοιχα.
β)ιδιωτικοποιήσεις: Με την ίδρυση του λεγόμενου ‘Υπερταμείου’, ολόκληρη η δημόσια περιουσία της χώρας αξιολογείται από μία τεχνοκρατική- εξωθεσμική επιτροπή. Το Υπερταμείο λοιπόν αποφασίζει αναλόγως την περίσταση την συμμετοχή ιδιωτικών επιχειρήσεων σε δημόσιες , το ξεπούλημα των τελευταίων προς όφελος ντόπιων και ξένων ιδιωτικών συμφερόντων ακόμη και παραχώρηση ελληνικών δημόσιων επιχειρήσεων σε ξένες κρατικές εταιρίες! Αυτή η αποικιακού τύπου δέσμευση της χώρας έχει ήδη παραχωρήσει στρατηγικές επιχειρήσεις του δημοσίου (περιφεριακά αεροδρόμια,λιμάνι του Πειραιά ) και δε διστάζει να προχωρήσει και σε ιδιωτικοποιήσεις βασικών κοινωνικών αγαθών όπως το νερό και το ρεύμα.
γ)εργασιακό: Το επερχόμενο εργασιακό νομοσχέδιο φανερώνει τον αυταρχισμό της Ε.Ε καθώς και την απαξίωση των ευρωπαικών οικονομικών ελίτ απέναντι στον κόσμο της εργασίας και στη νέα γενιά. Συγκεκριμένα προωθούνται ελαστικές μορφές εργασίας, απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων , κατάργηση συλλογικών συμβάσεων, κίνδυνος για περαιτέρω μείωση του κατώτατου μισθού κάτω από τα 586 ευρώ και αλλαγές στον συνδικαλιστικό-απεργιακό νόμο (δικαίωμα στην ανταπεργία με lock out των εργοδοτών και δυσκολία στην προκήρυξη απεργίας με την απαιτούμενη συμμετοχή του 50% + 1 των μελλών της επιχείρησης ή του σωματείου).Το προαναφερθέν πλαίσιο δημιουργεί συνθήκες εργασιακού μεσαίωνα και απέναντι σ’ αυτήν την κατάσταση η νεολαία,αν και καταρτισμένη γνωσιακά, έχει να επιλέξει ανάμεσα στην ανεργία,την επισφαλή και ‘μαύρη’ εργασία και την μετανάστευση.
δ )προσφυγικό: Η κυβέρνηση λοιπόν πλήρως χρεοκοπημένη και παραδομένη, σε κάθε επιταγή της άρχουσας τάξης και των δανειστών δε διστάζει απροκάλυπτα να ευθυγραμμιστεί και με τις ρατσιστικές και αντιπροσφυγικές πολιτικές της Ευρώπης-Φρούριο. Απέναντι σε ανθρώπους που αποτελούν θύματα δικτατοριών, της φτώχειας των χωρών τους καθώς και θύματα Ιμπεριαλιστικών συγκρούσεων στη Συρία με υπόβαθρο τα γεωστρατηγικά συμφέροντα ΗΠΑ-ΕΕ-Ρωσίας , δείχνει με τις πολιτικές της πως έχει διαλέξει πλευρά. Η κυβέρνηση Σύριζα-ΑΝΕΛ διατηρεί τον Φράχτη στον Έβρο, μένει απαθής στη εγκληματική δράση της Frontex, του υποτιθέμενου <> των Ευρωπαικών συνόρων, που έχει δείξει επανειλημμένα το αυταρχικό της πρόσωπο απέναντι σε πρόσφυγες και αλληλέγγυους, προσκαλεί το ΝΑΤΟ στο Αιγαίο θεωρώντας αναγκαία την επιτήρηση των συνόρων από το πιο στυγνό και απροκάλυπτο όργανο του Δυτικού Ιμπεριαλισμού. Αποκορύφωμα αυτής της βάρβαρης και ρατσιστικής πολιτικής αποτελούν βέβαια τα hot-spots στα ελληνικά νησιά και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης στην ενδοχώρα όπου οι πρόσφυγες έρχονται αντιμέτωποι με ειδεχθείς συνθήκες διαβίωσης. Κομβικό σημείο στο ζήτημα του προσφυγικού είναι αναμφισβήτητα και η συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας, την οποία υποστηρίζει σθεναρά σύσσωμη η ελληνική κυβέρνηση. Μία συμφωνία η οποία καταστρατηγεί κατάφορα το διεθνές δίκαιο αρνούμενη την προσφυγική ιδιότητα, φυλακίζοντας και απελαύνοντας τα θύματα των πολέμων και της φτώχειας, που λαμβάνει υπόψιν της την Τουρκία του Ερντογάν ως ασφαλή χώρα επαναπροώθησης των προσφύγων.
Το χρέος της ριζοσπαστικής-αντιμνημονιακής αριστεράς απέναντι σ’αυτήν την κατάσταση είναι μεγάλο. Σύσσωμες οι δυνάμεις της αριστεράς πρέπει να δημιουργήσουν ένα ευρύ λαικό, ταξικό και κοινωνικό κινηματικό μπλοκ. Αυτό το μπλοκ με τη μορφή του μετώπου θα δίνει αγώνες από κοινού με τη νεολαία, τους ανέργους, τον κόσμο της εργασίας στα δικαστήρια για να σταματήσει τους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας, στις κινητοποιήσεις στους δρόμους, στις γειτονιές στα εργατικά σωματεία, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης δίπλα στους πρόσφυγες και μετανάστες. Είναι αναγκαία η δημιουργία ενός τέτοιου μετώπου στην κοινωνία, που θα αντιμάχεται τη λιτότητα, τα μνημόνια και παράλληλα θα προτάσσει και θα δημιουργεί ‘από τα κάτω’ και δημοκρατικά ένα αντιπρόταγμα απέναντι στο νεοφιλελεύθερο μοντέλο οργάνωσης της κοινωνίας και της οικονομίας.
4.Κινηματικές απαντήσεις
Η κυβέρνηση επιτίθεται με σκληρά μέτρα και καταστρατηγεί βασικά δικαιώματα που έχουν κατοχυρωθεί με αγώνες και κινήματα ,στην εργασία, την υγεία, την παιδεία . Τα περισσότερα πληττόμενα κομμάτια της κοινωνία απαντούν συλλογικά για να ανακτήσουν τα κεκτημένα τους .
Οι διαβεβαιώσεις της κυβέρνησης σχετικά με την προστασία της πρώτης κατοικίας διαψεύστηκαν όταν ξεκίνησε η διαδικασία των πλειστηριασμών. Πολίτες και μέλη συλλογικοτήτων κινητοποιήθηκαν και κατάφεραν σε αρκετές περιπτώσεις να σταματήσουν την επιχείρηση των κατασχέσεων. Παρόλα αυτά με μία σπάνια κίνηση για τα δικαστικά δεδομένα ο πλειστηριασμός του αυτοδιαχειριζόμενου εργοστασίου της ΒΙΟΜΕ που είχε ακυρωθεί, επανήλθε και πάλι στην επικαιρότητα στις 20η Οκτώβρη 2016. Ο πλειστηριασμός κρίθηκε ατελέσφορος και ολοκληρώθηκε ο κύκλος εκποίησης του ακινήτου. Σημαντικό ρόλο στο εγχείρημα της ΒΙΟ.ΜΕ έπαιξε η κινητοποίηση της «ανοιχτής πρωτοβουλίας αλληλεγγύης» στα δικαστήρια της Θεσσαλονίκης. Η κατάλυση των πλειστηριασμών με μαζικές και ριζοσπαστικές παρεμβάσεις πολιτών αποτελούν τις σημαντικότερες και νικηφόρες κινηματικές δράσεις μέχρι σήμερα.
Σημαντική είναι επίσης η παρουσία του κινήματος νέων Block it το οποίο σχηματίστηκε ενάντια στο νέο ασφαλιστικό, που περιλαμβάνει αυξήσεις των ασφαλιστικών εισφορών, των ορίων ηλικίας και την μείωση των συντάξεων. Καταργεί στην ουσία την κοινωνική ασφάλιση ως αγαθό ενισχύοντας το καθεστώς σύγχρονης δουλείας που επιβάλλουν οι πολιτικές ΕΕ–κυβερνήσεων, διευρύνοντας την ανεργία και την ανασφάλιστη εργασία. Το κίνημα αυτό, συμμετείχε μαζί με άλλους φορείς σε κινητοποιήσεις και απεργίες που έλαβαν χώρα το προηγούμενο διάστημα ενάντια στα πολιτικά αδιέξοδα των μνημονιακών κυβερνήσεων.
Προσφυγικό:
Όσον αφορά στο προσφυγικό ζήτημα το προηγούμενο διάστημα παρατηρήθηκε η εκδήλωση αλληλεγγύης με απλές κινήσεις προσφοράς αναγκαίων αγαθών .Ωστόσο πλέον η αλληλεγγύη στους πρόσφυγες έχει πάρει τη μορφή κινήματος . Στην εγκληματική και ανεύθυνη στάση της κυβέρνησης στην υποδοχή των προσφύγων ,τα αλληλέγγυα κομμάτια της κοινωνίας οργανώνονται και αναζωπυρώνουν μια νέα πτυχή του κινήματος στη χώρα μας ,δημιουργώντας αυτοοργανωμένες πρωτοβουλίες και καταλήψεις στέγης. Οι καταλήψεις αυτές ,με χαρακτηριστικό παράδειγμα το city plaza στην Αθήνα, αποτελούν την ελπιδοφόρα πλευρά του προσφυγικού ,διότι έχει επιτευχθεί η αρμονική συνύπαρξη προσφύγων και αλληλέγγυων και έχουν γίνει σημαντικά βήματα για την ενσωμάτωσή τους στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο. Αυτό έχει επιτευχθεί καθώς η αλτρουιστική δράση δεν αφορά μόνο θέματα στέγασης ,σίτισης ή ένδυσης αλλά και επιμόρφωσής τους . Η άλλη πλευρά του ζητήματος περιλαμβάνει ,πέρα από απάνθρωπες συνθήκες κράτησης στα hot spots , την επέμβαση της κυβέρνησης ενάντια στις πρωτοβουλίες αλληλεγγύης ,χρησιμοποιώντας εκδικητικές πρακτικές εκκένωσης των καταλήψεων, προσαγωγές αλληλέγγυων και αστυνομική βία, όπως έγινε το καλοκαίρι στη Θεσ/νίκη όπου υπήρχαν οι τρεις καταλήψεις : Ορφανοτροφείου στη Λαμπράκη, Μανδαλιδείου στη λεωφόρο Νίκης και η κατάληψη στέγης Hurriya στην Καρόλου Ντηλ..
Κινήσεις όπως αυτή στην κατάληψη της Νοταρά 26 αποδεικνύουν ότι η δύναμη και το πείσμα των αλληλέγγυων είναι η άμυνα τους απέναντι στις φασιστικές αυτές επιθέσεις . Μάλιστα δε δείχνουν να πτοούνται αντίθετα καταφέρνουν να παρασύρουν στο δρόμο και στο πλάι των προσφύγων πλατιά κομμάτια της κοινωνίας σε διαδηλώσεις που γίνονται . Παραδείγματα κινητοποιήσεων είναι η αντιφασιστική πορεία στο Άλσος Παγκρατίου, ενάντια στα «συνδικαλιστικά » γραφεία της Χρυσής Αυγής , το μαζικότατο αντιφασιστικό συλλαλητήριο στο Ρέθυμνο, καθώς και η διαδήλωση-«απάντηση» της Μυτιλήνης στους «πατριώτες» χρυσαυγίτες του νησιού. Η αντιϊμπεριαλιστική αντιφασιστική πορεία αλληλεγγύης στους πρόσφυγες που πραγματοποιήθηκε στις 20/10/2016 στην Αθήνα.
Β. Πανεπιστήμιο
1.Κατάσταση Πανεπιστημίου – Φοιτητικού κινήματος
Η νέα ακαδημαϊκή χρονιά ξεκινάει με την αποσπασματική εφαρμογή του σχεδίου για ιδιωτικοποίηση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης να είναι εμφανής. Σε πολλές σχολές (με χαρακτηριστικό το παράδειγμα της Νομικής Αθήνας) επιβάλλονται δίδακτρα στα μεταπτυχιακά, ενώ η συζήτηση για την ουσιαστική θεσμοθέτησή τους έχει ανοίξει και κεντρικά με τη σύνοδο των πρυτάνεων για το ζήτημα. Την ίδια στιγμή η εγγραφή πτυχιούχων κολλεγίων (χωρίς ισοτίμιση πτυχίου) σε επιστημονικούς συλλόγους, όπως το ΤΕΕ ή ο ΔΣΑ έρχεται να βάλει τη σφραγίδα της νέας πραγματικότητας, όσον αφορά τα επαγγελματικά δικαιώματα των αποφοίτων και γενικότερα τη θέση της ιδιωτικής συνιστώσας της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Τέλος, η τροπολογία που πέρασε τον Ιούνη από τη Βουλή συστήνει επιτροπή αξιολόγησης τον συγγραμμάτων που παρέχονται από το σύστημα «Εύδοξος» σε ευθυγράμμιση με τη μειωμένη χρηματοδότηση του, που προφανώς οδηγεί σε αντικατάσταση από φθηνότερα ή κατάργηση συγγραμμάτων.
Στο πεδίο της λειτουργίας του, το Πανεπιστήμιο απομακρύνεται από το ρόλο του κοινωνικού χώρου, όπως τον φανταζόμαστε εμείς. Ο απονομιμοποίηση της Αριστεράς και η αδυναμία της απέναντι στην επικράτηση του ατομισμού και του καριερισμού/επιβιωτισμού οδηγούν σε μια στείρα καθημερινότητα, όπου οι φοιτητές/ριες έρχονται στο χώρο του μόνο για τις διαλέξεις ή στην καλύτερη περίπτωση και για φαγητό. Η ψυχαγωγία, η ξεκούραση και ο πολιτικός προβληματισμός εκλείπει όλο και περισσότερο. Ο μέσος όρος διάρκειας φοίτησης μειώνεται σε κάθε νέο έτος που έρχεται στις σχολές είτε λόγω επιστροφής στους γονείς / παύση των σπουδών είτε λόγω μιας «εξαναγκασμένης/εμπνεόμενης» επιθυμίας επιτάχυνσης των σπουδών.
Τα μέλη ΔΕΠ φαίνεται να προωθούν την αναδιάρθρωση στην παιδεία και να τάσσονται με το αντίπαλο στρατόπεδο. Επίσης, η καθηγητική αυθαιρεσία οξύνεται πέρα από κάθε προηγούμενο με χαρακτηριστικό παράδειγμα τις συγκλήτους του ΕΚΠΑ. Στο παρελθόν είχαν γίνει προσπάθειες για κοινές συνελεύσεις φοιτητών με τα προοδευτικά, αγωνιζόμενα κομμάτια καθηγητών και εργαζομένων, οι οποίες ωστόσο δεν στέφθηκαν και με ιδιαίτερη επιτυχία και στην ουσία δεν μπορέσαμε να τις απολογίσουμε.
Γενικότερα, το πανεπιστήμιο δείχνει να διατηρεί τη διπλή λειτουργία του: απ’ τη μία, αυτή του ιδεολογικού μηχανισμού του κράτους και απ’ την άλλη, αυτή της υπαγωγής της γνώσης στο κριτήριο της οικονομικής αποδοτικότητας.
Οι όποιες συλλογικές διαδικασίες λειτουργούν υποτυπωδώς αρθρώνουν έναν αμυντικό λόγο σε συνέχεια της μετά-δημοψηφίσματος περιόδου και σε αντίθεση με τα σχετικά επιθετικά αιτήματα τους την πρώτη περίοδο της πρώτης διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, όπου φαινόταν ότι υπήρχε πιθανότητα πολλά από αυτά να ενσωματωθούν στο νομοσχέδιο Μπαλτά, που πλέον έχει μπει για τα καλά στο συρτάρι. Η προσέλευση στις φοιτητικές εκλογές υπήρξε απογοητευτική, ενώ η συνεργασία ΕΑΑΚ-ΑΡΕΝ-ΑΡΔΙΝ κατάφερε να συγκρατήσει δυνάμεις από την αποστράτευση και να παρουσιάσει μια αξιοπρεπή πανελλαδική εικόνα, αλλά σε καμία περίπτωση να αποτελέσει αξιοπρόσεκτο γεγονός για το φοιτητικό σώμα. Οι Γ.Σ. των Φ.Σ. μας συνεχίζουν να δυσκολεύονται να πραγματοποιηθούν με την προσέλευση να έχει πιάσει ιστορικά χαμηλά, ενώ οι κινητοποιήσεις που ξεκινούν από το Πανεπιστήμιο αποτελούν πλέον μόνο σχέδια επί χάρτου στις περισσότερες των περιπτώσεων και όπου υπάρχουν είναι συνήθως σποραδικές και ανίσχυρες. Η κατάσταση αυτή οφείλεται στην αποτυχία της Αριστεράς να διατυπώσει μια πειστική πρόταση μετά το δημοψήφισμα, καθώς και στη σταδιακή επικράτηση της θεώρησης του ατόμου ως πλήρους, ενάντια σε μια αντίληψη οργανωμένης/συλλογικής/αριστερής ζωής. Φωτεινή εξαίρεση στην κινηματική νηνεμία στους χώρους του πανεπιστημίου την προηγούμενη χρονιά υπήρξε το επαναλαμβανόμενο μπλοκάρισμα του «Εθνικού Διαλόγου για την Παιδεία».
2. Μεταρρυθμίσεις στην Παιδεία
Σε ότι αφορά τα νέα δεδομένα στην αναδιάρθρωση της παιδείας, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έδειξε ήδη από πέρσι την πρόθεση της να την υλοποιήσει με τους ίδιους όρους με τον νόμο Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου. Πέρα από την αντιδημοκρατική δομή του εθνικού «διαλόγου» για την παιδεία, τα προσχέδια του νόμου Φίλη που προέκυψαν από αυτόν, δίνουν το πράσινο φως για την ολοκλήρωση του νεοφιλελεύθερου πανεπιστημίου. Πιο συγκεκριμένα, πέρα από την κατάργηση τμημάτων και περιφερειακών ιδρυμάτων, ανοίγει τον δρόμο για την είσοδο των ιδιωτικών συμφερόντων στα Πανεπιστήμια. Προβλέπει την παραχώρηση του μηχανικού εξοπλισμού και του ανθρώπινου δυναμικού των σχολών στην ιδιωτική έρευνα, με αντάλλαγμα τη χρηματοδότηση τους. Μία επιλογή που προφανώς γίνεται για να καλύψει τα κενά χρηματοδότησης που επιφέρουν οι μνημονιακές επιταγές. Στο κομμάτι της συνδιοίκησης προβλέπει μόνο την τυπική συμμετοχή φοιτητών στα όργανα λήψης αποφάσεων, αφού επί της ουσίας πέραν της μικρής εκπροσώπησης οι φοιτητές δεν έχουν δικαίωμα ψήφου στα όργανα αυτά.
Στην ίδια λογική με τα παραπάνω, το καλοκαίρι δημοσιεύτηκαν συμπληρωματικά νομοσχέδια και γνωμοδοτήσεις σχετικά με τα πανεπιστήμια. Πιο συγκεκριμένα ψηφίστηκε νομοσχέδιο που προβλέπει στη δημιουργία δυο νέων επιτροπών σχετικά με τα συγγράμματα των ΑΕΙ. Η μία επιτροπή θα διαμορφώνει τη συνολική χρηματοδότηση για τα συγγράμματα, ενώ η δεύτερη θα ελέγχει ποια συγγράμματα χρειάζεται να δίνονται και ποια όχι. Ως συνέπεια θα κοπεί μεγάλος αριθμός συγγραμμάτων που μέχρι τώρα διανέμονταν δωρεάν από τον Εύδοξο.
Ταυτόχρονα δημοσιεύτηκε και η γνωμοδότηση του ΝΣΚ που προβλέπει στην εξίσωση των πτυχίων ΑΕΙ και κολλεγίων. Σύμφωνα με αυτή οι απόφοιτοι των κολλεγίων που αποτελούν παραρτήματα πανεπιστημίων του εξωτερικού και αναγνωρίζονται ως ισότιμα από το υπουργείο παιδείας, με τα ελληνικά πανεπιστήμια, θα μπορούν να έχουν τα ίδια επαγγελματικά δικαιώματα με τους αποφοίτους των ΑΕΙ. Παρ’ότι οι επιστημονικοί σύλλογοι και τα επιμελητήρια των διαφόρων κλάδων έχουν λόγο πάνω σε αυτό, το πρόσφατο παράδειγμα του ΔΣΑ που έγραψε στους καταλόγους του, του πρώτους δέκα απόφοιτους κολλεγίων, δείχνει ότι δεν υπάρχει πρόθεση να προκαλέσουν κώλυμα σε μία τέτοια αλλαγή. Με αυτό τον τρόπο εισάγεται πιο εμφατικά το οικονομικό κριτήριο, στην απόκτηση πτυχίου και κατ’επέκτασην άσκηση ενός επαγγέλματος.
Εν συνεχεία των προαναφερθέντων έρχεται και νέο νομοσχέδιο για τα μεταπτυχιακά. Με βάση αυτό μόνο τα αυτοδύναμα τμήματα θα έχουν τη δυνατότητα ίδρυσης ΠΜΣ. Το νομοσχέδιο προβλέπει ότι σε περίπτωση που το ίδρυμα δεν έχει δυνατότητα κάλυψης των εξόδων των μεταπτυχιακών του, θα πρέπει να προχωρήσει σε επιβολή διδάκτρων . Τα δίδακτρα αυτά προβλέπεται να φτάνουν έως και τρεις φορές τον κατώτατο μισθό (δηλ. έως και 2000 ευρώ ανά χρόνο), πράγμα που σημαίνει ότι ένας νέος που έχει μόνο εισόδημα αυτό της εργασίας του, δεν μπορεί εκ των πραγμάτων να συνεχίσει τις σπουδές του σε ένα μεταπτυχιακό πρόγραμμα. Απτό παράδειγμα είναι και η πρόσφατη επιβολή διδάκτρων σε όλα τα μεταπτυχιακά της Νομικής Σχολής, αλλά και σε μία σειρά σχολών πανελληνίως.
Η αναδιάρθρωση της παιδείας, όπως αυτή περιγράφεται στα νέα νομοσχέδια και όπως επιδιώχθηκε στον νόμο Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου, στοχεύει στην κατάργηση του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα του πανεπιστημίου και άρα στην εκπαίδευση για λίγους. Η κατάσταση των συλλογικών διαδικασιών των φοιτητικών συλλόγων, όλο το προηγούμενο έτος εμφανίζει τώρα, πιο πολύ από κάθε φορά την ανάγκη αναζωογόνησης τους και άρα δημιουργίας ενός πολύμορφου κινήματος που θα διεκδικεί στο σήμερα και θα αντιστέκεται σε κάθε σχέδιο δημιουργίας ενός πανεπιστημίου νεοφιλελεύθερου, ενός πανεπιστημίου για λίγους, ενός πανεπιστημίου με γνώμονα το κέρδος αντί της γνώσης, ενός πανεπιστημίου αυταρχικού και εντατικοποιημένου που εν τέλει δεν έχει καμία σχέση με το Πανεπιστήμιο των Αναγκών Μας! Σε αυτή τη συγκυρία το δρόμο δείχνει ο ΦΣ της Νομικής που απαντάει στην επιβολή των διδάκτρων στα μεταπτυχιακά, με δυναμική και μαζική κατάληψη της σχολής.
3.Καθημερινότητα Φοιτητή
Ως Αριστερή Ενότητα, αντιλαμβανόμαστε τη νεολαία και κυρίως τον φοιτητικό κόσμο ως ένα από τους πιο δυναμικούς κοινωνικούς σχηματισμούς. Ένα σώμα με ταυτότητα μεταβλητή και επηρεαζόμενη από τις εκάστοτε κοινωνικοπολιτικές συνθήκες της κάθε περιόδου.
Θα λέγαμε πως η εκπαίδευση επιτελεί έναν διπλό ρόλο: Απ’ τη μία παρέχει ένα σύνολο επαγγελματικών γνώσεων και από την άλλη διαδίδει και επιβάλλει την κυρίαρχη ιδεολογία. Οι δύο αυτές όψεις, όμως, είναι στενά συνδεδεμένες καθώς κάθε γνώση που προέρχεται από τον εκπαιδευτικό μηχανισμό είναι κοινωνικά προσδιορισμένη και στρατευμένη σε έναν στόχο: τον προσδιορισμό του εκπαιδευόμενου στις θέσεις που αναπαράγει ο καταμερισμός εργασίας ανάλογα με τις κοινωνικές σχέσεις εξουσίας. Το Πανεπιστήμιο, λοιπόν, ως ένας ιδεολογικός μηχανισμός αναπαραγωγής προτύπων και συμπεριφορών, δημιουργεί τους αυριανούς εργαζομένους στις υπηρεσίες της αγοράς. Στα χρόνια των μνημονίων η καθημερινότητα του φοιτητή φαίνεται να διαπερνάται από την έννοια της εντατικοποίησης, η οποία μάλιστα παίρνει δύο ειδών μορφές· επιβάλλεται αρχικά από τη μεριά του Πανεπιστημίου στον φοιτητή και σε δεύτερο χρόνο καταλήγει να επιβάλλεται από τον ίδιο στον εαυτό του. Οι περισσότεροι φοιτητές σήμερα σπουδάζουν με πάμπολλες στερήσεις αφού ούτε η Πολιτεία δεν παρέχει τη στοιχειώδη μέριμνα, αλλά ούτε και οι γονείς δύνανται πλέον να προσφέρουν στα παιδιά τους την οικονομική στήριξη που χρειάζονται στα πρώτα βήματα της ενήλικης ζωής τους. Συνεπώς, πολλοί συμφοιτητές μας αναγκάζονται, παράλληλα με τις σπουδές τους, να κάνουν και κάποια άλλη δουλειά προκειμένου να εξασφαλίσουν τα προς το ζην και να ελαφρύνουν την οικογένειά τους. Ωστόσο, καταλαβαίνουμε ότι το να εργάζονται και ταυτόχρονα να αντεπεξέρχονται στιςαπιτήσεις της σχολής τους είναι πρακτικά αδύνατον και μοιραία οι σπουδές μένουν πίσω. Επομένως, από τη μία ο φοιτητής θέλει να τελειώνει τη σχολη του ώστε να βρει μια ‘’κανονική΄΄ δουλειά αλλά απότην άλλη δεν το καταφέρνει και οδηγείται σε ένα φαύλο κύκλο καταπίεσης, ψυχαναγκασμού και ενοχών. Για να μην αναφέρουμε βέβαια και τους φοιτητές οι οποίοι ή δεν ολοκληρώνουν τις σπουδές τους, είτε δεν τις αρχίζουν καν λόγω του αβάσταχτου κόστους φοίτησης που απαιτείται όταν περάσει σε κάποια σχολή εκτός της πόλης του(στέγαση, σίτιση, διαμονή κλπ).
Επιπρόσθετα, μέχρι πρότινος στη νοοτροπία του φοιτητή υπήρχε έντονα το φαινόμενο του καριερισμού. Το πτυχίο αποτελούσε μέσο εξασφάλισης της μελλοντικής οικονομικής και επαγγελματικής ανέλιξης του κατόχου του. Ήταν η λογική αυτή η οποία συστηματικά αναπαρήγαγε ένα κλίμα ανταγωνισμού και ατομικισμού εντός των σχολών. Τα χρόνια της λιτότητας που ακολούθησαν όμως και η εκτόξευση της ανεργίας έδωσαν ένα τέλος στο παραπάνω πρότυπο. Το αβέβαιο μέλλον που περιμένει τους φοιτητές φαίνεται να έχει μετατρέψει την απόκτηση του πτυχίου σε ζήτημα επιβίωσης. Αυτό, σε συνδυασμό με τις εντεινόμενες ακαδημαϊκές αλλαγές (προγράμματα σπουδών, εφαρμογή των ECTS) αφ’ ενός έχει μετατρέψει τις σπουδές σε κυνήγι δεξιοτήτων και μονάδων ώστε ο φοιτητής να είναι υπολήψιμος μπροστά στους κανόνες της αγοράς και αφετέρου έχει οδηγήσει στην πλήρη υποτίμηση της γνωστικής αξίας και μάθησης.
Οι παραπάνω ρυθμοί και οι συνθήκες που έχουν δημιουργηθεί γύρω από τη φοίτηση δεν δείχνουν να εξωθούν τη φοιτητική νεολαία προς τη συλλογική διεκδίκηση. Αντίθετα, μοιάζει έκδηλη η απαξίωσή της και ο κίνδυνος της αναπαραγωγής από τα Πανεπιστήμια ανθρώπων υποταγμένων στην εκάστοτε εξουσία, αρχικά καθηγητικής και αργότερα του εργοδότη, καθώς ποτέ δε θα μάθουν να αντιδρούν, αλλά και ανθρώπων δίχως ευρέα ενδιαφέροντα. Δίνουμε δε ιδιαίτερη σημασία στο τελευταίο, καθώς ένας φοιτητής με χρησιμοθηρική άποψη περί γνώσης έχει στη συνείδησή του καταγεγραμμένο το Πανεπιστήμιο ως στείρο χώρο μάθησης και όχι ως τον κοινωνικό του χώρο στον οποίο μπορεί καθημερινά να παρεμβαίνει δίνοντας του πνοή και χρώμα, είτε όσον αφορά το πολιτιστικό κομμάτι(θεατρικές, κινηματογραφικές, μουσικές ομάδες) είτε όσον αφορά το πολιτικό. Το Πανεπιστήμιο δεν μπορεί να είναι τίποτα λιγότερο από ένας χώρος μέσα στον οποίο ανθίζουν συλλογικές προσπάθειες και αγώνες, ερχόμενες σε αντίθεση με το κυρίαρχο μοτίβο του ατομικού δρόμου, ένα Πανεπιστήμιο που ως Αρ.Εν. είμαστε έτοιμοι/ες να παλέψουμε να δημιουργήσουμε.
4. Ο εξωστρεφής ρόλος του Πανεπιστημίου
Εφόσον παραπάνω αναλύσαμε τον ρόλο του πανεπιστημίου σε σχέση με το φοιτητικό υποκείμενο, μένει να εξετάσουμε πιο ολιστικά το ρόλο του αναφορικά με το ευρύτερο κοινωνικό σύνολο. Μια τέτοια κουβέντα, θα ‘ταν σφάλμα να μην ξεκινήσει απ’ την διαπίστωση ότι, το δεύτερο βασικό ανθρώπινο υποσύνολο του πανεπιστημίου, δηλαδή οι καθηγητές του, είναι αποτυπωμένη στα μάτια της κοινωνίας σαν αυθεντίες. Η κατάσταση αυτή δεν έχει αλλού τις ρίζες της παρά , στον διαχωρισμό πνευματικής και χειρωνακτικής εργασίας που κάνει ο καπιταλισμός. Το ζήτημα της αυθεντίας βέβαια δεν υπάρχει μόνο μεταξύ καθηγητών- ευρύτερης κοινωνίας αλλά και μεταξύ καθηγητών- φοιτητών. Αυτό οφείλεται σε δύο επιπλέον ζητήματα. Αρχικά ηγεμονεύει μια λανθασμένη αντίληψη σχετικά με τη γνώση και την αλήθεια. Ότι η αλήθεια είναι μοναδική και επιστημονικά αποδεδειγμένη και επομένως θα ισχύει αυτό που λέει ο καθηγητής. Επιπρόσθετα, οι καθηγητές στα πανεπιστήμια έχουν ουσιαστικά το μονοπώλιο της πρόσβασης σε επιστημονικά περιοδικά και εργαλεία, εργαστηριακό εξοπλισμό, κατάσταση που διαιωνίζεται.
Εμβαθύνοντας περισσότερο ,θα πρέπει να αναφερθούμε στην πολιτική στράτευση του καθηγητικού υποκειμένου. Είναι συχνό φαινόμενο, καθηγητές να εμπλέκονται στην πολιτική σκηνή , να αναλαμβάνουν κοινοβουλευτικές ή και κυβερνητικές θέσεις, και γενικότερα έχοντας βήμα , να εκφέρουν πολιτικό λόγο με ευρεία απεύθυνση. Αρχικά ας ξεκαθαρίσουμε ότι, η πολιτική στράτευση των ακαδημαϊκών δεν έχει καθ’ αυτή αρνητικό πρόσημο. Το πρόβλημα αρχίζει στις απολαβές που έχουν οι ίδιοι, στο πως εξασφαλίζονται χρηματοδοτήσεις σε προσωπικά προγράμματα και στο πως διαμορφώνονται κύκλοι κυριαρχίας εντός των πανεπιστημίων. Από την άλλη μεριά , εφόσον οι καθηγητές εντάσσονται σ ΄ ένα μηχανισμό που εξυπηρετεί διαφορετικά συμφέροντα απ ’τα δικά μας , ακόμη και να μην είναι τέτοια τα ταξικά τους χαρακτηριστικά , αλλοτριώνονται και κατ ΄ επέκταση δεν μπορούν να στρατευτούν σε έναν προοδευτικό ή ριζοσπαστικό δρόμο. Η συμμετοχή τους , αναφέρεται κυρίως στα αστικά κόμματα και ο δημόσιος λόγος του να είναι μια προπαγάνδα του νεοφιλελευθερισμού και της κοινωνίας των λίγων. Η αυθεντία που αναφέραμε παραπάνω συμβάλλει στο να θεωρούνται όλα όσα κοινωνούν , σαν την ‘’σωστή’’ κατεύθυνση , την οποία πρέπει να ακολουθήσουμε όλες.
Επιπρόσθετα, στα χρόνια του καπιταλισμού , το πανεπιστήμιο και η αγορά δεν θα μπορούσαν να είναι δύο δρόμοι παράλληλοι. Πέρα από την αναπαραγωγή των επιθυμητών κοινωνικών συμπεριφορών και ταυτοτήτων , το νεοφιλελεύθερο πανεπιστήμιο έχει την αρμοδιότητα να μετατοπίζει τη γνώση στο πεδίο της οικονομικής ανταποδοτικότητας. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί καταρχήν ,με την στράτευση της πανεπιστημιακής έρευνας , στην έρευνα που έχουν ανάγκη οι εταιρείες. Κι εδώ υπάρχουν δύο περιπτώσεις. Υπάρχει η έρευνα που στοχεύει στην εξαγωγή νέας γνώσης που χρειάζεται ο ιδιώτης για την μεγιστοποίηση του κέρδους του. Αυτή δεν είναι απαραίτητο ότι δεν θα ωφελήσει ταυτόχρονα και την κοινωνία. Δηλαδή , μπορεί όντως έτσι να προκύψει π.χ ένα φάρμακο που θα βοηθήσει αρκετούς ασθενείς. Ωστόσο η λογική αυτή δεν παύει να μην έχει προτεραιότητα της το κοινό καλό. Απ’ την άλλη υπάρχει και η στρατευμένη έρευνα με προκαθορισμένα παραδοτέα. Εν κατακλείδι, η έρευνα με βάση τις ανάγκες της αγοράς εμβαθύνει καταρχήν, την επιστημονική μονομέρεια καθώς και κάθε ‘’αντισυμβατική’’ επιστημονική προσέγγιση ,που ενδέχεται, πράγματι να φέρει σημαντικά αποτελέσματα μένει χωρίς χρηματοδότηση και περιθωριοποιείται. Αυτό ισχύει βέβαια, όχι μόνο για την ιδιωτική αλλά και για την κρατική ή ευρωπαϊκή χρηματοδότηση.
Ταυτόχρονα , δεν πρέπει να λησμονούμε ότι , η ιδεολογία διαπερνά την σκέψη άρα και τις σχολές και τους επιστημονικούς κλάδους. Οι οικονομικές σχολές είναι ίσως το πιο ενδεικτικό παράδειγμα πάνω σ’ αυτό, όπου ο νεοφιλελευθερισμός έχει επικρατήσει σαν το κυρίαρχο ρεύμα σκέψης, αποκλείοντας την διδασκαλία άλλων. Η Μαρξιστική Οικονομική εκλείπει από την πλειοψηφία των προγραμμάτων των οικονομικών σχολών. Επιπρόσθετα, στις σχολές κοινωνικών επιστημών, όπου το επιστημονικό πεδίο περιστρέφεται γύρω από τον άνθρωπο, τα κοινωνικά σύνολα και η ιστορία του, αυτό διαπερνάται από την φιλελεύθερη ιδεολογία. Μειοψηφούν οι αναλύσεις που βασίζονται στον υλισμό και στην διαμόρφωση των χαρακτηριστικών των κοινωνιών και της ανθρώπινης ιστορίας από την πάλη των τάξεων.
Τέλος , το πανεπιστήμιο κινδυνεύει να χάσει τον ανοικτό χαρακτήρα του. Η τοποθέτηση security στις σχολές, τα face control και η άρση του ασύλου ήταν χαρακτηριστικά παραδείγματα περιχαράκωσης του. Πέρα απ΄ αυτό απ’ την μεριά των καθηγητών υπάρχει ένα τεράστιο καθεστώς αδιαφάνειας, όσον αφορά τα ερευνητικά, την κατεύθυνση και τη χρήση των διατεθειμένων πόρων. Το γεγονός ότι οι φοιτητές είναι ουσιαστικά ‘’περαστικοί’ από το ίδρυμα και αποκομμένοι από τα εργαστήρια και τη διοίκηση, το καθεστώς αυτό είναι εδραιωμένο και ενισχύεται από τη γραφειοκρατία.
Στη μεγάλη εικόνα, έχουμε ένα πανεπιστήμιο , που συντηρεί την υπάρχουσα κοινωνική αδικία, την κοινωνία των λίγων, την υλική και ηθική καταπίεση των από κάτω, που αποξενώνεται από τις κοινωνικές ανάγκες. Σαν Αριστερή Ενότητα στοχεύουμε στην επανάκτηση του Πανεπιστημίου από την Αγορά και παλεύουμε μέσα στα πλαίσια του για την ανατροπή των συσχετισμών δύναμης και της κυρίαρχης ιδεολογίας, στρέφοντας το στη τελική , ενάντια στην κοινωνία των δυνατών. Προς αυτή την κατεύθυνση, αιτούμαστε αρχικά την ελεύθερη πρόσβαση σ’ αυτό από όλους και την ασφάλεια τους από τις δυνάμεις καταστολής με την επαναφορά του ασύλου. Παράλληλα εντείνουμε τις προσπάθειες διασυνδέσεις του με την κοινωνία με εξωστρεφείς δράσεις που θα το μετατρέπουν σε χώρο συνάντησης των ανθρώπων. Διεκδικούμε να έχουμε λόγο σε μια σειρά ζητημάτων διοίκησης , ακυρώνοντας έτσι την κυριαρχία ορισμένων καθηγητικών μπλοκ. Αιτούμαστε την συμμετοχή μας στις επεξεργασίες προγραμμάτων σπουδών, απαιτώντας τον πλουραλισμό τους και την ύπαρξη εναλλακτικών προσεγγίσεων και την δημόσια χρηματοδότηση της έρευνας , προσανατολίζοντας την προς τις ανάγκες της κοινωνίας.
Γ. Σχεδιασμός
1.Για την καθημερινή μας παρέμβαση
Ανοίγοντας το ζήτημα του πως παρεμβαίνουμε μέσα στις σχολές , πρέπει αρχικά να κάνουμε την παραδοχή ότι η απομαζικοποίηση των συλλογικών διαδικασιών , η απαξίωση της συλλογικής ζωής και η εμμονή στη no politica νοοτροπία , πέρα από την νεοφιλελεύθερη ιδεολογία που εισχωρεί με τα χρόνια όλο και περισσότερο στην καθημερινή στάση των ανθρώπων, φανερώνει ότι η παρέμβαση μας μέσα στις σχολές έχει αδυναμίες. Έτσι λοιπόν είναι απαραίτητη η αυτοπρόσωπη επιστροφή στους κοινωνικούς μας χώρους παράλληλα με την αμφισβήτηση του υπάρχοντος συνδικαλιστικού προτύπου και η διαρκής αναζήτηση μέσα από την καθημερινότητα μας στις σχολές , των μεθοδολογιών και των εργαλείων που χρειαζόμαστε για να εμπνεύσουμε τους συμφοιτητές μας να προσχωρήσουν στον κόσμο των αγώνων.
Στην προσπάθεια να αντιληφθούμε τη ρίζα του προβλήματος της κοινωνικής απάθειας μετά την αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ και να χτίσουμε την στρατηγική μας με δεδομένο αυτή, εύκολα συμπεραίνουμε ότι πλέον αυτό που στερείτε ολόκληρη η αριστερά είναι το πολιτικό σχέδιο. Τα υπάρχοντα πολιτικά υποκείμενα αδυνατούν σ ΄ αυτή τη φάση να δώσουν μια απάντηση ως προς τον τρόπο με τον οποίο οι κοινωνίες θα απαλλαχτούν από τα μνημόνια και τις πολιτικές λιτότητας που επιβάλλονται τα τελευταία χρόνια Συνέπεια αυτού είναι το μαράζωμα του κινήματος και άρα η έλλειψη δυναμικής στις διεκδικήσεις του σήμερα. Η κατάσταση αυτή προφανώς και ακουμπάει και το φοιτητικό κίνημα και δημιουργεί αμηχανία σ’ όλη τη φοιτητική αριστερά, η οποία αδυνατεί να πείσει πάνω στην αξία των διεκδικήσεων ενάντια σε όσους λένε πως κάτι τέτοιο είναι μάταιο. Σ’ αυτό το σημείο , αντιλαμβανόμαστε ότι ανοίγει μια καινούργια εποχή για την αριστερά μέσα στα πανεπιστήμια. Η εποχή που καλούμαστε να παράγουμε πολιτική μέσα από τους κοινωνικούς μας χώρους.
Πάνω σ ΄ αυτή την κατεύθυνση, για να μάθει κανείς να κάνει πολιτική μέσα στους κοινωνικούς χώρους πρέπει να μπει στη διαδικασία να κατανοήσει σε βάθος τις ανάγκες τους και να αναζητά διαρκώς τρόπους να απαντά στις ανάγκες αυτές. Η κοινωνική χρησιμότητα αφενός , και η προσπάθεια ευρείας απεύθυνσης στο φοιτητικό κόσμο αφετέρου, αποτελούν βασικά ταυτοτικά χαρακτηριστικά μιας αριστεράς που στόχο έχει να γειωθεί κοινωνικά εντός του πανεπιστημίου και όχι να αποτελεί πρωτοπορία. Υπό το πρίσμα αυτό, καλούμαστε να άρουμε στην πράξη κάποιες διαχωριστικές που προκύπτουν κατά την άσκηση πολιτικής, όπως ο διαχωρισμός ανάμεσα στους οργανωμένους/ες και στο υπόλοιπο της φοιτητικής κοινότητας. Δεν μπορούμε παρά να αποτελούμε οργανικό μέρος του κοινωνικού μας χώρου και να βρισκόμαστε σε διαρκή αλληλόδραση με τη φοιτητική κοινότητα.
Επιπλέον, μια καινούργια αριστερή αντίληψη θα πρέπει να ασχοληθεί με το να προβάλλει στο μέγιστο δυνατό βαθμό την σύνδεση του Πανεπιστημίου με τη κοινωνία και τον κόσμο της εργασίας. Η Αριστερή Ενότητα (όπως και κάθε ριζοσπαστική δύναμη) δεν ενδιαφέρεται για έναν συνδικαλισμό απλά και μόνο μεταξύ τραπεζιού και μοιράσματος φυλλαδίου, αλλά αγωνίζεται για να αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι των κινηματικών διεργασιών και αγώνων. Η παρέμβαση της δεν στάματα σε μεσοδιαστήματα- αντιλαμβάνεται πως θα πρέπει να συνεχίσει να συντάσσεται και να συμμετέχει σε εγχειρήματα τα οποία προβλέπουν την κατάργηση των ταξικών, έμφυλων, φυλετικών, θρησκευτικών ανισοτήτων καθώς και να φροντίσει για τη γείωση των θεμάτων αυτών στον χώρο του πανεπιστήμιου.
Μια παγιωμένη προβληματική που υπάρχει μέσα στις σχολές και στην οποία πάντα εστιάζαμε, πάντα αναδεικνύαμε και αντιμαχόμασταν, είναι η δημοκρατία εντός των φοιτητικών συλλόγων. Η αναζωογόνηση των γενικών συνελεύσεων , προϋποθέτει και την αναβάθμιση της ίδιας της διαδικασίας. Τα ανοιχτά συντονιστικά για την δημιουργία κοινών πλαισίων με τις υπόλοιπες αριστερές δυνάμεις και τους ανένταχτους αγωνιστές/ριες , η δημιουργία του χώρου και των προϋποθέσεων ώστε η υπόλοιπη φοιτητική κοινότητα να τοποθετείτε , ο τρόπος με τον οποίο θα κοινωνήσουμε στο φοιτητικό σώμα την αναγκαιότητα να εκτίθεται, οι θεματικές γενικές συνελεύσεις, θα πρέπει να είναι μέσα στους καθημερινούς στόχους μας. Άλλωστε η αριστερά για να είναι εμπνευστική πρέπει να έχει να προβάλλει κάποιο υλικό αποτέλεσμα, και οι θεματικές συνελεύσεις, λόγω της δομής τους , μπορούν να εξελιχθούν σε κάτι πολύ αποτελεσματικό. Επιπρόσθετα, μπορούμε να καταπιαστούμε με την δημιουργία αυτοδιαχειριζόμενων στεκιών μέσα στο πανεπιστήμιο, τα οποία αποτελούν χώρο συνεύρεσης των φοιτητών , συμβάλλουν δηλαδή στο να αντιλαμβανόμαστε το πανεπιστήμιο σαν κοινωνικό χώρο και όχι απλά σαν χώρο κατάρτισης και προάγουν με αυτό τον τρόπο τόσο την πολιτική συζήτηση μεταξύ μας όσο και την δημιουργία κοινών βιωμάτων και κοινής ταυτότητας μεταξύ των νέων ανθρώπων.
Εν κατακλείδι , θα πρέπει να έχουμε στο νου μας ότι, η στρατηγική ήττα του κόμματους που είχε ταυτιστεί με την ελληνική αριστερά, πέρα από την κοινωνική απάθεια στρέφει στην ιδιώτευση και τον κόσμο που στο προηγούμενο διάστημα δραστηριοποιούνταν μέσα στα κινήματα. Βρισκόμαστε σε μια κρίσιμη περίοδο για την αριστερά και τους κοινωνικούς αγώνες. Βρισκόμαστε στο σημείο που όλα τα κεκτημένα του παρελθόντος αμφισβητούνται , και που δεν υπάρχει κάποιος δρόμος για να ακολουθήσουμε αλλά πρέπει να χαράξουμε έναν καινούργιο. Αυτή η πραγματικότητα μας προσφέρει πολύ περισσότερο την δυνατότητα του πειραματισμού. Προκειμένου να γεμίσουμε τους εαυτούς μας με όρεξη για παρέμβαση μέσα στους φ.σ , μπορούμε να καταπιανόμαστε με πράγματα που μας εμπνέουν και ας μην έχουμε σίγουρο το αποτέλεσμα . Τέτοια πράγματα , μπορούν να ναι ενδεικτικά τα φεστιβάλ, οι προβολές ταινιών, η δημιουργία περιοδικών κτλπ.
2.Για την Ανασύνθεση και την Ενότητα της αριστεράς
Ψηλαφίζοντας τις ανάγκες της συγκυρίας αντιληφθήκαμε την ανάγκη της ανασύνθεσης της αριστεράς τόσο εντός του πανεπιστημίου όσο και στους λοιπούς κοινωνικούς χώρους στους οποίους παρεμβαίνουμε. Η αδράνεια των φοιτητικών συλλόγων αφενός λόγω της ευρύτερης απογοήτευσης από την πολιτική σκηνή και αφετέρου από την εντατικοποίηση των σπουδών ανέδειξε την ανάγκη για αυτοκριτική των πολιτικών συλλογικοτήτων και την από κοινού δράση τους. Η επίθεση που δεχόμαστε από τις πολιτικές λιτότητας είναι κοινή και έτσι προκύπτει η ανάγκη όλες οι αριστερές ριζοσπαστικές αντικαπιταλιστικές δυνάμεις να δώσουν ένα στίγμα αντίστασης και να εφεύρουν νέα συνδικαλιστικά εργαλεία στις σχολές . Πιο συγκεκριμένα, βλέπουμε τους εαυτούς μας σε μια ουσιαστικότερη ανασυνθετική διαδικασία με τις δυνάμεις των ΕΑΑΚ,ΑΡΔΙΝ και τις λοιπές αριστερές δυνάμεις που κινούνται σε αυτό το πλαίσιο. Για μας η ανασυνθετική διαδικασία δεν συνιστά μια συγκόλληση πολιτικών πλαισίων αλλά μια βαθειά πολιτική αλληλοόσμωση και αλληλεπίδραση. Με αυτήν την προϋπόθεση στοχεύουμε στη δημιουργία ενός αντιπαραθετικού πόλου στις καθεστωτικές φοιτητικές παρατάξεις (ΔΑΠ ΝΔΦΚ, ΠΑΣΠ, Bloco και διάφοροι «ανεξάρτητοι» με νεοφιλελεύθερες αντιλήψεις), στη γραφειοκρατία και τον αναχωρητισμό της ΜΑΣ/ΠΚΣ/ΚΝΕ και στο κυρίαρχο μοντέλο εν γένει.Με αυτόν τον ορίζοντα θεωρούμε απαραίτητες τις κοινές διαδικασίες των σχημάτων , κοινή δράση στα επίδικα ( π.χ. δίδακτρα μεταπτυχιακών ,ιδιωτικοποιήσεις ) ακόμα και κοινές εκδηλώσεις και κινηματικές πρωτοβουλίες.
Πιάνοντας το νήμα από την περσινή προσπάθεια της ανασυνθετικής διαδικασίας, αποτιμούμε ως θετική την πρώτη αυτή απόπειρα που κατέληξε και σε εκλογική συμπόρευση. Φάνηκε ότι μια νέα ενωμένη αριστερά μπορεί να υπερβεί το σεχταρισμό και να πορευτεί από κοινού με επιδίωξη την ανασύνταξη και την ανανέωση του φοιτητικού κινήματος. Ωστόσο ,χρειάζεται μια περεταίρω εμβάθυνση της πολιτικής κουβέντας για την ανασύνθεση χωρίς να θέτουμε ως αυτοσκοπό την εκλογική συμπόρευση. Επιπρόσθετα , χρειάζεται να επιμείνουμε πολύ περισσότερα στην εξωστρέφεια της ανασυνθετικής διαδικασίας , εμπλέκοντας και λαμβάνοντας υπ΄όψιν τις αντιδράσεις και τις ανάγκες του ανένταχτου φοιτητικού κόσμου. Χρειάζεται ακόμα να εξαλείψουμε πλήρως την λογική των μικροηγεμονισμών , φέρνοντας την αντιμέτωποι με την κοινωνική της αχρηστία. Στο ανασυνθετικό πεδίο εμείς μπαίνουμε προσφέροντας τα υπάρχοντα ταυτοτικά μας χαρακτηριστικά και προσπαθώντας να συμβάλλουμε τα μέγιστα στην αποτελεσματικότητα της προσπάθειας αυτής. Στόχος μας παραμένει η δημιουργία ενός κοινού συνδικαλιστικού υποκειμένου.
3. Σχεδιασμός για το επόμενο διάστημα
Στην λογική όλων των παραπάνω και στην προσπάθεια να δημιουργήσουμε ένα πανεπιστήμιο που θα απαντά πρώτα και κύρια στις ανάγκες των φοιτητών και κάθε κοινωνικής ομάδας που ζει μέσα σ’ αυτό , προκρίνουμε τον εξής ενδεικτικό σχεδιασμό για το επόμενο διάστημα :
• Λαμβάνοντας υπ’ όψιν την κατάσταση στους φ.σ και στο φοιτητικό κίνημα ,είναι αναγκαίο σήμερα περισσότερο από ποτέ , τα σχήματα μας να ξεπεράσουν την απλή αιτηματολογία και να φτάσουν σε σημείο να παράγουν συγκεκριμένα πολιτικά αποτελέσματα. Προς αυτή την κατεύθυνση, προκρίνουμε περισσότερες εσωτερικές θεματικές διαδικασίες σε επίπεδο πόλεων ή πανεπιστημίων ( πχ ΑΡΕΝ ΝΟΠΕ, ΑΡΕΝ ΕΜΠ) στις οποίες θα συζητιούνται ζητήματα που αφορούν τα προβλήματα των σχολών (σίτιση , στέγαση , ασφάλεια ) και γενικότερα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης ( αναδιάρθρωση στην παιδεία) έτσι ώστε να ενημερωνόμαστε και να συντονιζόμαστε καλύτερα. Η ανάγκη αυτή προκύπτει και λόγω της αποσυσπείρωσης των σχημάτων μας.
• Σχετικά με την μετωπική συμπόρευση των δυνάμεων της φοιτητικής αριστεράς, οι κοινές συζητήσεις , κοινές εκδηλώσεις , τα κοινά κείμενα στις διάφορες σχολές αποτιμούνται ναι μεν θετικά αλλά όχι επαρκή. Χρειάζεται αφενός οι παραπάνω κινήσεις να συνεχιστούν με εμπλοκή ανένταχτου κόσμου και με εμπλουτισμό των δράσεων έτσι ώστε να μπορέσουμε να δημιουργήσουμε μια κοινή στόχευση και στο κινηματικό. Αφετέρου θα μπορούσαμε να επιδιώκουμε ένα παραπάνω πολιτικό συντονισμό με τα υπόλοιπα σχήματα στις σχολές ή στα πανεπιστήμια μας , μέσω κοινών διαδικασιών πάνω σε συγκεκριμένα επίδικα που αφορούν είτε φοιτητικά είτε κεντροπολιτικά ζητήματα. Το δεύτερο μπορεί να οδηγήσει σε κοινές πρωτοβουλίες αγώνα φοιτητών. Με αυτό τον τρόπο πέρα από το ότι ενισχύουμε την αποτελεσματικότητα μας , προωθείτε πολύ περισσότερο η ανασύνθεση της αριστεράς.
• Όσον αφορά τα γνωστικά αντικείμενα, αναλύσαμε παραπάνω το πώς η κυριαρχία ιδεολογία διαπερνά την επιστήμη και αναπαράγεται μέσα από τις σχολές. Πέρα από το διακηρυκτικό του πράγματος, θα μπορούσαμε να το πάμε ένα βήμα παραπέρα και να ξεκινήσουμε να αναλύουμε τα αντικείμενα μας υπό το πρίσμα της δικιάς μας οπτικής. Αυτό μπορεί να γίνει μέσα από την οργάνωση αντιμαθημάτων μέσα στις σχολές.
• Όσον αφορά το προσφυγικό ζήτημα, η φοιτητική αριστερά όλο το προηγούμενο διάστημα είχε καθοριστική συμβολή στα κινήματα αλληλεγγύης. Μπορούμε να εξακολουθήσουμε να εμπλεκόμαστε στις δομές αλληλεγγύης που έχουν δημιουργηθεί , όπως π.χ το City Plaza στην Αθήνα ,και ταυτόχρονα να γειώνεται η δράση μας αυτή μες στις σχολές, γιατί αυτός είναι ο χώρος δραστηριοποίησης μας , μέσω συζητήσεων , εκθέσεων, φεστιβάλ κ.τ.λ.π.
• Από τις πιο σημαντικές και νικηφόρες προσπάθειες του κινήματος τον τελευταίο χρόνο , είναι το μπλοκάρισμα των πλειστηριασμών έξω απ’ τα ειρηνοδικεία . Ήδη τα σχήματα της Θες/νίκης εμπλέκονται σ ΄ αυτή την προσπάθεια. Θα μπορούσαμε , εξετάζοντας πρώτα τις δυνάμεις μας, να συμμετάσχουμε και τα σχήματα των υπόλοιπων πόλεων στο κίνημα αυτό, δίνοντας έτσι το στίγμα των φοιτητών ενάντια στους πλειστηριασμούς.
• Πέρα από αυτόνομη ριζοσπαστική δικτύωση σχημάτων, είμαστε και αυτοχρηματοδοτούμενη. Για την καλύτερη διαχείριση και κάλυψη των εξόδων μας, προκρίνεται η δημιουργία ταμείων πόλεις. Το κεντρικό ταμείο της δικτύωσης καλύπτει μόνα έξοδα κεντρικά( αφίσες, πανελλαδικά, έξοδα συντρόφων από την περιφέρεια για να ρθούν σ’ αυτά). Ωστόσο για να εξακολουθεί να έχει την δυνατότητα αυτή, χρειάζεται να μυηθούμε στην κουλτούρα του να δίνουμε ένα μέρος των εσόδων μας, από πετυχημένα πάρτυ ή φεστιβάλ λ.χ) στο κεντρικό ταμείο.
Ξανά μοιράζοντας το αστέρι σ’ όσους κοπιάσουν να ‘ρθουν
