Για την εξέγερση του Πολυτεχνείου λέγονται και γράφονται κάθε χρόνο πολλά, κοινή συνισταμένη των οποίων είναι μια μουσειακή αντίληψη για τα αιματηρά γεγονότα του Νοέμβρη. Το κρίσιμο είναι να προσπαθήσουμε, αναλύοντας το πολιτικό και κοινωνικό πλαίσιο, να αναδείξουμε τις κοινές πτυχές του τότε αυταρχικού χουντικού καθεστώτος με το σημερινό αυταρχικό μοντέλο εξουσίας. Να εμπνευστούμε από τα οράματα του τότε και να αντισταθούμε σήμερα στην επιβολή του νεοφιλελεύθερου μοντέλου. 43 χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου και τον αγώνα των φοιτητών να ανατρέψουν τη χούντα του των συνταγματαρχών έχουμε την ευκαιρία να σκεφτούμε και να διδαχτούμε πολλά. Τότε οι φοιτητές κατάφεραν να σπάσουν την τρομοκρατία και να βγούνε μπροστά εκφράζοντας την γενικευμένη οργή ενάντια στη χούντα, και σε συντονισμό αργότερα με τα υπόλοιπα τμήματα της κοινωνίας συνέβαλαν στο να θεωρούνται εκείνες οι μέρες καθοριστικές για την ανατροπή των συνταγματαρχών.
Στο πολυτεχνείο του ‘73 συγκρούστηκαν δύο κόσμοι. Ο κόσμος του φασισμού και της άνευ όρων υποταγής σε κάθε μορφής εξουσία των αστικών συμφερόντων, εγχώριων και διεθνών, ενάντια στον κόσμο της αγωνιζόμενης κοινωνίας που διεκδικούσε αποδέσμευση από την αμερικανική επιρροή, ελευθερία και Δημοκρατία. Σήμερα από τη μία βρίσκεται το κεφάλαιο και οι εκφραστές του και από την άλλη ο κόσμος της εργασίας, η νεολαία, οι άνεργοι και οι μετανάστες. Σε μια τέτοια συγκυρία έντονης ταξικής πάλης, θα πρέπει να διαλέξουμε στρατόπεδο και να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας. Αν κάτι πρέπει να κρατήσουμε από τα πολλά που η εξέγερση του Πολυτεχνείου διδάσκει είναι η επιλογή του συλλογικού δρόμου ως η μόνη λύση απέναντι στην οργανωμένη καταπίεση και καταστολή.
Ως Αριστερή Ενότητα, καλούμε όλ@ να συμμετάσχουν στις πορείες που θα λάβουν χώρα πανελλαδικά, την Πέμπτη 17/11 για τον εορτασμό της επετείου του Πολυτεχνείου.
«Πάνω στα ματωμένα πουκάμισα των σκοτωμένων εμείς καθόμασταν τα βράδια και ζωγραφίζαμε σκηνές απ την αυριανή ευτυχία του κόσμου»
Τ. Λειβαδίτης
