Α) Συγκυρία
Α1)Διεθνής Συγκυρία
Βρισκόμαστε 9 χρόνια μετά το ξέσπασμα της καπιταλιστικής κρίσης η οποία έχει οδηγήσει σε μεγάλη μετατόπιση των συσχετισμών δυνάμεων υπέρ του κεφαλαίου και κατά των υποτελών τάξεων. Η δομική αυτή κρίση για κάποιους έγινε ευκαιρία να κερδοφορήσουν ακόμα περισσότερο ενώ για τη πλειοψηφία του κόσμου αποτελεί μια τομή προς τα πίσω , στην οποίαπολλά δικαιώματα χάθηκαν και συνολικότερα κεκτημένα αιώνων τίθενται υπό διακύβευση. Aπό την άλλη πλευρά όμως τα δημοψηφίσματα που έγιναν το τελευταίο καιρό, μια πολιτική αστάθεια που παρατηρείται σε διάφορες χώρες, η έντονη οργή/αγανάκτηση καθώς και η εμβάθυνση της κρίσης εκπροσώπησης, δείχνουν ότι πολλά παραμένουν ρευστά σε κοινωνικό επίπεδο. Μέσα σε όλα αυτά και η ΕΕ, βρίσκεται σε μια οριακή κατάσταση, ειδικά μετά το Brexit,με την νεοφιλελεύθερη ηγεμονία των πολιτικών λιτότητας να δέχεται τριγμούς .Στη κατάσταση αυτή έρχονται να προστεθούν και οι συζητήσεις για μια Ευρώπη πολλών ταχυτήτων και η πιθανή θεσμοθέτηση της αποτελούν μια συνέχεια σε περαιτέρω αντιδραστικοποίηση της Ένωσης.
Σε διεθνές επίπεδο γίνεται φανερό πως μια σειρά ακροδεξιών μορφωμάτων έχουν ενισχυθεί σημαντικά , πράγμα που έρχεται αφενός ως αποτέλεσμα του αδιεξόδου των πολιτικών λιτότητας και αφετέρου του ΄΄κενού ΄΄ που υπάρχει στα αριστερά του πολιτικού χάρτη. Η εκλογή Τραμπ έρχεται να ενισχύσει ένα κλίμα ξενοφοβίας και ισλαμοφοβίας και εθνικής ‘’ανωτερότητας’’ στο εσωτερικό των ΗΠΑ. Από την άλλη πλευρά οι κοινωνικές αντιστάσεις στις ΗΠΑ, μετά την εκλογή Τραμπ,αν και ετερόκλητες ,δείχνουν να έχουν μαζικότητα και ίσως και πολιτικά αναβαθμισμένο περιεχόμενο για τα δεδομένα αυτής της χώρας.
Ταυτόχρονα το ΝΑΤΟ, η Ρωσία και η ΕΕ, παίζοντας κομβικό ρόλο στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στην Μέση Ανατολή/Αφρική , δημιουργούν εκτός των άλλων τεράστια προσφυγικά-μεταναστευτικά κύματα .Η στρατιωτικοποίηση των συνόρων, η ανέγερση φραχτών, η δημιουργία hot spot και οι επαναπροωθήσεις συνθέτουν τις κατευθύνσεις των κυρίαρχων θέτοντας την ζωή των προσφύγων σε δεύτερη μοίρα και ταυτόχρονα συντελούν στην όξυνση των εθνικών ανταγωνισμών. Η παρουσία του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο, που έρχεται να προστεθεί στην αναβάθμιση του ρόλου της Frontex, αποτυπώνει ακριβώς ότι η συγκράτηση των προσφυγικών ροών εκτός της Ευρώπης επιχειρείται με κάθε κόστος. Πρόκειται για μια Ευρώπη που λειτουργεί ως φρούριο προς τα έξω και ως φυλακή προς τα μέσα.
Α2)Κεντρικοπολιτική σκηνή
Την ίδια στάση σε σχέση με το προσφυγικό κρατάει και η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, παρά το «ανθρωπιστικό» προφίλ που προσπαθεί να ενδυθεί. Στοιβάζει τους πρόσφυγες και τους μετανάστες στα hot-spot, δίνοντας παράλληλα τη δυνατότητα στις ΜΚΟ να κερδοσκοπούν σε βάρος αυτών των ανθρώπων. Και όλα αυτά προφανώς σε συνδυασμό με το ξέπλυμα των νεοναζί της Χρυσής Αυγής από στελέχη της Κυβέρνησης.Κυρίαρχη στιγμή αυτής της πολιτικής κατεύθυνσης είναι συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας, η οποία καταργεί στην ουσία τη συνθήκη της Γενεύης, που προβλέπει τη χορήγηση ασύλου νομιμοποιώντας τις απελάσεις στην Τουρκία, η οποία αναγνωρίζεται ως ασφαλής τρίτη χώρα. Η κατάσταση στα καμπς παραμένει απάνθρωπη με τους πρόσφυγες να μην δικαιούνται ούτε τα στοιχειώδη και προφανώς μακριά από τον αστικό ιστό σε συνθήκες πλήρους αορατότητας. Σε αυτό το φόντο η Χρυσή Αυγή προσπαθεί να ξαναβγεί στο προσκήνιο και να επαναφέρει το ρατσιστικό μίσος στην κοινωνία.Ωστόσο απέναντι σε αυτή την πραγματικότητα, έχει ξεσπάσει ένα κύμα αλληλεγγύης, που μέσα από και εγχειρήματα αλληλεγγύης, καταλήψεις στέγης, παρεμβάσεις σε κέντρα κράτησης και κινητοποιήσεις προσπαθεί να καλύψει βασικές ανάγκες αυτών των ανθρώπων, να εμπλέξει τους ίδιους τους πρόσφυγες και τους μετανάστες στον τρόπο οργάνωσης της καθημερινότητας τους και να θέσει εμφατικά ότι ο αγώνας ντόπιων και μεταναστών είναι κοινός.
Η κυβέρνηση Σύριζα-Ανέλ ενόψει του κλεισίματος της 2ης αξιολόγησης πρόκειται να φέρει ακόμα περισσότερα μέτρα λιτότητας και προφανώς η έννοια των κόκκινων γραμμών που θέτει δεν αποτελεί τίποτα άλλο παρά ένα επικοινωνιακό παιχνίδι. Συνεχίζει αμείωτα την επίθεση στην κοινωνική πλειοψηφία εφαρμόζοντας κατά γράμμα τις μνημονιακές δεσμεύσεις και ακολουθώντας πιστά τις επιταγές της ΕΕ. Η μείωση του αφορολόγητου, η απαίτηση για αύξηση των απολύσεων και η επίθεση στα συλλογικά εργασιακά δικαιώματα, ο υποκατώτατος μισθός διαμορφώνουν μια κατάσταση εργασιακού μεσαίωνα που χρειάζεται απάντηση. Συνεχίζοντας μια άνευ προηγούμενου κοινωνική καταστροφή μεταξύ άλλων προχώρησε στην ιδιωτικοποίηση σιδηροδρομικών δικτύων και 14 αεροδρομίων , δίνει το πράσινο φως στους πληστειριασμους πρώτης κατοικίας και με το νέο ασφαλιστικό σύστημα οδηγεί σε μετανάστευση και σε ασφάλιση σε ιδιωτικές εταιρίες τη νεολαία. Την ίδια στιγμή ενισχύει το αφήγημα του ΤΙΝΑ(ΤhereIsNoAlternative) λέγοντας πως δεν υπάρχει άλλος δρόμος εκτός των μνημονίων , της λιτότητας της επισφάλειας ,της ανεργίας του 30% και πάνω από 50% στους νέους/ες, της γενιάς των 400ευρώ. Ακόμα ψάχνοντας άλλες κοινωνικές εκπροσωπήσεις , προσπαθεί να διεμβολίσει πιο συντηρητικά εκλογικά ακροατήρια και αυτό για να το καταφέρει κάνει επιθέσεις εναντίον του ευρύτερου ανταγωνιστικού κινήματος όπως σε αυτοοργανωμένα εγχειρήματα (καταλήψεις ,καταλήψεις στέγης προσφύγων, αυτοδιαχειριζόμενα στέκια κτλπ).
Β)Εκπαιδευτική αναδιάρθρωση-Επίθεση στο Πανεπιστήμιο
Η τελευταία εικοσαετία έχει σηματοδοτήσει για την τριτοβάθμια εκπαίδευση, και συνολικότερα τον χώρο της Παιδείας, μια διαδικασία συστηματικής αναδιάρθρωσης τόσο σε ελληνικό όσο και σε ευρωπαϊκό επίπεδο, με την συνθήκη της Μπολόνια να αποτελεί ένα από τα κυριότερα σημεία αναφοράς. Η διαδικασία αυτή πραγματοποιείται υπό το πρίσμα της συνολικότερης αναδιαμόρφωσης του κοινωνικοπολιτικού τοπίου στις χώρες της Δύσης και ιδιαίτερα στην Ευρώπη, στην κατεύθυνση νεοφιλελεύθερης μετάλλαξης, η οποία, όσον αφορά τα πανεπιστήμια στοχεύει στην πλήρη εναρμόνιση τους με τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Στην περίπτωση της Ελλάδας η εφαρμογή των μνημονίων και της λιτότητας ενέτεινε και επιτάχυνε ακόμα περισσότερο αυτήν την διαδικασία, με αποκορύφωμα το νομοσχέδιο Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου που συνιστά τομή για την μετάβαση από το μαζικό δημόσιο δωρεάν πανεπιστήμιο στο πανεπιστημίο του νεοφιλελευθερισμού.Τόσο η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, μετά την υπογραφή του τρίτου μνημονίου και την πλήρη υποταγή της στις επιταγές των ΕΕ-ΔΝΤ-Κεφαλαίου, όσο και οι προηγούμενες, υπηρέτησαν και συνεχίζουν να υπηρετούν πλήρως το σχέδιο της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης και της αναδιαμόρφωσης του χώρου της Παιδείας σε νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση.
Ιδιαίτερα από το 2011 και έπειτα η ελληνική τριτοβάθμια εκπαίδευση δέχεται μια συστηματική επίθεση, τόσο σε υλικό όσο και σε ιδεολογικό επίπεδο, με την συστηματική απαξίωση των ιδρυμάτων, την υποχρηματοδότηση και υποστελέχωση τους, την μερική ιδιωτικοποίηση των πανεπιστημίων με την εισαγωγή ιδιωτών σε διάφορες πτυχές της λειτουργίας του και την εισαγωγή μιας λογικής διοίκησης των ιδρυμάτων στα πρότυπα επιχειρήσεων, την απαξίωση του φοιτητικού συνδικαλισμού και την εμπέδωση ενός κλίματος νόμου και τάξης μέσα στους χώρους των ιδρυμάτων καθώς και την διάλυση- συγχώνευση ιδρυμάτων. Ήδη η χρηματοδότηση προς τα πανεπιστήμια έχει μειωθεί πάνω από 80% σε σχέση με το 2010 και συνεχίζει να μειώνεται , ενώ ιδρύματα, σχολές και τμήματα κλείνουν ή συγχωνεύονται με άκρως αμφιλεγόμενα κριτήρια, το διοικητικό προσωπικό μειώνεται, η μέριμνα περικόπτεται, η συνδιοίκηση έχει καταργηθείενώ η δημοκρατία εν γένει μέσα στο πανεπιστήμιο υπονομεύεται συστηματικά.Σε αυτά τα δεδομένα και υπό το βάρος της έντασης των ταξικών φραγμών στην παιδεία συνολικά η κυβέρνηση επεξεργάζεται νέο ν/σ για τα μεταπτυχιακά το οποίο θα αφήνει χώρο για την γενίκευση του μέτρου των διδάκτρων.Σημαντικό σε σχέση με την επίθεση είναι το γεγονός ότι δεν τίθεται ολομέτωπα και ενιαία αλλά κινείται περισσότερα αποσπασματικά και με διαφορετικές χρονικότητες.
Ειδικά στην σημερινή συγκυρία στο στόχαστο μπαίνουν με οξυμμένο τρόπο τα συλλογικά επαγγελματικά δικαιώματα. Η ανάγκη για ευέλικτους και εξειδικευμένους εργαζόμενους είναι οδοδείκτης για προωθούμενες αλλαγές. Στους μηχανικούς αίρεται μια προηγούμενη συνθήκη ενιαίας επαγγελματικής προοπτικής και προωθείται ένας ατέλειωτος κύκλος κτήσης προσόντων, εμπειρίας, δεξιοτήτων φτιάχνοντας έτσι εργαζόμενους διαφορετικών ταχυτήτων. Παράλληλα η αναδιάρθρωση των προγραμμάτων σπουδών σε μια σειρά σχολών κινείται στην κατεύθυνση διάσπασης των πτυχίων αφενός και αφετέρου στην υποβάθμιση της αξίας τους. Ειδικό παράδειγμα αποστοίχισης δικαιωμάτων από το πτυχίο αποτελούν οι καθηγητικές σχολές στις οποίες οι διδακτική επάρκεια δεν θα εξασφαλίζεται πλέον από το ίδιο το πτυχίο αλλά η απόκτηση της θα επαφίεται στον/στην φοιτητή/τρια μέσα από σεμινάρια επί πληρωμή εκτός του κύκλου σπουδών.Η σφαιρική και ολόπλευρη προσέγγιση υποκαθίσταται από τον τεχνοκρατισμό, την εξειδίκευση και το ενιαίο τετραετές ή πενταετές πρόγραμμα δίνει τη θέση του στην εισαγωγή πιστωτικών μονάδων και τους ατομικούς φακέλους προσόντων.
Γ)Καθημερινότητα φοιτήτριας/τή-Πολιτική Συμμετοχή
Μια από τις κυρίαρχες τάσεις της νεολαίας μέσα στα πανεπιστήμια πλέον ακολουθεί άκριτα και χωρίς επιλογή μια πορεία ατομικισμού και καριερισμού, εκφάνσεις συμπεριφοράς που έρχονται ως απόρροια της γενικότερης ρευστής κεντρικοπολιτικής σκηνής. Οι περισσότεροι/ες φοιτητές/τριες αντιλαμβάνονται το πανεπιστήμιο ως ένα στείρο εξεταστικό κέντρο, επικροτώντας όλες τις παθογένειες που αυτό επιβάλει στην διαμόρφωση της καθημερινότητας τους. Πιο συγκεκριμένα, εδραιώνεται μια κυρίαρχη κατάσταση και ακολουθείται ένας ατομικός δρόμος για το πτυχίο με το κυνήγι δεξιοτήτων και πιστοποιητικών προκειμένου να ανταπεξέλθουν στην αγορά εργασίας μετέπειτα. Ακόμα, τα προγράμματα σπουδών δημιουργούν μια κανονικότητα εντατικοποίησης και την υπερεξειδίκευση της γνώσης, με αποτέλεσμα, να εξαλείφεται μέσω αυτής, η δημιουργία ολόπλευρων υποκειμένων. Κατά την διάρκεια των σπουδών, αναπαράγεται συνεχώς ο ζόφος του ανταγωνισμού υπό την σκοπιά όχι μόνο του καριερισμού αλλά και αυτή της επιβίωσης. Σήμερα, επικρατεί μια αγχώδης κατάσταση η οποία διαμορφώνει και τα χρονικά πλαίσια των σπουδών ενός φοιτητή. Επιδιώκεται η ολοκλήρωση των σπουδών όσο δυνατόν συντομότερα λόγω των οικονομικών δυσκολιών, ενώ οι περισσότεροι από τους φοιτητές που ζουν με αυτό το συνεχές αίσθημα επιβίωσης αναγκάζονται να δουλεύουν παράλληλα με τις σπουδές τους. Οι νόρμες που επιβάλλονται δεν αφήνουν χρόνο για στοχασμό και αμφισβήτηση της ουσίας της επιστήμης, αλλά και της εργασίας συνολικότερα, με αποτέλεσμα να απομακρύνονται από την αναγκαιότητα συμμετοχής τους σε οποιαδήποτε μορφή συλλογικότητας. Στο φόντο αυτό, οι σχολές ως αναπαραστάσεις του ανοιχτού κοινωνικού χώρου έχουν πάρει χαρακτήρα αποστείρωσης. Πλέον, η φοίτηση στα Πανεπιστήμια συνάδει μόνο με τον ακαδημαϊκό χαρακτήρα που αυτά προσφέρουν, με αποτέλεσμα ό,τι ξεφεύγει από αυτή την λογική να ποινικοποιείται καθώς και η οργανική σύνδεση των νέων με την κοινωνία να αποδομείται.
Στην κατάσταση που διαμορφώνεται παρατηρούμε εκτός των άλλων πως και οι πρακτικές συνδικαλισμού και άσκησης πολιτικής εντός του Πανεπιστημίου που εφαρμόζονται εδώ και πολλά χρόνια, ίσως έχουν βρεθεί σε ένα τέλμα. Τη στιγμή που το εντατικοποιημένο και νεοφιλελεύθερο μοντέλο του Πανεπιστημίου έχει καταφέρει να επιβάλλει τους ρυθμούς του σε μεγάλο βαθμό, ο φοιτητικός συνδικαλισμός δείχνει κατώτερος των περιστάσεων στο να συνολικοποιήσει μια θελκτική και εμπνευστική πρακτική,μέσα από την οποία θα καταφέρει να συγκεντρώσει ένα μαζικό μπλοκ φοιτητών σε ριζοσπαστική κατεύθυνση. Ο διαχωρισμός οργανωμένων και μη, λογικές πρωτοπορίας, η μονομέρεια στην παρέμβαση, ο ξύλινος λόγος είναι στοιχεία που πρέπει να μας προβληματίσουν και να βρούμε τρόπους να τα ξεπεράσουμε στην πράξη. Επίσης είναι γεγονός ότι το φοιτητικό κίνημα διανύει μια πορεία σταδιακής υποχώρησης ήδη από το 2011 που οφείλεται σε πολλούς λόγους. Εκτός από την κεντρικοπολιτική συνθήκη και την διάψευση του πολιτικού σχεδίου του ΣΥΡΙΖΑ καθώς και την εντατικοποιημένη καθημερινότητα οφείλουμε να εστιάσουμε και στον τρόπο με τον οποίο συγκρότούνται κινήσεις εντός των σχολών. Η μεθοδολογία συγκρότησης του φοιτητικού κινήματος ανέκαθεν λάμβανε αμυντικά χαρακτηριστικά χωρίς αυτά να συγκεράζονται με την δημιουργία νέων αιτημάτων και διεκδικήσεων γύρω από μια πολιτική «ατζέντα». Ακόμα όμως και τα αμιγώς αμυντικά κινήματα που συνοψίζονται στό τρίπτυχο «Συνέλευση-Κατάληψη-Διαδήλωση» δυσκολεύονται να έχουν διάρκεια και μαζικότητα γεγονός που αντί να μας οδηγήσει στην απαξίωση τους οφείλει να μας δώσει το έναυσμα και για διαφορετικές επεργασίες κινήσεων αντίστασης. Είναι γεγονός ακόμα πως, ο τρόπος διεξαγωγής των γενικών συνελεύσεων αυτή τη στιγμή, δε λειτουργεί όσο προωθητικά θα θέλαμε ως προς τη μαζικοποίηση τους και αυτό το λόγο, οφείλουμε εμείς οι ίδιοι να δώσουμε λόγο στους φοιτητές/τριες να βρεθούν στα αμφιθέατρα και να διεκδικήσουν μαζί μας, όσα μας ανήκουν μέσα από διαδικασίες πραγματικά δημοκρατικές και συμμετοχικές.
Δ)Ποια είναι η δική μας απάντηση – Στόχοι του επόμενου διαστήματος
Το πανεπιστήμιο των αναγκών αποτελεί ένα θεωρητικό σχήμα που προσπαθεί να ψηλαφίσει το μέλλον που εμείς οραματιζόμαστε προσγειώνοντας το παράλληλα στην πραγματικότητα των σχολών. Πρόκειται για την υλοποίηση πτυχών του αύριο στο παρόν μέσα από μια διαδικασία χειραφετητικής πολιτικής πρακτικής. Γίνεται σαφές ότι για τα σχήματα μας το ζητούμενο είναι αφενός η υπεράσπιση του δημοσίου δωρεάν πανεπιστημίου απέναντι στην επίθεση αλλά η επέκταση αυτού με την έμφαση στην δική μας επιθετική λογική για την διαμόρφωση χώρου και όρων για την κάλυψη των δικών μας αναγκών. Η έννοια της ανάγκης ξεκινάει από την υλική πτυχή τους (σίτιση, στέγαση, μεταφορές κ.α) και διευρύνεται μέχρι την ανάγκη για ελεύθερο χρόνο, τον εμπλουτισμό των προγραμμάτων σπουδών και το πολιτιστικό αντιπαράδειγμα. Η διαδικασία προς αυτήν την κατεύθυνση δεν μπορεί να αποτελεί προιόν αναλυτικού και συγκεκριμένου πολιτικού προγράμματος αφενός διότι αυτή περναέι μέσα από τα ίδια τα υποκείμενα που ζουν εντός του πανεπιστημίου και αφετέρου διότι η έννοια της ανάγκης μετασχηματίζεται. Δεν μιλάμε όμως για μια απλή οραματική προβολή στο μέλλον αλλά για την απάντηση στην επίθεση του αντιπάλου και παράλληλα μια πολιτική λογική που εστιάζει στην έννοια της δημιουργίας με όρους διαμόρφωσης δικών μας επιδίκων και στοχεύσεων. Η μετάβαση από την άμυνα στην κινηματική επίθεση συμπυκνώνει μια αντίληψη που θεωρούμε ότι μπορεί να επιτελέσει προωθητικό ρόλο στην νέα κατάσταση που διαμορφώνεται στις σχολές . Η αδυναμία του φοιτητικού κινήματος αλλά και συνολικά του φοιτητικού συνδικαλισμού να δώσει απαντήσεις στην σημερινή απαξίωση της πολιτικής μπορεί να μας οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι μια τομή είναι αναγκαία. Μέσα από μια παραδοχή ότι ακόμη και εμείς οι ίδιοι/ες δεν έχουμε κατορθώσει να κάνουμε το θετικό πρόταγμα τρόπο άσκησης πολιτικής αλλά εν πολλοίς εγκλωβιζόμαστε σε αμυντικές λογικές μπορούμε να πούμε ότι η διεκδίδηση του πανεπιστημίου των αναγκών μάλλον έχει ακόμα επίκαιρο χαρακτήρα και καλούμαστε να επεκτείνουμε τις σκέψεις μας σε αυτό.
Μέσα από αυτό το πρίσμα μπορούμε να δούμε τις ιεραρχίσεις του επόμενου διαστήματος καθώς η μεθοδολογία δεν μπορεί να μην διαδρά με τον στρατηγικό στόχο.
Δ1. Κόμβοι-ιεραρχήσεις για το επόμενο διάστημα
Συγκροτητικό στοιχείο του πανεπιστημίου των αναγκών είναι η δυνατότητα συγκρότησης αντιστάσεων σε μια συνθήκη που η διαδικασία νεοφιλελευθεροποίησης του πανεπιστημίου συνεχίζει αποσπασματικά αλλά σταθερά. Τα μέτωπα που ανοίγονται σε σχέση με το πανεπιστήμιο συνδέονται με τις στοχεύσεις του νεοφιλελευθερισμού:
Επαγγελματικά δικαιώματα
Με οξυμμένη ένταση μπαίνουν στο προσκήνιο τα επαγγελματικά δικαιώματα που τίθενται στο στόχαστρο. Η αποστοίχηση των επαγγελματικών δικαιωμάτων από το πτυχίο ειδικά σε σχέση με την διδακτική επάρκεια σε μια σειρά σχολών ή με τις μεταρρυθμίσεις στους μηχανικούς είναι ένα ζήτημα το οποίο οφείλουμε να ιεραρχήσουμε πολύ ψηλα το επόμενο διάστημα συνδεόντας την φοιτητική καθημερινότητα με την εργασιακή προοπτική. Σε σχέση με τα παραπάνω και ως απάντηση στην νέα συνθήκη υπερεξειδίκευσης και τεχνοκρατισμου είναι σημαντικό ζητήματα γνώσης, που ως Αρεν κατά καιρούς έχουμε προσπαθήσει ανοίξουμε, να τα ξαναβάλουμε στην ατζέντα με διάθεση επέκτασης και εμβάθυνσης των αναλύσεων μας σε αυτά, δείχνοντας το δικό μας θετικό πρόταγμα για το περιεχόμενο και την χρήση της γνώσης που εμείς προτάσσουμε. Η διενέργεια αντι-μαθημάτων, συλλογικών αναγνώσεων, σεμιναρίων κινούνται σε πολύ θετική κατεύθυνση και μπορούν να αποτελέσουν την δική μας ανταγωνιστική αφήγηση στο κυρίαρχο. Ακόμα η επεξεργασία και η ενασχόληση με τα προγράμματα σπουδών που εφάπτονται στις δικές μας ανάγκες και χρονικότητες θα μπορέσει να διαμορφώσει όρους δημιουργικής αντιπαράθεσης με τις αλλαγές που προωθούνται.
Νέο νομοσχέδιο του Υπουργείου Παιδείας
Το υπουργείο Παιδείας επεξεργάζεται νέο νομοσχέδιο για τα μεταπτυχιακά προγράμματα το οποίο μεταξύ άλλων θα αφήνει χώρο στα επιμέρους τμήματα να προβούν στην επιβολή διδάκτρων. Η μετακύλιση του κόστους φοίτησης στις πλάτες των φοιτητών/τριών και η ένταση των ταξικών φραγμών αποτελεί γεγονός τα τελευταία χρόνια και ειδικά με φόντο την υποχρηματοδότηση των ιδρυμάτων συνεχώς επεκτείνεται. Η υπεράσπιση του δικαιώματος στη δωρεάν παιδεία και η άρση όλων των αποκλεισμών είναι προυπόθεση για το μαζικό ανοιχτό πανεπιστημίο που εμείς οραματιζόμαστε και άρα η κατάθεση του ν/σ όποτε και αν συμβεί συνίστα σημαντικό κόμβο για τα σχήματα μας. Απέναντι στα σχέδια της κυβέρνησης και της ΕΕ για σταδιακή εμπορευματοποίηση πτυχών του πανεπιστημίου, οφείλουμε να υπερασπιστούμε το δημόσιο χαρακτήρα του. Απέναντι σε αυτή την προσπάθεια οφείλουμε να ενδυναμώσουμε τις συλλογικές διαδικασίες, να επαναφέρουμε την πολιτική συζήτηση στα αμφιθέατρα και να επιδιώξουμε από κοινού με τις υπόλοιπες δυνάμεις της φοιτητικής αριστεράς να βάλουμε φρένο στα σχέδιά τους.
Δημοκρατία στις σχολές-Επαναοικειοποίηση του δημόσιου χώρου
Χαρακτηριστικό της περιόδου αποτελεί επίσης η συρρίκνωση της δημοκρατίας στις σχολές, η ένταση του αυταρχισμού και η αποστείρωση. Από πλευράς μας είναι σημαντικό να επενδύσουμε στην κατοχύρωση του πανεπιστημίου ως ελεύθερου κοινωνικού χώρου στον οποίο η συλλογική αναπαράσταση και η αίσθηση της κοινότητας έχει αξία. Απέναντι στην στοχοποίηση του ασύλου, στην παγίωση μιας κατάστασης στείρας ακαδημαικής λειτουργίας των σχολών οφείλουμε να βρούμε τρόπους επαναοικειοποίησης του δημόσιου χώρου, να προτάσσουμε την κοινωνική χρήση του πανεπιστημίου και την διεύρυνση των όρων δημοκρατίας και συμμετοχής στην φοιτητική καθημερινότητα. Η συντονισμένη προσπάθεια φίμωσης και ποινικοποίησης της πολιτικής παρέμβασης των φοιτητών στον κοινωνικό τους χώρο δεν μπορεί να μείνει αναπάντητη. Σε μια περίοδο που αποθεώνεται ο ατομικός δρόμος, που υποβαθμίζεται ο πολιτικός διάλογος , είναι πολύ σημαντικό να υπερασπιστεί το φοιτητικό κίνημα και η αριστερά κεκτημένα και νίκες των προηγούμενων ετών.
Εργασιακό-Πλειστηριασμοί
Προφανώς επειδή ως Αρεν ανέκαθεν αντιλαμβανόμασταν το Πανεπιστημίο σε σχέση με την κοινωνία και όχι ξεκομμένο από αυτήν θα μπορούσαμε να εμπλουτίσουμε την παρέμβαση μας με ζητήματα που αφορούν συνολικά την κοινωνία. Η μάχη απέναντι στο επερχόμενο εργασιακό νομοσχέδιο ,στους πλειστηριασμούς και κάθε άλλη πτυχή της νεοφιλελεύρης επίθεσης θα πρέπει δοθεί σε σύνδεση με τους φοιτητικούς συλλόγους. Σε μια περίοδο ελαστικοποίησης ή και πλήρους αποσάρθρωσης των εργασιακών σχέσεων, είναι πολύ σημαντικό ως ΑΡΕΝ να ιεραρχήσουμε ψηλά το επόμενο διάστημα τα ζητήματα της εργασίας. Φοιτητές και εργαζόμενοι οφείλουν να ενώσουν τις δυνάμεις τους το επόμενο διάστημα, τόσο με αποφάσεις για παρουσία των Φοιτητικών Συλλόγων σε κεντρικές απεργιακές κινητοποιήσεις, όσο και μέσα από κοινές πρωτοβουλίες ανά σχολή. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν οι καθαρίστριες του ΕΚΠΑ και του ΕΜΠ που δουλεύουν με μηνιαίες συμβάσεις και χωρίς δικαιώματα κάτω από άθλιες συνθήκες. Παρόμοιος συντονισμός μπορεί να υπάρξει και στα ζητήματα των πλειστηριασμών, οπού ήδη έχει αναπτυχθεί σε όλη τη χώρα ένα δυναμικό κίνημα μπλοκαρίσματος
Προσφυγικό-Αντιφασισμός
Ειδικά σε σχέση με το προσφυγικό που αποτελεί ένα ζήτημα που τον τελευταίο 1 μίση χρόνο έχουμε με επιτυχία καταφέρει να σηκώσουμε, είναι σημαντικό να διευρύνουμε τους τρόπους συμμετοχής μας στο κίνημα αλληλεγγύης , να συνεχίσουμε να ιεραρχούμε την γείωση του αντιρατσισμού, του αντιρατσισμού, του αντιφασισμού στις σχολές και να αυξήσουμε την εμπλοκή μας σε εγχειρήματα και πρωτοβουλίες αλληλεγγύης. Είναι πολύ σημαντικό, η φοιτητική αριστερά να αναπτύξει τα κατάλληλα αντανακλαστικά μπροστά στη διαμορφωθείσα κατάσταση. Από τη στήριξη εγχειρημάτων αλληλεγγύης και καταλήψεων στέγης μέχρι τη σύνδεση και τους κοινούς αγώνες με τους πρόσφυγες στα στρατόπεδα, το φοιτητικό κίνημα και η αριστερά πρέπει να δηλώσει παρών. Οι συλλογές τροφίμων, η διοργάνωση αντιρατσιστικών εκδηλώσεων, η δημιουργία πρωτοβουλιών αλληλεγγύης και η προσπάθεια ένταξης των προσφύγων σε ένα ευρύτερο διεκδικητικό κίνημα πρέπει να αποτελέσουν οδηγό δράσης για το επόμενο διάστημα.
Δ2)Νέες Πρακτικές-Προς ένα νέο συνδικαλιστικό υπόδειγμα
Ως Αριστερή Ενότητα ανέκαθεν είχαμε στη λογική μας την ιδιαιτερότητα του κάθε κοινωνικού χώρου και τη δράση μας με στόχο ένα υλικό αποτύπωμα στις ανάγκες του σήμερα. Παρόλ’ αυτά, δεν μπορούμε παρά να αναγνωρίσουμε πως αυτή τη λογική μας δεν καταφέραμε σε κάθε περίπτωση να τη συνολικοποιήσουμε και να παράξουμε πολιτική με νικηφόρα αποτελέσματα, αλλά συχνά εγκλωβιστήκαμε σε κλασικές πρακτικές και ρητορικές του φοιτητικού συνδικαλισμού. Αναδεικνύεται επιτακτική η ανάγκη, αναγνωρίζοντας τις αδυναμίες της υπάρχουσας μεθοδολογίας, να ανακαλύψουμε καινούρια και πιο αποτελεσματικά πολιτικά εργαλεία, διανθίζοντας ταυτόχρονα τους παραδοσιακούς τρόπους παρέμβασης. Οι πρακτικές που εφάρμοζε η Αριστερά από τότε που θυμόμαστε να υπάρχει προκειμένου να διεκδικήσει κοινωνικά αγαθά (απεργίες, διαδηλώσεις, καταλήψεις) είναι οπωσδήποτε διαχρονικές, ωστόσο για να είναι αποτελεσματικές δεν πρέπει να τις αντιλαμβανόμαστε ως αυτοσκοπό η ως μοναδικούς τρόπου πολιτικής πρακτικής. Οι συνθήκες απαιτούν πολυθεματικότητα στις πρακτικές μας με όρους θετικού προτάγματος και τον κοινωνικό πειραματισμό που αμφισβητεί παγιωμένες αντιλήψεις. Τα παραπάνω προκειμένου να πραγματοποιηθούν προϋποθέτουν το άνοιγμα ενός διαλόγου εντός της δικτύωσής μας που θα προσφέρεται για ανταλλαγή διαφορετικών βιωμάτων και θα απαντάει στο πως θα περάσουμε από τη θεωρητική ανάλυση στην πράξη.
Προσπαθούμε πάντοτε να αφουγκραστούμε τις ανάγκες των φοιτητών στην εκάστοτε εποχή. Στηρίζουμε λοιπόν οτιδήποτε θα είναι προωθητικό στην κατεύθυνση αυτή και κινήματα που δημιουργουνται εντος των σχολών(μαθήματα αλληλεγγύης ,αντιμαθήματα προκειμένου να ανοιχτούν νέοι ορίζοντες μακριά από τις στερεοτυπικές παραδόσεις των ακαδημαϊκών διαλέξεων). Επιπλέον παρακολουθούμε τις αλλαγές στο πεδίο των σχολών μας, αναλύουμε τη σημασία τους σε εργασιακό και πολιτικό επίπεδο καιτο επικοινωνούμε στον σύλλογο (κείμενα, ανακοινώσεις). Προσπαθούμε να βρούμε ένα γειώσιμο μοντέλο συμμετοχής που θα μπορεί να εμπλέξει ανένταχτο κόσμο με όρους ισοτιμίας και διάδρασης και θα απαντάει επίσης νέες χρονικότητες της νέας γενιάς. Όλα τα σχήματα-στο βαθμό που είναι εφικτό- αλληλεπιδρούν με συλλογικότητες εκτός του Πανεπιστημίου όπως το Στέκι Μεταναστών, συλλογικές κουζίνες, καταλήψεις αλληλεγγύης. Τέλος, στηρίζουμε αυτοδιαχειριζόμενα στέκια και κυλικεία εντός των σχολών προκειμένου να ξαναζωντανέψουμε και να επανοικειοποιηθούμε τους δικούς μας χώρους. Είναι σημαντικό να αποτυπωθεί ότι όλη η συζήτηση σχετικά με τα νέα εργαλεία παρέμβασης δεν τίθεται στην βάση ακύρωσης μεθόδων που ακόμα δείχνουν την χρησιμότητα τους αλλά στη βάση επανανοηματοδότησης και εμπλουτισμού τους.
Δ3) Ανασύνθεση και ενότητα της Αριστεράς
Μέσα σε όλη αυτή την κατάσταση που επικρατεί στους φοιτητικούς συλλόγους, μία από τις πιο ελπιδοφόρες και προωθητικές καταστάσεις της προηγούμενης περιόδου, αποτελεί η έναρξη των ανασυνθετικών διαδικασιών μεταξύ των σχηματισμών της φοιτητικής αριστεράς. Αντιλαμβανόμενοι/ες την κατάσταση που επικρατεί στους φοιτητικούς συλλόγους, την αδυναμία των πολιτικών σχεδίων των ήδη υπάρχοντων σχηματισμών να εμπνεύσουν τον κόσμο των συλλόγων και να ανασυγκροτήσουν τις απονεκρωμένες διαδικασίες, αλλά και την αναγκαιότητα ανασύνταξης της ίδιας της φοιτητικής αριστεράς, αποφασίσαμε να υπερβούμε τις όποιος διαχωριστικές και να ξεκινήσουμε έναν ειλικρινή πολιτικό διάλογο. Έναν πολιτικό διάλογο πάνω στα πραγματικά πολιτικά επίδικα της συγκυρίας, που δε θα γίνεται σε μια κατεύθυνση ενότητας για την ενότητα.
Σε μια σειρά από σχολές ξεκίνησαν να γίνονται κοινές διαδικασίες μεταξύ των σχημάτων, κοινές παρεμβάσεις, ενώ συγκροτήθηκαν και ενωτικές πρωτοβουλίες προφανώς σε συνάρτηση με τις ιδιαιτερότητες κάθε κοινωνικού χώρου. Ο κοινός βηματισμός της περσινής χρονιάς τόσο σε επίπεδο σχολών όσο και σε επίπεδο κινημάτων, είχε ως αποτέλεσμα την εκλογική συνεργασία στις περισσότερες σχολές. Ωστόσο, αποτιμούμε ως αρνητικό της περσινής εμπειρίας τους μικροηγεμινσμούς που υπήρξαν σε όλη αυτή τη διαδικασία και τις «από τα πάνω» συνεννοήσεις. Εμείς θεωρούμε ότι η ανασύνθεση της αριστεράς, αφόρα την αριστερά εν γένει και ο διάλογος πρέπει να γίνεται από τον ίδιο τον κόσμο των σχημάτων και όχι «από τα πάνω». Συν τοις άλλοις, δεν καταφέραμε στον βαθμό που θα θέλαμε να δώσουμε μια νέα δυναμική στις εκλογές και μια απάντηση στην αποστροφή των φοιτητών προς την πολιτική και τις συλλογικές διαδικασίες.
Παρ’ όλα αυτά, αποτιμούμε ως κάτι το θετικό την περσινή εκλογική συμπόρευση, θεωρούμε ότι και φέτος πρέπει να δώσουμε από κοινού τη μάχη των εκλογών. Όχι γιατί θεωρούμε ότι οι εκλογές αποτελούν τη «μητέρα των μαχών», ούτε γιατί πιστεύουμε ότι η όλη ανασυνθετική διαδικασία πρέπει να αποβλέπει στην κοινή εκλογική καταγραφή. Η περσινή εμπειρία μας έδειξε ότι η εκλογική συμπόρευση των αριστερών δυνάμεων στις σχολές, μπορεί να αποτελέσει έναν ισχυρό αντιπαραθετικό πόλο στις καθεστωτικές δυνάμεις της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ και μια απάντηση στον αναχωρητισμό και τις λογικές ανάθεσης που καλλιεργεί η ΠΚΣ. Η εκλογική συμπόρευση για έμας δε μπορεί να αποτελέσει μια μάχη συσχετισμών και μια προσπάθεια αφομοίωσης του ενός σχηματισμού από τον άλλον, αλλά πρέπει να είναι προϊόν ειλικρινή διαλόγου και σύνθεσης μεταξύ των σχηματισμών, που θα συνέχει τις διαφορετικές πολιτικές απόψεις. Επιπλέον σε μια συνθήκη απαξίωσης εν γένει των συλλογικών διαδικασιών και με τον κίνδυνο περαιτέρω αύξησης της αποχής τα ενωτικά κατεβάσματα έχουν ένα ακόμα πιο ουσιαστικό ρόλο.
Επειδή όμως η ανασυνθετική διαδικασία δεν αρχίζει και δεν τελειώνει στην εκλογική συμπόρευση, ο διάλογος πρέπει να συνεχιστεί και μετά τις εκλογές με στόχευση την εμβάθυνση της πολιτικής συζήτησης. Κάνοντας μια αποτίμηση των μέχρι τώρα ανασυνθετικών διεργασιών, πρέπει να επιμείνουμε στην εξωστρέφεια τους και να εμπλέξουμε σε αυτές και ανένταχτο κόσμο των συλλόγων. Πρέπει να υπερβούμε τις λογικές των μικροηγεμονισμών και να οικοδομήσουμε μια διαφορετική καθημερινότητα στη βασή πραγματικών συντροφικών σχέσεων. Για εμάς, δεδομένης και της αδυναμίας των ήδη υπάρχοντων σχηματισμών και των παραδοσιακών τρόπων παρέμβασης να δώσουν απαντήσεις και να πετύχουν νίκες στο σήμερα, πρέπει στόχος μας να είναι η υπέρβαση τους και η δημιουργία ενός νέου συνδικαλιστικού υποκειμένου, που δε θα κουβαλάει τις παθογένειες του παρελθόντος, που θα εφεύρει νέους τρόπους παρέμβασης και θα συμβάλλει αποτελεσματικά στην ανασυγκρότηση των συλλόγων και του φοιτητικού κινήματος. Εμείς σε αυτή τη διαδικασία συμμετέχουμε έχοντας να προσφέρουμε τα ταυτοτικά μας γνωρίσματα του αγώνα για την απελευθέρωση σε όλα τα επίπεδα, της σύνδεσης του φοιτητικού κινήματος με τα υπόλοιπα αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας, της ανοιχτότητας και της οριζοντιότητας στη λειτουργία μας.
Πρόταση του Συντονιστικού επί της διαδικασίας
Το Συντονιστικό Σχημάτων της Αριστερής Ενότητας στην κατεύθυνσης αναζωογόνησης της πολιτικής συζήτησης του Πανελλαδικού μας διημέρου εισηγείται μια τροποποίηση σε σχέση με την δομή της διαδικασίας . Συγκεκριμένα, προτείνεται να αξονιστεί η κουβέντα σε 2 θεματικές ενότητες κάθε μία εκ των οποίων θα συζήτηθει σε μια μέρα. Ο πρώτος άξονας θα αφορά την συγκυρία, την μεταφορά εικόνας από την σχολή κάθε σχήματος σε σχέση με την παρέμβαση μας και την κατάσταση του συλλόγου , και ότι άλλο το σχήμα θεωρεί σημαντικό να αναδείξει. Ο δεύτερος άξονας θα αφορά αποκλειστικά ζητήματα σχεδιασμού για το επόμενο διάστημα και την ανασυνθετική διαδικάσια. Στον δεύτερο άξονα στον οποίο τα ερωτήματα είναι πολλά θεωρούμε προωθητικό να υπάρχει η δυνατότητα πέρα από τοποθετήσεις σχημάτων να επιτρέπονται και τοποθετήσεις ατόμων ώστε να ανοίξει και να εμβαθυνθεί ο πολιτικός διάλογος. Αυτή η πρόταση θα πρέπει να συζητηθεί στο εσωτερικό των σχημάτων και πριν την εκκίνηση της πανελλαδικής μας διαδικασίας θα τεθεί σε ψήφιση από το σώμα. Είναι σαφές ότι αν και εφόσον αποφασίσουμε την εφάρμογή αυτής της πρότασης θα πρέπει να υπάρχει η μέριμνα όλων σε σχέση με την τήρηση των χρονικών περιοσμών στις τοποθετήσεις ώστε να μην τεθεί ζήτημα λειτουργικότητας της πρότασης.
