Α.Συγκυρία
1.Διεθνής Συγκυρία
Α) Οκτώ χρόνια μετά το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης η επίθεση που υφίσταται η κοινωνική πλειοψηφία συνεχίζει να εντείνεται λαμβάνοντας όλο και περισσότερο οξυμμένα χαρακτηριστικά . Η συνεχής υποτίμηση των δυνάμεων της εργασίας με την καταπάτηση δικαιωμάτων και κεκτημένων, την μείωση των μισθών, την άρση πτυχών του κοινωνικού κράτους σε συνδυασμό με την καθολική διεύρυνση των πεδίων κερδοφορίας του κεφαλαίου συνιστούν το εφαρμοζόμενο μοντέλο ώστε να ξεπεράσει ο καπιταλισμός την δομική του κρίση . Είναι σαφές ότι η περίοδος που διανύουμε σημαδεύεται και από τους έντονους τριγμούς που υφίσταται το σύστημα σε διεθνές επίπεδο (π.χ Deutsche Bank). Η αδυναμία επιστροφής σε ρυθμούς καπιταλιστικής ανάπτυξης και το βάθεμα το κρίσης έχουν ως φόντο ένα καθεστώς παρακμάζουσας νεοφιλελεύθερης ηγεμονίας. Αυτό γίνεται σαφές από την πολιτική αστάθεια που υφίσταται τόσο σε επίπεδο Γερμανίας, με την ήττα του κόμματος της Μέρκελ σε εκλογές επιμέρους κρατιδίων , τόσο και σε επίπεδο Μ.Βρετανίας μετά την νίκη του Brexit που διατάραξε το ενιαίο ευρωπαικό οικοδόμημα και δημιούργησε ρήγματα στην μεριά του κεφαλαίου δείχνοντας τα όρια στο στρατηγικό σχέδιο της ευρωπαικής ολοκλήρωσης. Στη Βρετανία η νίκη στο δημοψήφισμα για το Brexit ήταν αναμφίβολα μια απόδειξη της κρίσης της ΕΕ και της ΟΝΕ . Αυτό αποτυπώθηκε στις αγορές με τεράστιες πτώσεις στους δείκτες της οικονομίας. Όμως κανείς δεν δικαιούται να υποτιμά το σοβαρό ζήτημα ότι την πολιτική διεύθυνση της γραμμής για το Brexit ανέλαβαν συντηρητικές (νεοφιλελεύθερες και ρατσιστικές) δυνάμεις, παρά την προσπάθεια ενός κομματιού της αριστεράς να συσπειρωθεί σε μια αριστερή προοπτική ρήξης με την ΕΕ και τις πολιτικές λιτότητας μέσω της καμπάνιας του Lexit.
Όσον αφορά την εικόνα της πολιτικής σκηνής στην ΕΕ αξίζει στο σημείο αυτό να γίνει μια περαιτέρω αναφορά στην άνοδο ενός νέο-εθνικισμού: Γερμανία, Γαλλία, Ουγγαρία, Αυστρία, Πολωνία, Σλοβακία είναι μερικές μόνο από τις χώρες της ΕΕ στις οποίες ακροδεξιά κόμματα είτε συμμετέχουν στην κυβέρνηση είτε έχουν ποσοστά άνω του 10%. Καθώς ο νεοφιλελευθερισμός εδραιώνεται και αποδιαρθρώνει τις κοινωνικές σχέσεις, εξατομικεύοντας και εργαλειοποιώντας τα ανθρώπινα υποκείμενα χωρίς να μπορεί να υποσχεθεί μια βελτίωση για τη μεγάλη πλειοψηφία, και ελλείψει απάντησης από τα αριστερά, τα εθνικιστικά κόμματα προτάσσουν την παραδοσιακή συνταγή του έθνους και της φυλής ως αυτήν που θα “αποκαταστήσει” την απειλούμενη κοινωνική συνοχή. Αξίζει να σημειώσουμε ότι η αφήγηση αυτή ενυπάρχει στη ρίζα όλων των σύγχρονων εθνών-κρατών και ήταν συστατικό γνώρισμα της γέννησής τους. Σε αυτή τη λογική τα παραπάνω εθνικιστικά κόμματα εξαπολύουν μια επίθεση στην ΕΕ, αφορμώμενα από την κατά τα άλλα υπαρκτή έλλειψη δημοκρατίας στην Ένωση, αλλά και μια στοχοποίηση των μεταναστών και των προσφύγων ως αυτούς που θα “αλλοιώσουν” τον δυτικό πολιτισμό και θα μειώσουν τους μισθούς των ντόπιων εργαζομένων. Και σε αυτό το πεδίο γίνεται λοιπόν αντιληπτό ότι δεν υπάρχει καιρός για αδράνεια και αν η Αριστερά δε βγει γρήγορα από το τέλμα στο οποίο έχει εισέλθει, το κενό που δημιουργείται θα το καλύψει η αναβίωση επικίνδυνων μορφωμάτων του παρελθόντος. Επιπλέον, μια έξοδος από την ΕΕ μπορεί να έχει χαρακτηριστικά προς το συμφέρον των από κάτω μόνο όταν ενέχει αντικαπιταλιστικό στίγμα, το οποίο μπορεί να εκφράσει μόνο η Αριστερά, αλλιώς μπορεί καθ’όλα εύκολα να χρησιμοποιηθεί και απο ένα κομμάτι της αστικής τάξης προς όφελος αυτού.
Β) Οι στρατιωτικές επεμβάσεις και οι βομβαρδισμοί στη Σύρια- και όχι μόνο- αποτελούν καθημερινότητα, με αποτέλεσμα τις μεγάλες προσφυγικές ροές που έχουν εμφανιστεί τα τελευταία χρόνια. Το ισλαμικό κράτος, το καθεστώς Ασαντ, οι αμερικανικές και ρωσικές επεμβάσεις καθώς και η χρόνια πολιτική εμπλοκής ΝΑΤΟ, ευρωστρατού στις πολεμικές συρράξεις στην Μ. Ανατολή, αποτελούν τους βασικούς υπαίτους αυτής της θηριώδους κατάστασης. Ενώ λοιπόν το ΝΑΤΟ και η ΕΕ παρεμβαίνουν με αυτό τον τρόπο στην Μ. Ανατολή παράλληλα προσπαθούν να συγκρατήσουν την προσφυγική κίνηση ενδυναμώνοντας τις ρατσιστικές και αντιπροσφυγικές πολιτικές της Ευρώπης- φρούριο, απέναντι σε ανθρώπους που αποτελούν θύματα μεταξύ άλλων και των ιμπεριαλιστικών πολιτικών τους. Σε αυτό το πλαίσιο, βλέπουμε την ανύψωση φραχτών στα σύνορα και την ανέγερση στρατοπέδων συγκέντρωσης σε αρκετά κράτη της ΕΕ όπου οι πρόσφυγες/μετανάστες έρχονται αντιμέτωποι με ειδεχθείς συνθήκες διαβίωσης και την εγκληματική δράση της Frontex. Κομβικό σημείο στο ζήτημα του προσφυγικού είναι αναμφισβήτητα και η συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας. Η συμφωνία ορίζει πως μόνο όσοι πρόσφυγες είναι Σύριοι (και μάλιστα από συγκεκριμένες πόλεις) θα έχουν ελπίδα για έγκριση της αίτησης ασύλου,ενώ εκείνοι που είναι από άλλες χώρες θα θεωρούνται παράτυποι μετανάστες ακόμη και αν βιώνουν εμπόλεμες καταστάσεις(π.χ. Ιράκ,Αφγανιστάν) . Πρόκειται για μια συμφωνία η οποία καταστρατηγεί τη συνθήκη της Γενεύης αρνούμενη την προσφυγική ιδιότητα, φυλακίζοντας και απελαύνοντας τα θύματα των πολέμων και της φτώχειας, και αναγνωρίζει την Τουρκία του Ερντογάν ως ασφαλή χώρα, επιτρέποντας την επαναπροώθηση των προσφύγων σε αυτήν. Σε μία χώρα όπου μετά την απόπειρα πραξικοπήματος του Ιουλίου, η κυβέρνηση Ερντογάν όξυνε περισσότερο την αυταρχική της στάση απέναντι στις μειονότητες (π.χ. Κούρδοι). Η ένταση των διώξεων των αγωνιστών του HDP καθώς και η συνολική επίθεση στις μειονότητες της Τουρκίας είναι ένδειξη ότι το τούρκικο κράτος αυταρχικοποιείται και μετατρέπεται σε δικτατορικό καθεστώς.
Επιπλέον, τον τελευταίο καιρό παρατηρούνται αρκετές περιπτώσεις τρομοκρατικών επιθέσεων σε χώρες, όπως η Γαλλία και το Βέλγιο, με φονταμενταλιστικό περιεχόμενο. Η συνθήκη αυτή επέτρεψε να εδραιωθεί ένα κλίμα τρομοϋστερίας σε αρκετά ευρωπαϊκά κράτη και έδωσε τη δυνατότητα σε πολλές κυβερνήσεις να εντείνουν την καταστολή και την επιτήρηση και να μετατρέψουν το «καθεστώς έκτακτης ανάγκης» σε μια κανονικότητα υπό την οποία οι πολίτες θα πρέπει να μάθουν να ζουν καθημερινά.
Γ) Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού βρισκόμαστε στην τελική ευθεία της προεκλογικής εκστρατείας για τις εκλογές στις Ηνωμένες Πολιτείες. Και οι 2 αποτελούν απειλή τόσο για τον Αμερικανικό λαό αλλά και τους λαούς σε όλον τον κόσμο καθώς και οι 2 έχουν σκοπό να συνεχίσουν τις πολεμικές επιχειρήσεις στη Μέση Ανατολή.Ο τελευταίος κατά την προεκλογική του καμπάνια έχει αποβεί σε συνεχόμενα ρατσιστικά παραληρήματα στοχοποιώντας κοινωνικές ομάδες όπως οι Μεξικανοί ,οι αφροαμερικανοί,οι προσφυγές αλλά και τις γυναίκες με τα επανειλημμένα σεξιστικά του σχόλια. Η Clinton εκμεταλλευόμενη το ρατσιστικό μίσος του Τrump εμφανίζεται ως ο αντίπαλος πόλος του νεοσυντηριτσιμού με μια ρητορική με φεμινιστικό πρόσημο και υποσχόμενη ισοτιμία μεταξύ ανδρών και γυναικών, ενώ στην πραγματικότητα ελοχεύει κινδυνος στον εργασιακό χώρο να μην υπάρξει θεσμική εμβάθυνση των δικαιωμάτων. Ο Bernie Sanders με τον ριζοσπαστικό λόγο του για τα δεδομένα του πολιτικού συστήματος στην Αμερική, κατάφερε και είχε δημιουργήσει μια πρωτόγνωρη κατάσταση στα χαμηλά στρώματα της χώρας, ανοίγοντας ζητήματα όπως αυτά των επεμβάσεων στη Μέση Ανατολή, το Εθνικό Σύστημα Υγείας, οι φόροι,αλλά και τις προεκλογικές καμπάνιες των αντιπάλων του, και το πως αυτές χρηματοδοτούνται .Εν τέλει χάνοντας το χρίσμα των δημοκρατικών στήριξε την Clinton στην συνέχεια της εκστρατείας της, απογοητεύοντας τον κόσμο που έβλεπε διέξοδο και τον είχε στηρίξει, κόσμο της εργασίας και των χαμηλών λαϊκών στρωμάτων, μεταναστών κ.α.
Όλα αυτά συμβαίνουν σε μια έκρυθμη κατάσταση στην Αμερικανική κοινωνία καθώς καθημερινά δελτία ειδήσεων παρουσιάζουν Αφροαμερικανούς να δολοφονούνται από αστυνομικούς χωρίς πραγματική αιτία και λόγο, γεγονός που κάνει ξεκάθαρη την αυταρχικοποίηση του Αμερικανικού κράτους ενάντια στις εθνικές μειονότητες. Διαδηλώσεις όπως πέρσι στο Ferguson και φέτος σε όλες σχεδόν τις πολιτείες με το σύνθημα »Black Lives Matter» έδειξαν να ταρακουνούν συθέμελα το κατά τα άλλα όχι και τόσο ζωντανό κινηματικό σκηνικό στις ΗΠΑ.
2.Κεντρική πολιτική σκηνή
Έναν περίπου χρόνο μετά τις εκλογές της 20ης Σεπτέμβρη, η εικόνα εντός του κοινοβουλίου είναι η αναμενόμενη. Ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνει με τις πολιτικές που εφαρμόζει να έχει ενταχθεί με πολύ ξεκάθαρο τρόπο στο νεοφιλεύθερο στρατόπεδο έχοντας αναλάβει επί της ουσίας τον ρόλο του εγγυητή της μνημονιακής κανονικότητας. Εντείνει την επίθεση στα πληττόμενα κομμάτια της κοινωνίας εφαρμόζοντας πιστά τις επιταγές της συμφωνίας με τους δανειστές, αμφισβητώντας δικαιώματα και κατακτήσεις και εξυπηρετώντας εν τοις πράγμασι τις ανάγκες του κεφαλαίου, ενώ παράλληλα προσπαθεί να αυτοπαρουσιαστεί ως το «μικρότερο κακό» ώστε να εξασφαλίσει την πολιτική του επιβίωση. Τα κόμματα του λεγόμενου ευρωπαικού/μνημονιακού χώρου (ΣΥΡΙΖΑ,ΝΔ, ΑΝΕΛ,ΕΝΩΣΗ ΚΕΝΤΡΩΩΝ ,ΠΑΣΟΚ, ΠΟΤΑΜΙ), διαγωνίζονται για το ποιος είναι ο καλύτερος διαχειριστής των μνημονίων. Έτσι η πολιτική αντιπαράθεση, περιστρέφεται γύρω από το ποια οικονομικά συμφέροντα επιθυμεί να εκπροσωπήσει κάθε κόμμα, ποιο νεοφιλελεύθερο μείγμα ανταποκρίνεται καλύτερα στα χαρακτηριστικά του ελληνικού κεφαλαίου, και όχι γύρω από τις ανάγκες των από κάτω. Την ίδια στιγμή το ΚΚΕ επιλέγει τον γνώριμο για αυτό δρόμο, της περιχαράκωσης και της απομόνωσης παραπέμποντας όποια εναλλακτική απάντηση στο μέλλον, «όταν ωριμάσουν οι συνθήκες» . Από την άλλη η ΧΑ όχι μόνο διατηρεί τα ποσοστά της, πράγμα που δείχνει ότι ένα κομμάτι του εκλογικού σώματος τάσσεται συνειδητά στο ιδεολογικό φάσμα της ακροδεξιάς/φασισμού, αλλά και με αφορμή το προσφυγικό, προσπαθεί να επανέλθει στο προσκήνιο και να επαναφέρει μια ατζέντα ρατσισμού και ξενοφοβίας στην κεντρικοπολιτική σκηνή, στοχοποιώντας ξεκάθαρα πρόσφυγες και αλληλέγγυους με αποκορύφωμα τα γεγονότα στην Μυτιλήνη και το Ωραιόκαστρο.
3.Κυβερνητικές πολιτικές
Η μνημονιακή συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και οι υπόλοιπες αντιδραστικές-αστικές δυνάμεις της βουλής (Ν.Δ,ΠΑΣΟΚ,ΠΟΤΑΜΙ.ΕΝΩΣΗ ΚΕΝΤΡΩΩΝ) έχουν επιδοθεί σε μια καρικατούρα μονομαχίας, στην οποία όλοι διεκδικούν μερίδιο από την πίτα και υπόσχονται ηπιότερη η και ‘ορθότερη’ διαχείρηση του μνημονίου. Απέναντι σ’ αυτή την ζοφερή κατάσταση, στην οποία η κατά το 95% μνημονιακή βουλή εφαρμόζει κατά γράμμα τις σκληρές απαιτήσεις των δανειστών, η ριζοσπαστική-αντιμνημονιακή αριστερά και το κίνημα παρά το γεγονός ότι βρίσκονται σε αμηχανία και αδυνατούν προς το παρόν να εμπνεύσουν τα πληττόμενα κοινωνικά στρώματα έχουν χρέος να δημιουργήσουν παραστάσεις αντίστασης και διεκδικήσεων . Η ελληνική κοινωνία βιώνει ‘το δόγμα του σοκ’ και οφείλει να μη συμβιβαστεί με τη λογική ‘το μη χείρον, βέλτιστον’.
Συγκεκριμένα, η νεοφιλελεύθερη επίθεση της συγκυβέρνησης εντοπίζεται στους παρακάτω κόμβους:
α) ασφαλιστικό: Το νομοσχέδιο Κατρούγκαλου στο όνομα της δήθεν εξοικονόμησης πόρων και εξυγίανσης του ασφαλιστικού συστήματος,προχωρά σε τερατώδεις αλλαγές στο συνταξιοδοτικό τομέα (σταδιακή κατάργηση του ΕΚΑΣ, αλλαγές στις κύριες και επικουρικές συντάξεις).Στο στόχαστρο μπαίνουν ακόμη, μέσω της ανελέητης φορολογίας και της εκτόξευσης των ασφαλιστικών εισφορών, οι αγρότες και οι ελεύθεροι επαγγελματίες (νέοι εργαζόμενοι με άτυπες σχέσεις εργασίας,μπλοκάκια κλπ),με το 60% και πλέον των απολαβών τους να καταλήγει απευθείας σε εισφορές και φόρους.Το εν λόγω καθεστώς εξυπηρετεί τη συγκέντρωση του αντικειμένου των νέων εργαζομένων σε μεγάλες εταιρείες και γραφεία, όπου η εργοδοτική αυθαιρεσία και οι ελαστικές σχέσεις εργασίας θα είναι νόμος.
β)ιδιωτικοποιήσεις: Στο πλαίσιο του Υπερταμείου, η κυβέρνηση, συντασσόμενη προς τις ευρωπαϊκές επιταγές, προβαίνει στην ολοένα πιο εκτεταμένη εκποίηση δημόσιων αγαθών και επιχειρήσεων,χάριν της -εγχώριας και μη-καπιταλιστικής κερδοφορίας και της εξυπηρέτησης του χρέους. Μετά τα λιμάνια και τα περιφερειακά αεροδρόμια σειρά είχαν οι πλέον σημαντικές ΔΕΚΟ(ΕΥΔΑΠ,ΕΥΑΘ,ΔΕΗ,ΕΛΒΟ,ΑΤΤΙΚΟ ΜΕΤΡΟ),με αποτέλεσμα στοιχειώδη κοινωνικά αγαθά, όπως το νερό και το ρεύμα,να καθίστανται επί της ουσίας μη προσβάσιμα από τα πιο πληττόμενα κομμάτια της κοινωνίας. Ταυτόχρονα, δεν μένουν, βεβαίως, ανέπαφοι και οι εργαζόμενοι στις αποκρατικοποιούμενες επιχειρήσεις, το εργασιακό καθεστώς των οποίων εναπόκειται πλέον ανεξέλεγκτα στην ιδιωτική πρωτοβουλία.
γ)εργασιακό: Το επερχόμενο εργασιακό νομοσχέδιο φανερώνει τον αυταρχισμό της Ε.Ε καθώς και την απαξίωση των ευρωπαικών οικονομικών ελίτ απέναντι στον κόσμο της εργασίας και στη νέα γενιά. Συγκεκριμένα προωθούνται ελαστικές μορφές εργασίας, απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων , κατάργηση συλλογικών συμβάσεων, κίνδυνος για περαιτέρω μείωση του κατώτατου μισθού κάτω από τα 586 ευρώ και αλλαγές στον συνδικαλιστικό-απεργιακό νόμο (δικαίωμα στην ανταπεργία με lock out των εργοδοτών και δυσκολία στην προκήρυξη απεργίας με την απαιτούμενη συμμετοχή του 50% + 1 των μελλών της επιχείρησης ή του σωματείου).Το προαναφερθέν πλαίσιο δημιουργεί συνθήκες εργασιακού μεσαίωνα και απέναντι σ’ αυτήν την κατάσταση η νεολαία, αν και καταρτισμένη γνωσιακά, έχει να επιλέξει ανάμεσα στην ανεργία, την επισφαλή και ‘μαύρη’ εργασία και την μετανάστευση.
δ )προσφυγικό: Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ επιλέγει να συμμετάσχει στις πολιτικές διαμόρφωσης μίας Ευρώπης-Φρούριο που δρα εγκληματικά απέναντι σε ανθρώπους που αποτελούν θύματα της φτώχειας, των δικτατορικών καθεστώτων, των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών μεταξύ ΗΠΑ-ΕΕ-Ρωσίας. Σε συνέχεια των πολιτικών της διατήρησης του φράχτη στον Έβρο, της ενίσχυσης των εγκληματικών πρακτικών της Frontex , της επαίσχυντης συνεργασίας με το ΝΑΤΟ για την διαφύλαξη των συνόρων ήρθε να προστεθεί και η ρατσιστική συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας, η οποία προχωρά σε αυθαίρετους διαχωρισμούς των προσφύγων με βάση την εθνικότητα και σε επαναπροωθήσεις αυτών στην υποτιθέμενη τρίτη ασφαλή χώρα Τουρκία. Ταυτόχρονα, οι πρόσφυγες οι οποίοι παραμένουν στην Ελλάδα, έρχονται αντιμέτωποι με τον βάρβαρο εγκλεισμό τους σε hot-spots στα νησιά και στρατόπεδα συγκέντρωσης στην ενδοχώρα, όπου χαρακτηριστικές είναι οι ειδεχθείς συνθήκες διαβίωσης ελλείψει βασικών παροχών. Πολύ περισσότερο, ο εγκλεισμός τους και συνακολούθως η αποκοπή τους από τον αστικό ιστό συμβάλλει σε μία απόπειρα γκετοποίησης τους, εξαφάνισής τους από την κοινωνική ορατότητα και μη συμμετοχής τους σε κοινωνικοπολιτικές διεργασίες. Σε αυτό άλλωστε συνέτεινε και ο αποκλεισμός των κρατούμενων προσφυγόπουλων από το σχολείο και από την κοινωνικοποιητική και εκπαιδευτική διαδικασία, κάτι το οποίο αντίθετα αποτέλεσε βασική προτεραίοτητα των αλληλέγυων δομών. Απ’ την άλλη πλευρά, η ρατσιστική πολιτική της κυβέρνησης έβαλε στο στόχαστρο και τις πρωτοβουλίες αλληλεγγύης και τις οργανωτικές δομές που στήθηκαν από αυτές ποινικοποιώντας αλληλέγγυους, εκκενώνοντας καταλήψεις (Ορφανοτροφείο, Μανδαλίδειο, Hurriya), και καταστρέφοντας δομές με τον πιο αυταρχικό τρόπο (βλ. No Border Kitchen στη Μυτιλήνη).
Το χρέος της ριζοσπαστικής-αντιμνημονιακής αριστεράς απέναντι σ’αυτήν την κατάσταση είναι μεγάλο. Σύσσωμες οι δυνάμεις της αριστεράς πρέπει να δημιουργήσουν ένα ευρύ λαϊκό, ταξικό και κοινωνικό κινηματικό μπλοκ. Αυτό το μπλοκ με τη μορφή του μετώπου θα δίνει αγώνες από κοινού με τη νεολαία, τους ανέργους, τον κόσμο της εργασίας στα δικαστήρια για να σταματήσει τους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας, στις κινητοποιήσεις στους δρόμους, στις γειτονιές στα εργατικά σωματεία, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης δίπλα στους πρόσφυγες και μετανάστες. Είναι αναγκαία η δημιουργία ενός τέτοιου μετώπου στην κοινωνία, που θα αντιμάχεται τη λιτότητα, τα μνημόνια και παράλληλα θα προτάσσει και θα δημιουργεί ‘από τα κάτω’ και δημοκρατικά ένα αντιπρόταγμα απέναντι στο νεοφιλελεύθερο μοντέλο οργάνωσης της κοινωνίας και της οικονομίας .Ένα τέτοιο μέτωπο θα πρέπει να αμφισβητεί ευθέως τη νεοφιλελεύθερη Ε.Ε. και τις πολιτικές της, να σπάει τη λογική του ευρωμονόδρομου και να αναδεικνύει το χρέος ως μοχλό πίεσης των λαών και μηχανισμό επιβολής πολιτικών λιτότητας.
4.Κινηματικές απαντήσεις
Η κυβέρνηση επιτίθεται με σκληρά μέτρα και καταστρατηγεί βασικά δικαιώματα που έχουν κατοχυρωθεί με αγώνες και κινήματα ,στην εργασία, την υγεία, την παιδεία . Τα περισσότερα πληττόμενα κομμάτια της κοινωνία απαντούν συλλογικά για να ανακτήσουν τα κεκτημένα τους .
Οι διαβεβαιώσεις της κυβέρνησης σχετικά με την προστασία της πρώτης κατοικίας διαψεύστηκαν όταν ξεκίνησε η διαδικασία των πλειστηριασμών. Πολίτες και μέλη συλλογικοτήτων κινητοποιήθηκαν και κατάφεραν σε αρκετές περιπτώσεις να σταματήσουν την επιχείρηση των κατασχέσεων. Παρόλα αυτά με μία σπάνια κίνηση για τα δικαστικά δεδομένα ο πλειστηριασμός του αυτοδιαχειριζόμενου εργοστασίου της ΒΙΟΜΕ που είχε ακυρωθεί, επανήλθε και πάλι στην επικαιρότητα στις 20η Οκτώβρη 2016. Ο πλειστηριασμός κρίθηκε ατελέσφορος και ολοκληρώθηκε ο κύκλος εκποίησης του ακινήτου. Σημαντικό ρόλο στο εγχείρημα της ΒΙΟ.ΜΕ έπαιξε η κινητοποίηση της «ανοιχτής πρωτοβουλίας αλληλεγγύης» στα δικαστήρια της Θεσσαλονίκης. Η κατάλυση των πλειστηριασμών με μαζικές και ριζοσπαστικές παρεμβάσεις πολιτών αποτελούν τις σημαντικότερες και νικηφόρες κινηματικές δράσεις μέχρι σήμερα.
Σημαντική είναι επίσης η παρουσία του κινήματος νέων Block it το οποίο σχηματίστηκε ενάντια στο νέο ασφαλιστικό, που περιλαμβάνει αυξήσεις των ασφαλιστικών εισφορών, των ορίων ηλικίας και την μείωση των συντάξεων. Καταργεί στην ουσία την κοινωνική ασφάλιση ως αγαθό ενισχύοντας το καθεστώς σύγχρονης δουλείας που επιβάλλουν οι πολιτικές ΕΕ–κυβερνήσεων, διευρύνοντας την ανεργία και την ανασφάλιστη εργασία. Το κίνημα αυτό, συμμετείχε μαζί με άλλους φορείς σε κινητοποιήσεις και απεργίες που έλαβαν χώρα το προηγούμενο διάστημα ενάντια στα πολιτικά αδιέξοδα των μνημονιακών κυβερνήσεων.
Προσφυγικό:
Τα τελευταία δύο χρόνια, υπό την πίεση της μαζικής προσφυγικής κίνησης, το μεταναστευτικό-προσφυγικό ζήτημα αποτελεί σημείο κεντρικής πολιτικής αναφοράς στην ευρωπαϊκή ατζέντα αλλά και σε αυτήν των επί μέρους εθνών-κρατών. Ειδικά στην Ελλάδα, λόγω και της στρατηγικής γεωγραφικής της θέσης, βιώνουμε από τη μία τις βίαιες και ρατσιστικές πολιτικές κράτους και κυβέρνησης, πάντα υπό τις ευρωπαϊκές υπαγορεύσεις, αλλά από την άλλη την ανάπτυξη ενός κινήματος αλληλεγγύης και διεκδίκησης. Η μετανάστευση και η προσφυγιά αποτελούν μια αντίδραση στις άδικες και καταπιεστικές συνθήκες των χωρών προέλευσης και δε νοείται αποκομμένη από την ευρύτερη οικονομική, πολιτική και οικολογική κρίση του καπιταλισμού. Δεν αποτελούν ένα ειδικό πρόβλημα προς διαχείριση, αλλά είναι άρρηκτα δεμένες με το κοινωνικό ζήτημα, την παγκόσμια ανισότητα, τους πολέμους και τον ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό. Όπως, λοιπόν, το πρόβλημα δεν είναι ουδέτερο, τυχαίο ή φυσικό, έτσι και οι “λύσεις” που προτείνονται δεν μπορούν να είναι ουδέτερες και τεχνοκρατικές, αλλά εμπεριέχουν και εκφράζουν τα συμφέροντα των ισχυρών, των αρχουσών τάξεων και των πολιτικών ελίτ.
Πρώτο μας μέλημα είναι η εναντίωση στον στρατοπεδικό εγκλεισμό των καμπς και των hot-spots, στις άθλιες συνθήκες διαβίωσης στο εσωτερικό τους και στην απομόνωσή τους απ’ τον αστικό ιστό. Σκοπός μας είναι να συνδεθούμε άμεσα και δυναμικά με τους χιλιάδες πρόσφυγες των στρατοπέδων συγκέντρωσης και παράλληλα με δράσεις συλλογής τροφίμων, ρούχων και ειδών πρώτης ανάγκης να επιδιώξουμε την ένταξή τους σε ένα διεκδικητικό πλαίσιο. Βασικό στοιχείο του οποίου θα αποτελεί η αναβάθμιση της οργάνωσης του αγώνα τους και η αποτελεσματικότερη διεκδίκηση των αιτημάτων-δικαιωμάτων τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της προσπάθειας να έρθουμε σε επαφή με τους πρόσφυγες των στρατοπέδων συγκέντρωσης αποτελεί η δράσης μας σε πρωτοβουλίες όπως αυτές του Κυριακάτικου Σχολείου Μεταναστών και της Κίνησης Απελάστε τον Ρατσισμό. Μέσα από την ενεργή εμπλοκή μας σε αυτές τις πρωτοβουλίες καταφέραμε να έχουμε και μία υλική αποτύπωση των συγκεκριμένων επιδιώξεων σε στρατόπεδα συγκέντρωσης όπως αυτά του Ελαιώνα και της Ριτσώνας.
Επίσης για μας χρειάζονται μικρές στεγαστικές δομές στο εσωτερικό των πόλεων, με ελευθερία στο εσωτερικό τους και πλήρη κάλυψη των βιοτικών αναγκών, ανοιχτές στις επιμέρους τοπικές κοινωνίες, στις πρωτοβουλίες των πολιτών και τις αλληλέγγυες δομές, δίνοντας την ευκαιρία στους μετανάστες και τους πρόσφυγες να ενταχθούν στην κοινωνία, αλλά και την ευκαιρία σε όλους και όλες εμάς να μετασχηματίσουμε τις γειτονιές μας και τις σχέσεις μας με τον Άλλον. Βασικό μας αίτημα, επίσης, είναι η ανάπτυξη πολιτικών κοινωνικής ένταξης, καθολικής και ισότιμης πρόσβασης σε δικαιώματα όπως η παιδεία και η υγεία. Ακόμα είναι βασική μας αιχμή μια διεργασία νομιμοποίησης και ανανέωσης του πολιτικού ασύλου, χωρίς να παραγνωρίζουμε την ανάγκη για ελευθερία της μετακίνησης.
Προκειμένου οι παρεμβάσεις μας να είναι αποτελεσματικές και μετασχηματιστικές χρειάζονται αυτοί οι τρόποι οργάνωσης των αγώνων μας που θα καθρεφτίζουν την κοινωνία που οραματιζόμαστε και θα συνιστούν μια ζωντανή κοινωνική πρόταση. Αυτό σημαίνει περισσότερη έμφαση στον κοινωνικό ακτιβισμό, σε πρωτοβουλίες όπως οι καταλήψεις στέγασης προσφύγων, στη δημιουργία δομών αλληλεγγύης. Συμμετέχοντας απ’ την πρώτη μέρα μέχρι και σήμερα στον χώρο στέγασης προσφύγων City Plaza που λειτουργεί αυτοοργανωμένα και με κοινωνική συμμετοχή, ενός κατειλημμένου εφταόροφου ξενοδοχείου στο κέντρο της Αθήνας που για χρόνια ρήμαζε άδειο και αναξιοποίητο, έχουμε βιώσει με τον πιο δυναμικό τρόπο την δημιουργία μιας κοινής κοινότητας ντόπιων και προσφύγων. Με δομές που αυτοδιαχειριζόμαστε μαζί με τους πρόσφυγες, όπως κουζίνα, ιατρείο, ενισχυτική διδασκαλία, νηπιαγωγείο κλπ και με μοναδικό όπλο την αλληλεγγύη μας, καλύπτουμε μια σειρά αναγκών της καθημερινότητας με όρους αξιοπρεπούς διαβίωσης, μεριμνώντας για την κοινωνικοποίηση των προσφύγων μέσα στην πόλη μας και αναλαμβάνοντας από κοινού την ευθύνη της λειτουργίας ενός τόσο μεγάλου εγχειρήματος. Παράλληλα έχουμε καταφέρει να λειτουργήσει ο χώρος ως ένα ανοιχτό κέντρο αγώνα που οργάνωσε αρκετές κινηματικές διαδικασίες, μεταξύ των οποίων και κατάφερε να γράψει τα παιδιά των οικογενειών που ζουν μαζί μας στα σχολεία της γειτονιάς, και επιδιώκουμε από δω και πέρα να παίξει ακόμα πιο ενεργό και κεντρικό ρόλο στην οργάνωση αντιστάσεων.
Δε θα πρέπει όμως να ξεχνάμε, όμως, την επέμβαση της κυβέρνησης ενάντια στις πρωτοβουλίες αλληλεγγύης, χρησιμοποιώντας εκδικητικές πρακτικές εκκένωσης των καταλήψεων, προσαγωγές αλληλέγγυων και αστυνομική βία, όπως έγινε το καλοκαίρι στη Θεσ/νίκη όπου υπήρχαν οι τρεις καταλήψεις : Ορφανοτροφείου στη Λαμπράκη, Μανδαλιδείου στη λεωφόρο Νίκης και η κατάληψη στέγης Hurriya στην Καρόλου Ντηλ. Σε σχέση με την εμπρηστική φασιστική επίθεση στην κατάληψη της Νοταρά 26, οι άμεσες κινησεις αλληλεγγύης αποδεικνύουν ότι η δύναμη και το πείσμα των αλληλέγγυων είναι η άμυνα τους απέναντι στις φασιστικές αυτές επιθέσεις. Μάλιστα δε δείχνουν να πτοούνται, αντίθετα καταφέρνουν να παρασύρουν στο δρόμο και στο πλάι των προσφύγων πλατιά κομμάτια της κοινωνίας σε διαδηλώσεις που γίνονται. Παραδείγματα κινητοποιήσεων είναι η αντιφασιστική πορεία στο Άλσος Παγκρατίου, ενάντια στα «συνδικαλιστικά» γραφεία της Χρυσής Αυγής, το μαζικότατο αντιφασιστικό συλλαλητήριο στο Ρέθυμνο, καθώς και η διαδήλωση-«απάντηση» της Μυτιλήνης στους «πατριώτες» χρυσαυγίτες του νησιού και η αντιϊμπεριαλιστική αντιφασιστική πορεία αλληλεγγύης στους πρόσφυγες που πραγματοποιήθηκε στις 20/10/2016 στην Αθήνα.
Β. Πανεπιστήμιο
1.Ρόλος του Πανεπιστημίου-Επίθεση στο Πανεπιστήμιο
Στη σημερινή συνθήκη, περισσότερο ίσως από ποτέ, είναι αναγκαίο να ξεκαθαρίσουμε το διττό ρόλο του Πανεπιστημίου εντός του κοινωνικού σχηματισμού, καθώς και την αλληλοδιαπλοκή των εκφάνσεων αυτού του διττού ρόλου. Στο πλαίσιο αυτό, η επίθεση που δέχεται το Πανεπιστήμιο στα χρόνια του νεοφιλελευθερισμού, καθώς και το ζήτημα της συνολικής εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης, αποτελούν επίδικα που πρέπει να αναλυθούν σε πολλαπλά επίπεδα.
Πιο συγκεκριμένα, βρισκόμαστε, αφενός, απέναντι σε μια διαδικασία εισαγωγής ιδιωτικών συμφερόντων και πρωτοβουλιών, είτε βραχυπρόθεσμων είτε μακροπρόθεσμων, εντός του Πανεπιστημίου. Με τον τρόπο αυτό, το Πανεπιστήμιο γίνεται με πολλούς τρόπους αντιληπτό ως πεδίο κερδοφορίας για το κεφάλαιο, υλοποιώντας, σταδιακά, την έννοια του επιχειρηματικού Πανεπιστημίου. Τόσο η ερευνητική διαδικασία και τα αποτελέσματά της, όσο και η ίδια η γνώση, υπάγονται στις ανάγκες του κεφαλαίου και στο κριτήριο της οικονομικής ανταποδοτικότητας. Αυτό, πρακτικά, σημαίνει ότι η ακαδημαϊκή και επιστημονική έρευνα, καθώς και η μεταδιδόμενη γνώση συχνά στρατεύεται στις ανάγκες των εταιριών και εν γένει της αγοράς, και όχι της κοινωνίας και του εκάστοτε ακαδημαϊκού αντικειμένου.
Παράλληλα, επιμέρους τμήματα του Πανεπιστημίου ιδιωτικοποιούνται, με το πρόσχημα συχνά της κάλυψης των αναγκών του εκάστοτε τμήματος, στην πραγματικότητα, όμως, υπέρ των ιδιωτικών πρωτοβουλιών. Στο πλαίσιο της γενικότερης υποχρηματοδότησης της παιδείας, τα πανεπιστημιακά ιδρύματα συνήθως υπολειτουργούν, και οι παροχές προς τους φοιτητές και τις φοιτήτριες (σίτιση, στέγαση, συγγράμματα) περικόπτονται ή ιδιωτικοποιούνται. Εκτός αυτού, σε πολλά μεταπτυχιακά προγράμματα (με χαρακτηριστικό αυτό της Νομικής του ΕΚΠΑ), πέραν αυτών που ήδη ήταν επί πληρωμή, εισάγονται δίδακτρα, ενώ οι υποψήφιοι και οι υποψήφιες διδάκτορες εξακολουθούν να παράγουν ερευνητικό έργο αμισθί.
Ταυτόχρονα, τα πτυχία των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων εξισώνονται πλέον έμπρακτα με αυτά των ιδιωτικών κολλεγίων, με αποτέλεσμα να πλήττονται τα επαγγελματικά δικαιώματα των πτυχιούχων, ενώ συγχρόνως η διδακτική επάρκεια, που σε αρκετές σχολές αποτελούσε κατοχυρωμένο δικαίωμα, αίρεται ή δεν προστίθεται στα προγράμματα σπουδών. Αυτή τη στιγμή σε μια σειρά σχολών, η αξία του πτυχίου υποβαθμίζεται, καθώς πλέον δεν αντιστοιχεί σε κατοχυρωμένα επαγγελματικά δικαιώματα (νέο σχέδιο νόμου για τα μητρώα των μηχανικών), και αντικαθίσταται από τον προσωπικό φάκελο προσόντων και τις πιστωτικές μονάδες ECTS. Το γεγονός αυτό οδηγεί τους απόφοιτους και τις απόφοιτες σε ένα διαρκές κυνήγι δεξιοτήτων, κατάρτισης και εμπειρίας, εντείνοντας την εργασιακή ανασφάλεια, υποβαθμίζοντας την εργασιακή δύναμη των αποφοίτων και ωθώντας τους στην υπερεξειδίκευση. Αντιμετωπίζουμε, δηλαδή μια κατεύθυνση αποσύνδεσης της ακαδημαϊκής και επιστημονικής γνώσης και της απόκτησης του πανεπιστημιακού πτυχίου από τα επαγγελματικά δικαιώματα. Επισφράγιση αυτής της πορείας προς ένα νεοφιλελεύθερο Πανεπιστήμιο αποτελεί η συνθήκη της Μπολόνια, η οποία υλοποιείται τμηματικά στην Ελλάδα, σε συνδυασμό με το νόμο Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου, καθώς και το νομοσχέδιο Φίλη, γεγονός που, μεταξύ άλλων, δημιουργεί δυσκολίες στην ανάπτυξη κινηματικών αντιστάσεων εκ μέρους των φοιτητών και των φοιτητριών.
Το Πανεπιστήμιο, αφετέρου, εξακολουθεί να διατηρεί το ρόλο του ως Ιδεολογικός Μηχανισμός του Κράτους. Αυτό σημαίνει ότι, σε μια κατεύθυνση αναπαραγωγής της κυρίαρχης ιδεολογίας, το Πανεπιστήμιο αναπαράγει κοινωνικές ταυτότητες και συμπεριφορές που θα εξασφαλίσουν την πειθάρχηση των υποκειμένων σε όλες τις πτυχές της ζωής τους, τωρινής και μελλοντικής, συνεπώς και σε αυτήν της εργασίας. Με άλλα λόγια, μέσω μιας διαδικασίας διαρκούς πειθάρχησης των φοιτητών και φοιτητριών, καθώς και αυταρχικοποίησης της λειτουργίας του Πανεπιστημίου, επιδιώκεται η διαμόρφωση μιας γενιάς μελλοντικών εργαζόμενων χωρίς προσδοκίες. Αυτό, στην πράξη, λαμβάνει χώρα και μέσα από τη διαρκή εντατικοποίηση (υποχρεωτικές παρουσίες σε μαθήματα, αλυσίδες μαθημάτων, υποχρεωτική πρακτική άσκηση κ.ά.), αλλά και την αυταρχικοποίηση (security, κλειστή διεξαγωγή Συγκλήτων και Γ.Σ.Τ. κ.ά.) της φοιτητικής καθημερινότητας. Σημαντικό ρόλο στις μεταρρυθμίσεις αυτές που περιγράφονται έρχονται να παίξουν, σε πολλές περιπτώσεις, οι διοικήσεις των σχολών. Υλοποιούν, έτσι, κατά το δοκούν τμήματα του νομοθετικού πλαισίου για την παιδεία, ενώ συγχρόνως επιδιώκουν να απαξιώσουν και να απονομιμοποιήσουν τις διαδικασίες και τις διεκδικήσεις των Φοιτητικών Συλλόγων, μεταφέροντας συνεχώς εξουσίες σε όλο και πιο κλειστές και μη συμμετοχικές δομές.
Στο ίδιο, τελικά, ιδεολογικό πλαίσιο κινείται και η κυριαρχία ενός «απολιτίκ» προτάγματος (το οποίο, στην πραγματικότητα, είναι βαθιά πολιτικό, καθώς εντάσσεται στο νεοφιλελεύθερο ιδεολόγημα του ατομικού δρόμου) σε μεγάλο μέρος των φοιτητών και των φοιτητριών που, σε συνδυασμό με άλλους παράγοντες, έχει οδηγήσει τα τελευταία χρόνια στην απομαζικοποίηση των συλλογικών διαδικασιών και στην αποδυνάμωση των Φοιτητικών Συλλόγων. Με τον τρόπο αυτό, το Πανεπιστήμιο κινδυνεύει να χάσει τον ρόλο του ως ανοιχτός και κοινωνικός χώρος και πεδίο πολιτικής δραστηριοποίησης και διεκδικήσεων, κοινωνικοποίησης και δημιουργίας, και να μετατραπεί σε ένα πλαίσιο αναμετάδοσης γνώσεων και διαμόρφωσης μελλοντικών εργαζομένων, ένα πέρασμα από το σχολείο στην εργασιακή πραγματικότητα.
Στο σημείο αυτό, αξίζει να σημειώσουμε ότι, κάνοντας αναφορά στο διττό ρόλο του Πανεπιστημίου, δεν εννοούμε απλώς ότι αυτός μπορεί να αναλυθεί σε δύο επίπεδα ασύνδετα μεταξύ τους, αφού οποιαδήποτε αφήγηση αποκλείει κάποιο από τα δυο σκέλη, πέραν του ότι είναι μονομερής, δεν φαίνεται να μπορεί να αναγνώσει επαρκώς τη σημερινή συγκυρία. Εννοούμε, αντιθέτως, ότι το ένα σκέλος της ανάλυσης προϋποθέτει το άλλο, καθώς δεν νοείται επιχειρηματική λειτουργία του Πανεπιστημίου χωρίς την αναπαραγωγή της κυρίαρχης ιδεολογικής αφήγησης, και αντιστρόφως. Για να αποσαφηνίσουμε τα παραπάνω, στο πλαίσιο μιας διαλεκτικής σχέσης, η διαμόρφωση ενός Πανεπιστημίου στα πρότυπα της Αγοράς συμβάλλει αποφασιστικά στην εμπέδωση της κυρίαρχης ιδεολογίας από τους φοιτητές και τις φοιτήτριες, ενώ ταυτόχρονα οι νεοφιλελεύθερες λογικές και το σκεπτικό του ατομικού δρόμου νομιμοποιούν και εμβαθύνουν τη δημιουργία ενός Πανεπιστημίου που προσιδιάζει σε επιχείρηση, ένα Πανεπιστήμιο που βρίσκεται, συνεπώς, μακριά από τις ανάγκες των ίδιων των υποκειμένων που ζουν καθημερινά μέσα σε αυτό.
Στην επίθεση που δέχεται το δημόσιο και δωρεάν πανεπιστήμιο, δική μας απάντηση αποτελεί το Πανεπιστήμιο των Αναγκών. Η νεοφιλελεύθερη μετάλλαξη που βιώνει το πανεπιστήμιο θα μας βρει μπροστά της. Απέναντι σε κάθε προσπάθεια εντατικοποίησης και ιδιωτικοποίησης του πανεπιστημίου εμείς διεκδικούμε δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση με δημοκρατική λειτουργία και σεβασμό στα δικαιώματα των φοιτητών-τριών
2.Μεταρρυθμίσεις στην Παιδεία
Σε ότι αφορά τα νέα δεδομένα στην αναδιάρθρωση της παιδείας, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έδειξε ήδη από πέρσι την πρόθεση της να την υλοποιήσει με τους ίδιους όρους με τον νόμο Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου. Πέρα από την αντιδημοκρατική δομή του εθνικού «διαλόγου» για την παιδεία, τα προσχέδια του νόμου Φίλη που προέκυψαν από αυτόν, δίνουν το πράσινο φως για την ολοκλήρωση του νεοφιλελεύθερου πανεπιστημίου. Πιο συγκεκριμένα, πέρα από την κατάργηση τμημάτων και περιφερειακών ιδρυμάτων, ανοίγει τον δρόμο για την είσοδο των ιδιωτικών συμφερόντων στα Πανεπιστήμια. Προβλέπει την παραχώρηση του μηχανικού εξοπλισμού και του ανθρώπινου δυναμικού των σχολών στην ιδιωτική έρευνα, με αντάλλαγμα τη χρηματοδότηση τους. Μία επιλογή που προφανώς γίνεται για να καλύψει τα κενά χρηματοδότησης που επιφέρουν οι μνημονιακές επιταγές. Στο κομμάτι της συνδιοίκησης προβλέπει μόνο την τυπική συμμετοχή φοιτητών στα όργανα λήψης αποφάσεων, αφού επί της ουσίας πέραν της μικρής εκπροσώπησης οι φοιτητές δεν έχουν δικαίωμα ψήφου στα όργανα αυτά.
Στην ίδια λογική με τα παραπάνω, το καλοκαίρι δημοσιεύτηκαν συμπληρωματικά νομοσχέδια και γνωμοδοτήσεις σχετικά με τα πανεπιστήμια. Πιο συγκεκριμένα ψηφίστηκε νομοσχέδιο που προβλέπει στη δημιουργία δυο νέων επιτροπών σχετικά με τα συγγράμματα των ΑΕΙ. Η μία επιτροπή θα διαμορφώνει τη συνολική χρηματοδότηση για τα συγγράμματα, ενώ η δεύτερη θα ελέγχει ποια συγγράμματα χρειάζεται να δίνονται και ποια όχι. Ως συνέπεια θα κοπεί μεγάλος αριθμός συγγραμμάτων που μέχρι τώρα διανέμονταν δωρεάν από τον Εύδοξο.
Ταυτόχρονα δημοσιεύτηκε και η γνωμοδότηση του ΝΣΚ που προβλέπει στην εξίσωση των πτυχίων ΑΕΙ και κολλεγίων. Σύμφωνα με αυτή οι απόφοιτοι των κολλεγίων που αποτελούν παραρτήματα πανεπιστημίων του εξωτερικού και αναγνωρίζονται ως ισότιμα από το υπουργείο παιδείας, με τα ελληνικά πανεπιστήμια, θα μπορούν να έχουν τα ίδια επαγγελματικά δικαιώματα με τους αποφοίτους των ΑΕΙ. Παρ’ότι οι επιστημονικοί σύλλογοι και τα επιμελητήρια των διαφόρων κλάδων έχουν λόγο πάνω σε αυτό, το πρόσφατο παράδειγμα του ΔΣΑ που έγραψε στους καταλόγους του, του πρώτους δέκα απόφοιτους κολλεγίων, δείχνει ότι δεν υπάρχει πρόθεση να προκαλέσουν κώλυμα σε μία τέτοια αλλαγή. . Επιπλέον τον τελευταίο καιρό οι πρυτάνεις οξύνουν τις συζητήσεις σχετικά με την παιδαγωγική και διδακτική επάρκεια. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Κρήτης που για να έχει το δικαίωμα κάποιος πτυχιούχος να διδάξει πρέπει να παρακολουθήσει ένα πρόγραμμα μαθημάτων για ένα χρόνο καταβάλλοντας το αντίτιμο των 1660 ευρώ Με αυτό τον τρόπο εισάγεται πιο εμφατικά το οικονομικό κριτήριο, στην απόκτηση πτυχίου και κατ’επέκτασην άσκηση ενός επαγγέλματος.
Εν συνεχεία των προαναφερθέντων έρχεται και νέο νομοσχέδιο για τα μεταπτυχιακά. Με βάση αυτό μόνο τα αυτοδύναμα τμήματα θα έχουν τη δυνατότητα ίδρυσης ΠΜΣ. Το νομοσχέδιο προβλέπει ότι σε περίπτωση που το ίδρυμα δεν έχει δυνατότητα κάλυψης των εξόδων των μεταπτυχιακών του, θα πρέπει να προχωρήσει σε επιβολή διδάκτρων . Τα δίδακτρα αυτά προβλέπεται να φτάνουν έως και τρεις φορές τον κατώτατο μισθό (δηλ. έως και 2000 ευρώ ανά χρόνο), πράγμα που σημαίνει ότι ένας νέος που έχει μόνο εισόδημα αυτό της εργασίας του, δεν μπορεί εκ των πραγμάτων να συνεχίσει τις σπουδές του σε ένα μεταπτυχιακό πρόγραμμα. Απτό παράδειγμα είναι και η πρόσφατη επιβολή διδάκτρων σε όλα τα μεταπτυχιακά της Νομικής Σχολής, αλλά και σε μία σειρά σχολών πανελληνίως. Η αναδιάρθρωση της παιδείας, όπως αυτή περιγράφεται στα νέα νομοσχέδια και όπως επιδιώχθηκε στον νόμο Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου, στοχεύει στην κατάργηση του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα του πανεπιστημίου και άρα στην εκπαίδευση για λίγους, ανάπροσαρμόζοντας των θέσεις των πανεπιστημιακών προγραμμάτων στις ανάγκες στις ανάγκες της αγοράς και του κεφαλαίου όπως αυτές έχουν προκύψει απ τις σχέσεις εξουσίας και παραγωγής στα χρόνια των μνημονίων. Δημιουργεί ένα πανεπιστήμιο με γνώμονα το κέρδος αντί της γνώσης, ένα πανεπιστήμιο αυταρχικό και εντατικοποιημένο που εν τέλει δεν έχει καμία σχέση με το Πανεπιστήμιο των Αναγκών Μας! Σε αυτή τη συγκυρία το δρόμο δείχνει ο ΦΣ της Νομικής που απαντάει στην επιβολή των διδάκτρων στα μεταπτυχιακά, με δυναμική και μαζική κατάληψη της σχολής.
Αναγνωρίζοντας ότι οι πολιτικές που ασκούνται στο χώρο του πανεπιστημίου δεν είναι αυτόνομες από την συνολική πολιτική κατεύθυνση που δίνει η εκάστοτε κυβέρνηση, η ριζοσπαστική και αντικαπιταλιστική αριστερά στο χώρο του πανεπιστημίου οφείλει να αντιπαλεύει τη συνολική κατεύθυνση που δίνει η ΕΕ στο χώρο της εκπαίδευσης. Η επιλογή και της τωρινής κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να υποταχθεί στα μνημόνια, τη λιτότητα και τις επιταγές της ΕΕ οδηγεί αυτομάτως στην αποδοχή και την όξυνση της νεοφιλελεύθερης επίθεσης στο πανεπιστήμιο, που έχει ως αποτέλεσμα την προώθηση όλης της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης υπό την καθοδήγηση της ΕΕ( εργαλειοθήκη ΟΟΣΑ). Η πάλη ενάντια στις πολιτικές που προωθούνται στο πανεπιστήμιο είναι πάλη ενάντια στην ΕΕ και την Ευρωζώνη που επιβάλει το νεοφιλελευθερισμό και η ριζοσπαστική και αντικαπιταλιστική αριστερά οφείλει να το έχει ξεκάθαρο.
3.Καθημερινότητα Φοιτητή-Κατάσταση Φοιτητικού Κινήματος
Όσον αφορά την καθημερινότητα του φοιτητή παρατηρούμε ότι η τάση της εντατικοποίησης κερδίζει όλο και περισσότερο έδαφος, κανονικοποιείται και αξιώνει να είναι μια νέα ηγεμονική ταυτότητα εντός του φοιτητικού σώματος. Πιο συγκεκριμένα, οι φοιτητές αντιλαμβάνονται το πανεπιστήμιο ως ένα εξεταστικό κέντρο στο οποίο εισέρχονται μόνο για να παρακολουθούν τα μαθήματα τους και κάθε τι πέρα από αυτό θεωρείται περιττό . Σε αυτό συμβάλλει τα μέγιστα η ανάγκη για ολοκλήρωση των σπουδών όσο το δυνατόν συντομότερα λόγω οικονομικών δυσκολιών , ενώ αξίζει να σημειωθεί ότι πολλοί φοιτητές αναγκάζονται να εργάζονται παράλληλα με τις σπουδές τους. Η προσήλωση ενός πολύ μεγάλου τμήματος φοιτητών/τριών σε έναν ατομικό αγώνα δρόμου προς το πτυχίο με την απόκτηση όσο το δυνατόν περισσότερων προσόντων και δεξιοτήτων εδραιώνει μια νέα φοιτητική ταυτότητα μέσα στην οποία ο χρόνος που διατίθεται για συλλογικές διαδικασίες, για την πολιτική συμμετοχή και δραστηριοποίηση στις γενικές συνελεύσεις καθίσταται «πολυτέλεια», ή και δευτερεύουσας σημασίας ζήτημα , συχνά συνδυαζόμενο και με την απαξίωση της άσκησης πολιτικής εντός των πανεπιστημίων.
Σε ένα πλαίσιο που ο ατομοκεντρισμός επικρατεί και καλλιεργεί λογικές όπως αυτή του καριερισμού και του ανταγωνισμού, λογικό επακόλουθο είναι η αδρανοποίηση και αποσυσπείρωση των συλλογικών διαδικασιών εντός των συλλόγων. Αυτό αποτυπώνει την εν γένει οπισθοχώρηση του φοιτητικού κινήματος και την αδυναμία του να πετύχει υλικές νίκες στο σήμερα, να μαζικοποιήσει τις κινηματικές διεργασίες, να συνθεθεί οργανικά με τους κοινωνικούς αγώνες που αναπτύσσονται και να αποτελέσει εκείνη την δύναμη ανατροπής που θα αμφισβητεί την κανονικότητα που επιβάλλεται εντός των σχολών. Η αδυναμία διεξαγωγής γενικών συνελεύσεων σε πολλές σχολές αποδεικνύει μια κρίση της συλλογικής και πολιτικής δραστηριοποίησης εντός των συλλόγων βασισμένη τόσο στην απογοήτευση των φοιτητών/τριών και την αποστροφή τους προς οτιδήποτε συλλογικό όσο και στην αδυναμία των δυνάμεων της φοιτητικής αριστεράς να απαντήσουν στις νέες συνθήκες που διαμορφώνονται και τις ανάγκες του φοιτητικού κόσμου, να εμπνεύσουν έναν νέο κόσμο και να τον συσπειρώσουν προς μια αγωνιστική κατεύθυνση. Επιπρόσθετα, σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να πούμε πως υπήρξε τέλος στο φαινόμενο του καριερισμού, αντίθετα συνεχίζει να υφίσταται και μάλιστα εκφράζεται και αναπαράγεται με διαφορετικούς τρόπους και μορφές(συνέδρια επιχειρηματικότητας μέσα στο πανεπιστήμιο κ.α.) από την πλειοψηφία της ακαδημαϊκής κοινότητας. Σε αυτό το σημείο πρέπει να τονιστεί πως το έλλειμμα της Αριστεράς σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο να εκπροσωπήσει τους φοιτητές και τις φοιτήτριες με μια ηγεμονική εναλλακτική αφήγηση αποτελεί κρίσιμο παράγοντα στο φαινόμενο του ατομικού δρόμου και του καριερισμού. Ως Αριστερή Ενότητα πρέπει να επαναφέρουμε τη δημοκρατία εντός των συλλόγων , να επανοηματοδοτήσουμε την έννοια της πολιτικής συζήτησης παίζοντας καθοριστικό ρόλο στην αναζωογόνηση των συλλογικών διαδικασιών και την ενεργοποίηση των φοιτητικών συλλόγων. Στην επίθεση που δέχεται το δημόσιο και δωρεάν πανεπιστήμιο, δική μας απάντηση αποτελεί το Πανεπιστήμιο των Αναγκών. Η νεοφιλελεύθερη μετάλλαξη που βιώνει το πανεπιστήμιο θα μας βρει μπροστά της. Απέναντι σε κάθε προσπάθεια εντατικοποίησης και ιδιωτικοποίησης του πανεπιστημίου εμείς διεκδικούμε δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση με δημοκρατική λειτουργία και σεβασμό στα δικαιώματα των φοιτητών-τριών.
Γ. Απολογισμός
Η μνημονιακή αναδιπλωσή του ΣΥΡΙΖΑ δημιούργησε τάσεις απογοητευσής και αποσυσπειρωσής στην κοινωνία και την αριστερά. Η φοιτητική αριστερά και η ΑΡΕΝ δεν έμειναν ανεπηρέαστες απο αυτή την κατάσταση. Ωστόσο η ανάγκη για μετωπική συμπόρευση της αριστεράς στο πανεπιστήμιο και το άνοιγμα της συζήτησης για ανασυνθετικές διαδικασίες ενεργοποίησαν αρκετά την δικτύωση μας. Η ΑΡΕΝ μπήκε δυναμικά και αποφασιστηκά στο διάλογο με τις υπόλοιπες αριστερές δυνάμεις, πρόωθησε την κουβέντα και κατάφερε να δημιουργήσει ένα πρόσφορο έδαφος πάνω στο οποίο οι κοινές διαδικασίες, τα κοινά σχήματα και οι κοινές εκδηλώσεις είχαν ως κατάληξη την κοινή εκλογική συνεργασία της ΑΡΕΝ, των ΕΑΑΚ και του ΑΡΔΙΝ κάτω από το ενωτικό ψηφοδέλτιο της Αριστερής Ανατρεπτικής Συνεργασίας. Παρά τις αγγιλώσεις που προέκυψαν από την στάση συγκεκριμένων κομματιών των ΕΑΑΚ, εμείς κρατάμε την ουσία της ανασύνθεσης και σκοπεύουμε να κινηθούμε σε μια λογική οπού η συμπόρευση δεν δρά ως συγκόλληση επιμέρους δυνάμεων αλλά ως πολλαπλασιαστική και εξώστρεφη διαδικασία που στόχο έχει και την εμπλοκή των ανένταχτων φοιτητών/τριων. Οι παραπάνω δράσεις σκοπεύουν εν γένει στην υπέρβαση των υπαρχόντων φοιτητικών σχηματισμών και στην δημιουργία της νεάς φοιτητικής αριστεράς.
Είναι γεγονός ότι την περσινή χρονιά τα σχήματά μας δεν ξέφυγαν από τη γενικότερη πολιτική απογοήτευση που επικρατούσε, παρά τα θετικά ανασυνθετικά βήματα. Ωστόσο φέτος στόχος πρέπει να είναι να επιστρέψουμε δυναμικά στους κοινωνικούς μας χώρους, να προτάξουμε τα ταυτοτικά μας χαρακτηριστικά, να εμπνευστούμε και να εμπνεύσουμε στη βάση αυτών. Η περσινή μας ελλιπή παρουσία στους κοινωνικούς μας χώρους και τα αμφιθέατρα αποτελεί την βασική συνθήκη που πρέπει να υπερβούμε την φετινή χρονιά, προκειμένου να ανασυγκροτηθούν τα σχήματά μας και να εμπλέξουν στις διεργασίες τους νέο κόσμο αλλά και να ανασυγκροτηθεί πανελλαδικά η δικτύωσή μας. Επιπλέον ο εσωστρεφής χαρακτήρας στον οποίο σε μεγάλο βαθμό εγκλωβστηκε η Δικτύωση ατρόφησε την καθημερινή μας παρέμβαση και τα ήδη υπάρχοντα συνδικαλιστικά εργαλεία που θα μπορούσαμε να αξιοποιήσουμε. Ακόμα είναι αναγκαίο τα νέα εργαλεία παρέμβασης που απ’ την περσινή χρονιά επεξεργαζόμαστε, να πάρουν υλική και απτή μορφή στην καθημερινή μας παρέμβαση και να εμβαθύνουν την πολιτική μας δράση.
Τέλος, δε μπορούμε να μην αναφερθούμε στη λειτουργία του συντονιστικού το οποίο φέτος πρέπει να έχει μία πιο άμεση σχέση με τα σχήματα πανελλαδικά (ιδιαίτερα με τα σχήματα της περιφέρειας), να επιτελεί το συντονιστικό του ρόλο αποφασιστικότερα, την ουσιαστικότερη συννενόση των δράσεων μας και να συμβάλλει στην πολιτική ζύμωση και ανάπτυξη των σχημάτων μας. Την περασμένη χρονιά το πανελλαδικό συντονιστικό δεν κατάφερε να επιτελέσει επαρκώς τον ρόλο του, πράγμα που δυσκόλευε την πολιτική επικοινωνία των σχημάτων, την λήψη κεντρικότερων πρωτοβουλιών και την ουσιαστική ανασυγκρότηση της δικτύωσης. Το πανελλαδικό συντονιστικό της δικτύωσης καλείται να παίξει κεντρικότερο ρόλο στη συνολική ανασυγκρότηση της δικτύωσης και αξιοποιώντας τον πλούτο και τον πλουραλισμό των σχημάτων μας να εμβαθύνει συγκεκριμένες πτυχές του πολιτικού μας σχεδίου, όπως αυτό διαμρφώνεται απ’ τις πανελλαδικές μας διαδικασίες. Το εκ νέου ρίζωμα των σχημάτων μας στον κοινωνικό τους χώρο και η εμβάθυνση της αυτόνομης λειτουργίας τους στη βάση των ιδιαιτεροτήτων και των αναγκών της κάθε επιμέρους σχολής, αποτελούν το αναγκαίο εχέγγυο για την τροφοδότηση της λειτουργίας της δικτύωσης.
Δ. Σχεδιασμός
1.Για την καθημερινή μας παρέμβαση
Ανοίγοντας το ζήτημα του πως παρεμβαίνουμε μέσα στις σχολές , πρέπει αρχικά να κάνουμε την παραδοχή ότι η απομαζικοποίηση των συλλογικών διαδικασιών , η απαξίωση της συλλογικής ζωής και η εμμονή στη no politica νοοτροπία , πέρα από την νεοφιλελεύθερη ιδεολογία που εισχωρεί με τα χρόνια όλο και περισσότερο στην καθημερινή στάση των ανθρώπων, φανερώνει ότι η παρέμβαση μας μέσα στις σχολές έχει αδυναμίες. Έτσι λοιπόν είναι σημαντικό φέτος να ιεραρχήσουμε ψηλά στην ατζέντα την επιστροφή μας στα σχήματα μας και τους κοινωνικούς μας χώρους , και με την αυτοπρόσωπη μας παρουσία να δώσουμε νέα πνοή στην καθημερινότητα του πανεπιστημίου , να κινηθούμε στην κατεύθυνση αναζωογόνησης της πολιτικής συζήτησης και των συλλογικών διαδικασιών αναζητώντας παράλληλα εκείνο το μοντέλο φοιτητικού συνδικαλισμού που θα διατηρεί τα θετικά στοιχεία του παραδοσιακού διανθίζοντας το παράλληλα με νέα εργαλεία , μεθοδολογίες δημιουργώντας έτσι θελκτική πολιτική πρακτική και εμπνευστικές παραστάσεις ενεργοποίησης και συμμετοχής τόσο για εμάς όσο και για τον κόσμο στον οποίο απευθυνόμαστε. Στην προσπάθεια να αντιληφθούμε τη ρίζα του προβλήματος της κοινωνικής απάθειας μετά την αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ και να χτίσουμε την στρατηγική μας με δεδομένο αυτή, εύκολα συμπεραίνουμε ότι πλέον αυτό που στερείτε ολόκληρη η αριστερά είναι το πολιτικό σχέδιο. Τα υπάρχοντα πολιτικά υποκείμενα αδυνατούν σ ΄ αυτή τη φάση να δώσουν μια απάντηση ως προς τον τρόπο με τον οποίο οι κοινωνίες θα απαλλαχτούν από τα μνημόνια και τις πολιτικές λιτότητας που επιβάλλονται τα τελευταία χρόνια Συνέπεια αυτού είναι το μαράζωμα του κινήματος και άρα η έλλειψη δυναμικής στις διεκδικήσεις του σήμερα. Η κατάσταση αυτή προφανώς και ακουμπάει και το φοιτητικό κίνημα και δημιουργεί αμηχανία σ’ όλη τη φοιτητική αριστερά, η οποία αδυνατεί να πείσει πάνω στην αξία των διεκδικήσεων ενάντια σε όσους λένε πως κάτι τέτοιο είναι μάταιο. Σ’ αυτό το σημείο , αντιλαμβανόμαστε ότι ανοίγει μια καινούργια εποχή για την αριστερά μέσα στα πανεπιστήμια. Η εποχή που καλούμαστε να παράγουμε πολιτική μέσα από τους κοινωνικούς μας χώρους.
Πάνω σ ΄ αυτή την κατεύθυνση, για να μάθει κανείς να κάνει πολιτική μέσα στους κοινωνικούς χώρους πρέπει να μπει στη διαδικασία να κατανοήσει σε βάθος τις ανάγκες τους και να αναζητά διαρκώς τρόπους να απαντά στις ανάγκες αυτές. Η κοινωνική χρησιμότητα αφενός , και η προσπάθεια ευρείας απεύθυνσης στο φοιτητικό κόσμο αφετέρου, αποτελούν βασικά ταυτοτικά χαρακτηριστικά μιας αριστεράς που στόχο έχει να γειωθεί κοινωνικά εντός του πανεπιστημίου και όχι να αποτελεί πρωτοπορία. Υπό το πρίσμα αυτό, καλούμαστε να άρουμε στην πράξη κάποιες διαχωριστικές που προκύπτουν κατά την άσκηση πολιτικής, όπως ο διαχωρισμός ανάμεσα στους οργανωμένους/ες και στο υπόλοιπο της φοιτητικής κοινότητας. Δεν μπορούμε παρά να αποτελούμε οργανικό μέρος του κοινωνικού μας χώρου και να βρισκόμαστε σε διαρκή αλληλόδραση με τη φοιτητική κοινότητα.
Επιπλέον, μια καινούργια αριστερή αντίληψη θα πρέπει να ασχοληθεί με το να προβάλλει στο μέγιστο δυνατό βαθμό την σύνδεση του Πανεπιστημίου με τη κοινωνία και τον κόσμο της εργασίας. Η Αριστερή Ενότητα (όπως και κάθε ριζοσπαστική δύναμη) δεν ενδιαφέρεται για έναν συνδικαλισμό απλά και μόνο μεταξύ τραπεζιού και μοιράσματος φυλλαδίου, αλλά αγωνίζεται για να αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι των κινηματικών διεργασιών και αγώνων. Η παρέμβαση της δεν στάματα σε μεσοδιαστήματα- αντιλαμβάνεται πως θα πρέπει να συνεχίσει να συντάσσεται και να συμμετέχει σε εγχειρήματα τα οποία προβλέπουν την κατάργηση των ταξικών, έμφυλων, φυλετικών, θρησκευτικών ανισοτήτων καθώς και να φροντίσει για τη γείωση των θεμάτων αυτών στον χώρο του πανεπιστήμιου.
Μια παγιωμένη προβληματική που υπάρχει μέσα στις σχολές και στην οποία πάντα εστιάζαμε, πάντα αναδεικνύαμε και αντιμαχόμασταν, είναι η δημοκρατία εντός των φοιτητικών συλλόγων. Η αναζωογόνηση των γενικών συνελεύσεων , προϋποθέτει και την αναβάθμιση της ίδιας της διαδικασίας. Τα ανοιχτά συντονιστικά για την δημιουργία κοινών πλαισίων με τις υπόλοιπες αριστερές δυνάμεις και τους ανένταχτους αγωνιστές/ριες , η δημιουργία του χώρου και των προϋποθέσεων ώστε η υπόλοιπη φοιτητική κοινότητα να τοποθετείτε , ο τρόπος με τον οποίο θα κοινωνήσουμε στο φοιτητικό σώμα την αναγκαιότητα να εκτίθεται, οι θεματικές γενικές συνελεύσεις, θα πρέπει να είναι μέσα στους καθημερινούς στόχους μας. Άλλωστε η αριστερά για να είναι εμπνευστική πρέπει να έχει να προβάλλει κάποιο υλικό αποτέλεσμα, και οι θεματικές συνελεύσεις, λόγω της δομής τους , μπορούν να εξελιχθούν σε κάτι πολύ αποτελεσματικό. Επιπρόσθετα, μπορούμε να καταπιαστούμε με την δημιουργία αυτοδιαχειριζόμενων στεκιών μέσα στο πανεπιστήμιο, τα οποία αποτελούν χώρο συνεύρεσης των φοιτητών , συμβάλλουν δηλαδή στο να αντιλαμβανόμαστε το πανεπιστήμιο σαν κοινωνικό χώρο και όχι απλά σαν χώρο κατάρτισης και προάγουν με αυτό τον τρόπο τόσο την πολιτική συζήτηση μεταξύ μας όσο και την δημιουργία κοινών βιωμάτων και κοινής ταυτότητας μεταξύ των νέων ανθρώπων.
Εν κατακλείδι , θα πρέπει να έχουμε στο νου μας ότι, η στρατηγική ήττα του κόμματους που είχε ταυτιστεί με την ελληνική αριστερά, πέρα από την κοινωνική απάθεια στρέφει στην ιδιώτευση και τον κόσμο που στο προηγούμενο διάστημα δραστηριοποιούνταν μέσα στα κινήματα. Βρισκόμαστε σε μια κρίσιμη περίοδο για την αριστερά και τους κοινωνικούς αγώνες. Βρισκόμαστε στο σημείο που όλα τα κεκτημένα του παρελθόντος αμφισβητούνται , και που δεν υπάρχει κάποιος δρόμος για να ακολουθήσουμε αλλά πρέπει να χαράξουμε έναν καινούργιο. Αυτή η πραγματικότητα μας προσφέρει πολύ περισσότερο την δυνατότητα του πειραματισμού. Προκειμένου να γεμίσουμε τους εαυτούς μας με όρεξη για παρέμβαση μέσα στους φ.σ , μπορούμε να καταπιανόμαστε με πράγματα που μας εμπνέουν και ας μην έχουμε σίγουρο το αποτέλεσμα . Τέτοια πράγματα , μπορούν να ναι ενδεικτικά τα φεστιβάλ, οι προβολές ταινιών, η δημιουργία περιοδικών κτλπ.
2.Για την Ανασύνθεση και την Ενότητα της αριστεράς
Ψηλαφίζοντας τις ανάγκες της συγκυρίας αντιληφθήκαμε την ανάγκη της ανασύνθεσης της αριστεράς τόσο εντός του πανεπιστημίου όσο και στους λοιπούς κοινωνικούς χώρους στους οποίους παρεμβαίνουμε. Η αδράνεια των φοιτητικών συλλόγων αφενός λόγω της ευρύτερης απογοήτευσης από την πολιτική σκηνή και αφετέρου από την εντατικοποίηση των σπουδών ανέδειξε την ανάγκη για αυτοκριτική των πολιτικών συλλογικοτήτων και την από κοινού δράση τους. Η επίθεση που δεχόμαστε από τις πολιτικές λιτότητας είναι κοινή και έτσι προκύπτει η ανάγκη όλες οι αριστερές ριζοσπαστικές αντικαπιταλιστικές δυνάμεις να δώσουν ένα στίγμα αντίστασης και να εφεύρουν νέα συνδικαλιστικά εργαλεία στις σχολές . Πιο συγκεκριμένα, βλέπουμε τους εαυτούς μας σε μια ουσιαστικότερη ανασυνθετική διαδικασία με τις δυνάμεις των ΕΑΑΚ,ΑΡΔΙΝ και τις λοιπές αριστερές δυνάμεις που κινούνται σε αυτό το πλαίσιο. Για μας η ανασυνθετική διαδικασία δεν συνιστά μια συγκόλληση πολιτικών πλαισίων αλλά μια βαθειά πολιτική αλληλοόσμωση και αλληλεπίδραση. Με αυτήν την προϋπόθεση στοχεύουμε στη δημιουργία ενός αντιπαραθετικού πόλου στις καθεστωτικές φοιτητικές παρατάξεις (ΔΑΠ ΝΔΦΚ, ΠΑΣΠ, Bloco και διάφοροι «ανεξάρτητοι» με νεοφιλελεύθερες αντιλήψεις), στη γραφειοκρατία και τον αναχωρητισμό της ΜΑΣ/ΠΚΣ/ΚΝΕ και στο κυρίαρχο μοντέλο εν γένει.Με αυτόν τον ορίζοντα θεωρούμε απαραίτητες τις κοινές διαδικασίες των σχημάτων , κοινή δράση στα επίδικα ( π.χ. δίδακτρα μεταπτυχιακών ,ιδιωτικοποιήσεις ) ακόμα και κοινές εκδηλώσεις και κινηματικές πρωτοβουλίες.
Πιάνοντας το νήμα από την περσινή προσπάθεια της ανασυνθετικής διαδικασίας, αποτιμούμε ως θετική την πρώτη αυτή απόπειρα που κατέληξε και σε εκλογική συμπόρευση. Φάνηκε ότι μια νέα ενωμένη αριστερά μπορεί να υπερβεί το σεχταρισμό και να πορευτεί από κοινού με επιδίωξη την ανασύνταξη και την ανανέωση του φοιτητικού κινήματος. Ωστόσο ,χρειάζεται μια περεταίρω εμβάθυνση της πολιτικής κουβέντας για την ανασύνθεση χωρίς να θέτουμε ως αυτοσκοπό την εκλογική συμπόρευση. Επιπρόσθετα , χρειάζεται να επιμείνουμε πολύ περισσότερα στην εξωστρέφεια της ανασυνθετικής διαδικασίας , εμπλέκοντας και λαμβάνοντας υπ΄όψιν τις αντιδράσεις και τις ανάγκες του ανένταχτου φοιτητικού κόσμου. Χρειάζεται ακόμα να εξαλείψουμε πλήρως την λογική των μικροηγεμονισμών , φέρνοντας την αντιμέτωποι με την κοινωνική της αχρηστία. Στο ανασυνθετικο πεδίο μπαίνουμε με μετωπική λογικη προσφέροντας τα ταυτοτικά μας χαρακτηριστικά ,τις αναλύσεις και τις επεξεργασίες μας προσπαθώντας να συμβάλουμε τα μέγιστα στην αποτελεσματικότητα της προσπάθειας αυτής ,αναζητώντας πολιτικές συγκλίσεις και συμφωνίες στα κινηματικά επίδικα της περιόδου.
- Σχεδιασμός για το επόμενο διάστημα
Στην λογική όλων των παραπάνω και στην προσπάθεια να δημιουργήσουμε ένα πανεπιστήμιο που θα απαντά πρώτα και κύρια στις ανάγκες των φοιτητών και κάθε κοινωνικής ομάδας που ζει μέσα σ’ αυτό , προκρίνουμε τον εξής ενδεικτικό σχεδιασμό για το επόμενο διάστημα :
- Λαμβάνοντας υπ’ όψιν την κατάσταση στους Φ.Σ. και στο φοιτητικό κίνημα ,είναι αναγκαίο σήμερα περισσότερο από ποτέ, τα σχήματα μας να ξεπεράσουν την απλή αιτηματολογία και να φτάσουν σε σημείο να παράγουν συγκεκριμένα πολιτικά αποτελέσματα. Προς αυτή την κατεύθυνση, προκρίνουμε περισσότερες εσωτερικές θεματικές διαδικασίες σε επίπεδο πόλεων ή πανεπιστημίων ( πχ ΑΡΕΝ ΝΟΠΕ, ΑΡΕΝ ΕΜΠ) στις οποίες θα συζητιούνται ζητήματα που αφορούν τα προβλήματα των σχολών (σίτιση , στέγαση , ασφάλεια ) και γενικότερα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης ( αναδιάρθρωση στην παιδεία) έτσι ώστε να ενημερωνόμαστε και να συντονιζόμαστε καλύτερα. Η ανάγκη αυτή προκύπτει και λόγω της αποσυσπείρωσης των σχημάτων μας.
• Σχετικά με την μετωπική συμπόρευση των δυνάμεων της φοιτητικής αριστεράς, οι κοινές συζητήσεις , κοινές εκδηλώσεις , τα κοινά κείμενα στις διάφορες σχολές αποτιμούνται ναι μεν θετικά αλλά όχι επαρκή. Χρειάζεται αφενός οι παραπάνω κινήσεις να συνεχιστούν με εμπλοκή ανένταχτου κόσμου και με εμπλουτισμό των δράσεων έτσι ώστε να μπορέσουμε να δημιουργήσουμε μια κοινή στόχευση και στο κινηματικό. Αφετέρου θα μπορούσαμε να επιδιώκουμε ένα παραπάνω πολιτικό συντονισμό με τα υπόλοιπα σχήματα στις σχολές ή στα πανεπιστήμια μας , μέσω κοινών διαδικασιών πάνω σε συγκεκριμένα επίδικα που αφορούν είτε φοιτητικά είτε κεντροπολιτικά ζητήματα. Το δεύτερο μπορεί να οδηγήσει σε κοινές πρωτοβουλίες αγώνα φοιτητών. Με αυτό τον τρόπο πέρα από το ότι ενισχύουμε την αποτελεσματικότητα μας , προωθείτε πολύ περισσότερο η ανασύνθεση της αριστεράς. - Όσον αφορά τα γνωστικά αντικείμενα, αναλύσαμε παραπάνω το πως η κυρίαρχη ιδεολογία διαπερνά την επιστήμη και αναπαράγεται μέσα από τις σχολές. Την ανάλυσή μας αυτή οφείλουμε να την πάμε ένα βήμα παραπέρα ξεκινώντας να αναλύσουμε τα αντικείμενά μας υπό το πρίσμα της δικής μας οπτικής. Αυτό μπορεί να γίνει μέσα από οργάνωση αντιμαθημάτων στις σχολές καθώς και την παρέμβασή μας μέσα στις διαλέξεις σε περιπτώσεις προώθησης από τον καθηγητή του κυρίαρχου τρόπου σκέψης στο επιστημονικό αντικείμενο.
- Καθώς αντιλαμβανόμαστε το πανεπιστήμιο ως ένα χώρο που συνδέεται άμεσα με την κοινωνική πραγματικότητα είναι κομβικής σημασίας να συνεχίσουμε να ανοίγουμε και να γειώνουμε ζητήματα που αφορούν τον αντιφασισμό και τον αντιρατσισμό. Είναι σημαντικό λοιπόν να στηρίξουμε και να εντείνουμε την εμπλοκή μας σε αντιφασιστικές κινητοποιήσεις, στην παρέμβαση της δίκης της Χρυσής Αυγής, στο αντιπολεμικό κίνημα στο αγώνα ενάντια στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στο πολύμορφο κίνημα αλληλεγγύης καθώς και στην αναβάθμιση της συμμετοχής μας σε εγχειρήματα και καταλήψεις στέγης όπως το City Plaza που έχει αποτελέσει ένα από τα ελπιδοφόρα εγχειρήματα της τελευταίας περιόδου. Και όλα αυτά στην κατεύθυνση δημιουργίας ενός διεκδικητικού κινήματος σε σύνδεση με τους πρόσφυγες που αυτή τη στιγμή στοιβάζονται σε κέντρα κράτησης αντιλαμβανόμενοι ότι ο αγώνας που έχουμε να δώσουμε είναι κοινός.
- Αποτιμώντας λοιπόν θετικά τη μέχρι τώρα συμμετοχή μας στην κατάληψη, και προς την κατεύθυνση της αναβάθμισής της προτείνουμε να φροντίσουμε εκτός από τη στήριξή μας στο εγχείρημα του City Plaza να παρακολουθούμε και τακτικά τις συνελεύσεις ή συντονιστικά της κατάληψης έτσι ώστε
α) Τα μέλη της δικτύωσης που στηρίζουν τακτικά την κατάληψη αλλά δεν μπορούν να έχουν φυσική παρουσία σε όλες τις συνελεύσεις της να έχουν εικόνα για τα θέματα που συζητιούνται και τις αποφάσεις που παίρνονται από αυτές.
β) Με την τακτική ενημέρωση από τις συνελεύσεις/συντονιστικά να διευκολυνθεί η παρακολούθησή τους στο χρόνο και άρα να διευκολυνθεί η μαζικότερη και πιο ενεργή συμμετοχή μας σε αυτές.
γ) Να εμπεδώσουμε ακόμα περισσότερο ότι η έμπρακτη αλληλεγγύη είναι αχώριστα δεμένη με τη συμμετοχή σε ανοιχτές, δημοκρατικές διαδικασίες όπου παίρνονται οι αποφάσεις για την κάθε αυτοοργανωμένη δομή.
Σε αυτή την κατεύθυνση λοιπόν προτείνουμε το συντονιστικό να επιφορτιστεί με την ευθύνη να εξασφαλίζει ότι θα παρίσταται τουλάχιστον ένα άτομο από την ΑΡΕΝ στις συνελεύσεις/συντονιστικά του City Plaza το οποίο θα είναι αρμόδιο να ενημερώσει τη δικτύωση για το τί συζητήθηκε και τί αποφασίστηκε στη διαδικασία.
- Ακόμη, προτείνουμε η ΑΡΕΝ να πάρει πρωτοβουλίες στους συλλόγους και να παρεμβαίνει ώστε να εμπλέξει αλληλέγγυο κόσμο και άλλες πολιτικές δυνάμεις στην παρέμβαση και σε κέντρα κράτησης μεταναστών και προσφύγων(όπως π.χ. το ΚΣΜ συμμετέχοντας στη λειτουργία και τις συνελεύσεις του). Παράλληλα, οφείλει να στηρίζει τις δομές αλληλεγγύης και τις καταλήψεις στέγης ανά τη χώρα.
- Το συντονιστικό οφείλει να ενημερώνεται και να προωθεί γεγονότα αναφορικά με τα κέντρα κράτησης και τις δομές φιλοξενίας ώστε να μπορεί η δικτύωση να έχει συνολική εικόνα και αυξημένα αντανακλαστικά. Και να αποτιμά τη δράση της όσον αφορά την παρεμβολή της στο προσφυγικό-μεταναστευτικό.
- Παράλληλα καλούμαστε να συμπληρώσουμε την έμπρακτη αλληλεγγύη μας προς τους πρόσφυγες και την απαίτηση από το κράτος να υιοθετήσει πολιτικές που να αποσκοπούν στην ένταξή τους στην κοινωνία, με τη συμμετοχή μας στην ενδυνάμωση ενός αντιπολεμικού-αντιιμπεριαλιστικού κινήματος ενάντια στις επεμβάσεις ΝΑΤΟ, Ρωσίας και λοιπών στη Συρία και τη Μέση Ανατολή ώστε να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα στη ρίζα του.
- Δεδομένη την πάγια επιδίωξη της Αριστερής Ενότητας να συνδέει τους αγώνες εντός του πανεπιστημίου με τους υπόλοιπους αγώνες της κοινωνίας, οφείλουμε να κινηθούμε στην ίδια κατεύθυνση. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ πιστή στην πολιτική των μνημονίων και της λιτότητας έχει προχωρήσει ήδη σε μια σειρά επιθέσεις που πλήττουν τους από κάτω και ανοίγουν νέα πεδία κερδοφορίας για το κεφάλαιο. Οι ιδιωτικοποιήσεις, οι πλειστηριασμοί, το ασφαλιστικό καθώς και το εργασιακό νομοσχέδιο που θα βρούμε μπροστά μας το επόμενο διάστημα είναι κάποιες από αυτές. Επειδή ποτέ δεν πιστεύαμε ότι πρέπει να αυτοεγλωβιζόμαστε στους τέσσερις τοίχους των σχολών μας, αλλά ότι πρέπει να αλληλεπιδρούμε με την κοινωνία και τους αγώνες της, στόχος μας φέτος πρέπει να είναι η σύσταση πρωτοβουλιών εκ μέρους της ΑΡΕΝ πάνω σε κεντρικά πολιτικά επίδικα (εργασιακό, ιδιωτικοποιήσεις, πλειστηριασμοί). Το άνοιγμα αυτών των ζητημάτων στις σχολές θα βοηθήσει στο να αναζωπυρωθεί εκ νέου ο πολιτικός διάλογος στα φοιτητικά αμφιθέατρα αλλά και στο να καταφέρουμε να συνδεθούμε με κομμάτια εργαζομένων που κατεβαίνουμε μαζί στο δρόμο.
- Από τις πιο σημαντικές και νικηφόρες προσπάθειες του κινήματος τον τελευταίο χρόνο , είναι το μπλοκάρισμα των πλειστηριασμών έξω απ’ τα ειρηνοδικεία . Ήδη τα σχήματα της Θες/νίκης εμπλέκονται σ ΄ αυτή την προσπάθεια. Θα μπορούσαμε , εξετάζοντας πρώτα τις δυνάμεις μας, να συμμετάσχουμε και τα σχήματα των υπόλοιπων πόλεων στο κίνημα αυτό, δίνοντας έτσι το στίγμα των φοιτητών ενάντια στους πλειστηριασμούς.
- Πέρα από αυτόνομη ριζοσπαστική δικτύωση σχημάτων, είμαστε και αυτοχρηματοδοτούμενη. Για την καλύτερη διαχείριση και κάλυψη των εξόδων μας, προκρίνεται η δημιουργία ταμείων πόλεις. Το κεντρικό ταμείο της δικτύωσης καλύπτει μόνα έξοδα κεντρικά( αφίσες, πανελλαδικά, έξοδα συντρόφων από την περιφέρεια για να έρθουν σ’ αυτά). Ωστόσο για να εξακολουθεί να έχει την δυνατότητα αυτή, χρειάζεται να μυηθούμε στην κουλτούρα του να δίνουμε ένα μέρος των εσόδων μας, από πετυχημένα πάρτυ ή φεστιβάλ λ.χ) στο κεντρικό ταμείο.
Ξανά μοιράζοντας το αστέρι σ’ όσους κοπιάσουν να ‘ρθουν
