Α1)Διεθνής Συγκυρία
Βρισκόμαστε 9 χρόνια μετά το ξέσπασμα της καπιταλιστικής κρίσης η οποία έχει οδηγήσει σε μεγάλη μετατόπιση των συσχετισμών δυνάμεων υπέρ του κεφαλαίου και κατά των υποτελών τάξεων. Η δομική αυτή κρίση για κάποιους έγινε ευκαιρία να κερδοφορήσουν ακόμα περισσότερο ενώ για τη πλειοψηφία του κόσμου αποτελεί μια τομή προς τα πίσω , στην οποίαπολλά δικαιώματα χάθηκαν και συνολικότερα κεκτημένα αιώνων τίθενται υπό διακύβευση. Aπό την άλλη πλευρά όμως τα δημοψηφίσματα που έγιναν το τελευταίο καιρό, μια πολιτική αστάθεια που παρατηρείται σε διάφορες χώρες, η έντονη οργή/αγανάκτηση καθώς και η εμβάθυνση της κρίσης εκπροσώπησης, δείχνουν ότι πολλά παραμένουν ρευστά σε κοινωνικό επίπεδο. Μέσα σε όλα αυτά και η ΕΕ, βρίσκεται σε μια οριακή κατάσταση, ειδικά μετά το Brexit,με την νεοφιλελεύθερη ηγεμονία των πολιτικών λιτότητας να δέχεται τριγμούς .Στη κατάσταση αυτή έρχονται να προστεθούν και οι συζητήσεις για μια Ευρώπη πολλών ταχυτήτων και η πιθανή θεσμοθέτηση της αποτελούν μια συνέχεια σε περαιτέρω αντιδραστικοποίηση της Ένωσης.
Σε διεθνές επίπεδο γίνεται φανερό πως μια σειρά ακροδεξιών μορφωμάτων έχουν ενισχυθεί σημαντικά , πράγμα που έρχεται αφενός ως αποτέλεσμα του αδιεξόδου των πολιτικών λιτότητας και αφετέρου του ΄΄κενού ΄΄ που υπάρχει στα αριστερά του πολιτικού χάρτη. Η εκλογή Τραμπ έρχεται να ενισχύσει ένα κλίμα ξενοφοβίας και ισλαμοφοβίας και εθνικής ‘’ανωτερότητας’’ στο εσωτερικό των ΗΠΑ. Από την άλλη πλευρά οι κοινωνικές αντιστάσεις στις ΗΠΑ, μετά την εκλογή Τραμπ,αν και ετερόκλητες ,δείχνουν να έχουν μαζικότητα και ίσως και πολιτικά αναβαθμισμένο περιεχόμενο για τα δεδομένα αυτής της χώρας.
Ταυτόχρονα το ΝΑΤΟ, η Ρωσία και η ΕΕ, παίζοντας κομβικό ρόλο στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στην Μέση Ανατολή/Αφρική , δημιουργούν εκτός των άλλων τεράστια προσφυγικά-μεταναστευτικά κύματα .Η στρατιωτικοποίηση των συνόρων, η ανέγερση φραχτών, η δημιουργία hot spot και οι επαναπροωθήσεις συνθέτουν τις κατευθύνσεις των κυρίαρχων θέτοντας την ζωή των προσφύγων σε δεύτερη μοίρα και ταυτόχρονα συντελούν στην όξυνση των εθνικών ανταγωνισμών. Η παρουσία του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο, που έρχεται να προστεθεί στην αναβάθμιση του ρόλου της Frontex, αποτυπώνει ακριβώς ότι η συγκράτηση των προσφυγικών ροών εκτός της Ευρώπης επιχειρείται με κάθε κόστος. Πρόκειται για μια Ευρώπη που λειτουργεί ως φρούριο προς τα έξω και ως φυλακή προς τα μέσα.
Α2)Κεντρικοπολιτική σκηνή
Την ίδια στάση σε σχέση με το προσφυγικό κρατάει και η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, παρά το «ανθρωπιστικό» προφίλ που προσπαθεί να ενδυθεί. Στοιβάζει τους πρόσφυγες και τους μετανάστες στα hot-spot, δίνοντας παράλληλα τη δυνατότητα στις ΜΚΟ να κερδοσκοπούν σε βάρος αυτών των ανθρώπων. Και όλα αυτά προφανώς σε συνδυασμό με το ξέπλυμα των νεοναζί της Χρυσής Αυγής από στελέχη της Κυβέρνησης.Κυρίαρχη στιγμή αυτής της πολιτικής κατεύθυνσης είναι συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας, η οποία καταργεί στην ουσία τη συνθήκη της Γενεύης, που προβλέπει τη χορήγηση ασύλου νομιμοποιώντας τις απελάσεις στην Τουρκία, η οποία αναγνωρίζεται ως ασφαλής τρίτη χώρα. Η κατάσταση στα καμπς παραμένει απάνθρωπη με τους πρόσφυγες να μην δικαιούνται ούτε τα στοιχειώδη και προφανώς μακριά από τον αστικό ιστό σε συνθήκες πλήρους αορατότητας. Σε αυτό το φόντο η Χρυσή Αυγή προσπαθεί να ξαναβγεί στο προσκήνιο και να επαναφέρει το ρατσιστικό μίσος στην κοινωνία.Ωστόσο απέναντι σε αυτή την πραγματικότητα, έχει ξεσπάσει ένα κύμα αλληλεγγύης, που μέσα από και εγχειρήματα αλληλεγγύης, καταλήψεις στέγης, παρεμβάσεις σε κέντρα κράτησης και κινητοποιήσεις προσπαθεί να καλύψει βασικές ανάγκες αυτών των ανθρώπων, να εμπλέξει τους ίδιους τους πρόσφυγες και τους μετανάστες στον τρόπο οργάνωσης της καθημερινότητας τους και να θέσει εμφατικά ότι ο αγώνας ντόπιων και μεταναστών είναι κοινός.
Η κυβέρνηση Σύριζα-Ανέλ ενόψει του κλεισίματος της 2ης αξιολόγησης πρόκειται να φέρει ακόμα περισσότερα μέτρα λιτότητας και προφανώς η έννοια των κόκκινων γραμμών που θέτει δεν αποτελεί τίποτα άλλο παρά ένα επικοινωνιακό παιχνίδι. Συνεχίζει αμείωτα την επίθεση στην κοινωνική πλειοψηφία εφαρμόζοντας κατά γράμμα τις μνημονιακές δεσμεύσεις και ακολουθώντας πιστά τις επιταγές της ΕΕ. Η μείωση του αφορολόγητου, η απαίτηση για αύξηση των απολύσεων και η επίθεση στα συλλογικά εργασιακά δικαιώματα, ο υποκατώτατος μισθός διαμορφώνουν μια κατάσταση εργασιακού μεσαίωνα που χρειάζεται απάντηση. Συνεχίζοντας μια άνευ προηγούμενου κοινωνική καταστροφή μεταξύ άλλων προχώρησε στην ιδιωτικοποίηση σιδηροδρομικών δικτύων και 14 αεροδρομίων , δίνει το πράσινο φως στους πληστειριασμους πρώτης κατοικίας και με το νέο ασφαλιστικό σύστημα οδηγεί σε μετανάστευση και σε ασφάλιση σε ιδιωτικές εταιρίες τη νεολαία. Την ίδια στιγμή ενισχύει το αφήγημα του ΤΙΝΑ(ΤhereIsNoAlternative) λέγοντας πως δεν υπάρχει άλλος δρόμος εκτός των μνημονίων , της λιτότητας της επισφάλειας ,της ανεργίας του 30% και πάνω από 50% στους νέους/ες, της γενιάς των 400ευρώ. Ακόμα ψάχνοντας άλλες κοινωνικές εκπροσωπήσεις, προσπαθεί να διεμβολίσει πιο συντηρητικά εκλογικά ακροατήρια και αυτό για να το καταφέρει κάνει επιθέσεις εναντίον του ευρύτερου ανταγωνιστικού κινήματος όπως σε αυτοοργανωμένα εγχειρήματα (καταλήψεις ,καταλήψεις στέγης προσφύγων, αυτοδιαχειριζόμενα στέκια κτλπ). Η κυβέρνηση στην επιβολή των νεοφιλεύθερων πολιτικών δέχεται πιέσεις και σε αυτά τα πλαίσια αναζητά συναινέσεις. Άρα, κανείς δεν μπορεί να μιλήσει για μία παγίωση μιας κατάστασης καθώς το πολιτικό και κοινωνικό σκηνικό είναι ρευστό και ανοίγονται δυνατότητες για τα κοινωνικά κινήματα, τον κόσμο της εργασίας, τη νεολαία, να αναπτύξουν αντιστάσεις και να ανατρέψουν την κατάσταση, απέναντι στις πολιτικές λιτότητας της ΕΕ και της ΟΝΕ.
Β)Εκπαιδευτική αναδιάρθρωση-Επίθεση στο Πανεπιστήμιο
Η τελευταία εικοσαετία έχει σηματοδοτήσει για την τριτοβάθμια εκπαίδευση, και συνολικότερα τον χώρο της Παιδείας, μια διαδικασία συστηματικής αναδιάρθρωσης τόσο σε ελληνικό όσο και σε ευρωπαϊκό επίπεδο, με την συνθήκη της Μπολόνια να αποτελεί ένα από τα κυριότερα σημεία αναφοράς. Η διαδικασία αυτή πραγματοποιείται υπό το πρίσμα της συνολικότερης αναδιαμόρφωσης του κοινωνικοπολιτικού τοπίου στις χώρες της Δύσης και ιδιαίτερα στην Ευρώπη, στην κατεύθυνση νεοφιλελεύθερης μετάλλαξης, η οποία, όσον αφορά τα πανεπιστήμια στοχεύει στην πλήρη εναρμόνιση τους με τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Στην περίπτωση της Ελλάδας η εφαρμογή των μνημονίων και της λιτότητας ενέτεινε και επιτάχυνε ακόμα περισσότερο αυτήν την διαδικασία, με αποκορύφωμα το νομοσχέδιο Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου που συνιστά τομή για την μετάβαση από το μαζικό δημόσιο δωρεάν πανεπιστήμιο στο πανεπιστημίο του νεοφιλελευθερισμού.Τόσο η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, μετά την υπογραφή του τρίτου μνημονίου και την πλήρη υποταγή της στις επιταγές των ΕΕ-ΔΝΤ-Κεφαλαίου, όσο και οι προηγούμενες, υπηρέτησαν και συνεχίζουν να υπηρετούν πλήρως το σχέδιο της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης και της αναδιαμόρφωσης του χώρου της Παιδείας σε νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση.
Ιδιαίτερα από το 2011 και έπειτα η ελληνική τριτοβάθμια εκπαίδευση δέχεται μια συστηματική επίθεση, τόσο σε υλικό όσο και σε ιδεολογικό επίπεδο, με την συστηματική απαξίωση των ιδρυμάτων, την υποχρηματοδότηση και υποστελέχωση τους, την μερική ιδιωτικοποίηση των πανεπιστημίων με την εισαγωγή ιδιωτών σε διάφορες πτυχές της λειτουργίας του και την εισαγωγή μιας λογικής διοίκησης των ιδρυμάτων στα πρότυπα επιχειρήσεων, την απαξίωση του φοιτητικού συνδικαλισμού και την εμπέδωση ενός κλίματος νόμου και τάξης μέσα στους χώρους των ιδρυμάτων καθώς και την διάλυση- συγχώνευση ιδρυμάτων. Ήδη η χρηματοδότηση προς τα πανεπιστήμια έχει μειωθεί πάνω από 80% σε σχέση με το 2010 και συνεχίζει να μειώνεται , ενώ ιδρύματα, σχολές και τμήματα κλείνουν ή συγχωνεύονται με άκρως αμφιλεγόμενα κριτήρια, το διοικητικό προσωπικό μειώνεται, η μέριμνα περικόπτεται, η συνδιοίκηση έχει καταργηθείενώ η δημοκρατία εν γένει μέσα στο πανεπιστήμιο υπονομεύεται συστηματικά.Σε αυτά τα δεδομένα και υπό το βάρος της έντασης των ταξικών φραγμών στην παιδεία συνολικά η κυβέρνηση επεξεργάζεται νέο ν/σ για τα μεταπτυχιακά το οποίο θα αφήνει χώρο για την γενίκευση του μέτρου των διδάκτρων.Σημαντικό σε σχέση με την επίθεση είναι το γεγονός ότι δεν τίθεται ολομέτωπα και ενιαία αλλά κινείται περισσότερα αποσπασματικά και με διαφορετικές χρονικότητες.
Ειδικά στην σημερινή συγκυρία στο στόχαστο μπαίνουν με οξυμμένο τρόπο τα συλλογικά επαγγελματικά δικαιώματα. Η ανάγκη για ευέλικτους και εξειδικευμένους εργαζόμενους είναι οδοδείκτης για προωθούμενες αλλαγές. Στους μηχανικούς αίρεται μια προηγούμενη συνθήκη ενιαίας επαγγελματικής προοπτικής και προωθείται ένας ατέλειωτος κύκλος κτήσης προσόντων, εμπειρίας, δεξιοτήτων φτιάχνοντας έτσι εργαζόμενους διαφορετικών ταχυτήτων. Παράλληλα η αναδιάρθρωση των προγραμμάτων σπουδών σε μια σειρά σχολών κινείται στην κατεύθυνση διάσπασης των πτυχίων αφενός και αφετέρου στην υποβάθμιση της αξίας τους. Ειδικό παράδειγμα αποστοίχισης δικαιωμάτων από το πτυχίο αποτελούν οι καθηγητικές σχολές στις οποίες οι διδακτική επάρκεια δεν θα εξασφαλίζεται πλέον από το ίδιο το πτυχίο αλλά η απόκτηση της θα επαφίεται στον/στην φοιτητή/τρια μέσα από σεμινάρια επί πληρωμή εκτός του κύκλου σπουδών.Η σφαιρική και ολόπλευρη προσέγγιση υποκαθίσταται από τον τεχνοκρατισμό, την εξειδίκευση και το ενιαίο τετραετές ή πενταετές πρόγραμμα δίνει τη θέση του στην εισαγωγή πιστωτικών μονάδων και τους ατομικούς φακέλους προσόντων.
Γ)Καθημερινότητα φοιτήτριας/τή-Πολιτική Συμμετοχή
Η κυρίαρχη τάση πλέον στα πανεπιστήμια είναι η επιλογή του ατομικού δρόμου εκ μέρους των φοιτητών. Αυτή διατηρεί σε πολλές περιπτώσεις τα χαρακτηριστικά του, καριερισμού, καθώς ένα κομμάτι των φοιτητών συνεχίζει να τρέφει ψευδαισθήσεις ότι θα γίνει μέρος του 1% αξιοποιώντας τις “ευκαιρίες που προσφέρει ο καπιταλισμός”. Οι περισσότεροι/ες φοιτητές/τριες αντιλαμβάνονται το πανεπιστήμιο ως ένα στείρο εξεταστικό κέντρο, επικροτώντας όλες τις παθογένειες που αυτό επιβάλει στην διαμόρφωση της καθημερινότητας τους. Πιο συγκεκριμένα, εδραιώνεται μια κυρίαρχη κατάσταση και ακολουθείται ένας ατομικός δρόμος για το πτυχίο με το κυνήγι δεξιοτήτων και πιστοποιητικών προκειμένου να ανταπεξέλθουν στην αγορά εργασίας μετέπειτα. Ακόμα, τα προγράμματα σπουδών δημιουργούν μια κανονικότητα εντατικοποίησης και την υπερεξειδίκευση της γνώσης, με αποτέλεσμα, να εξαλείφεται μέσω αυτής, η δημιουργία ολόπλευρων υποκειμένων. Κατά την διάρκεια των σπουδών, αναπαράγεται συνεχώς ο ζόφος του ανταγωνισμού υπό την σκοπιά όχι μόνο του καριερισμού αλλά και αυτή της επιβίωσης. Σήμερα, επικρατεί μια αγχώδης κατάσταση η οποία διαμορφώνει και τα χρονικά πλαίσια των σπουδών ενός φοιτητή. Επιδιώκεται η ολοκλήρωση των σπουδών όσο δυνατόν συντομότερα λόγω των οικονομικών δυσκολιών, ενώ οι περισσότεροι από τους φοιτητές που ζουν με αυτό το συνεχές αίσθημα επιβίωσης αναγκάζονται να δουλεύουν παράλληλα με τις σπουδές τους. Οι νόρμες που επιβάλλονται δεν αφήνουν χρόνο για στοχασμό και αμφισβήτηση της ουσίας της επιστήμης, αλλά και της εργασίας συνολικότερα, με αποτέλεσμα να απομακρύνονται από την αναγκαιότητα συμμετοχής τους σε οποιαδήποτε μορφή συλλογικότητας. Στο φόντο αυτό, οι σχολές ως αναπαραστάσεις του ανοιχτού κοινωνικού χώρου έχουν πάρει χαρακτήρα αποστείρωσης. Πλέον, η φοίτηση στα Πανεπιστήμια συνάδει μόνο με τον ακαδημαϊκό χαρακτήρα που αυτά προσφέρουν, με αποτέλεσμα ό,τι ξεφεύγει από αυτή την λογική να ποινικοποιείται καθώς και η οργανική σύνδεση των νέων με την κοινωνία να αποδομείται. Σε αυτό το πλαίσιο, σε κάποιες σχολές βρίσκουν χώρο να αναδειχθούν ανεξάρτητες φοιτητικές, οι οποίες ενσαρκώνουν ακριβώς αυτή τη στροφή στον ακαδημαϊσμό και τον ατομικισμό. Διατηρώντας ένα απολιτίκ προσωπείο, προσπαθούν να υπονομεύσουν τις συλλογικές διαδικασίες στο όνομα της αποκατάστασης της ακαδημαϊκής «ομαλότητας» και να παρουσιάσουν τις φοιτητικές συλλογικότητες και τις διεκδικήσεις τους ως ρίζα όλων των παθογενειών του πανεπιστημίου.Παράλληλα παρατητείται μια διαρκώς εντεινόμενη αυταρχικοποίηση, της οποίας οι εκφάνσεις ειδικά φέτος ήταν πολλαπλές με αποκλεισμούς των φοιτητών από τους κοινωνικούς τους χώρους (lock out), άρσεις ασύλου (Πάντειο, Πα.Μακ) και φαινόμενα απροκάλυπτης λογοκρισίας(Νομική). Τέτοιες πρακτικές ευθυγραμμίζονται με μία προσπάθεια αποδόμησης του Πανεπιστημίου ως χώρου ασύλου φοιτητικών, κοινωνικών αγώνων και ιδεών. Στο ίδιο πλαίσιο άρσης της δημοκρατίας εντός των σχολών εντάσσεται και η δίωξη φοιτητών στην Ξάνθη από φασίστα καθηγητή τους λόγω της συνδικαλιστικής τους δράσης.
Στην κατάσταση που διαμορφώνεται παρατηρούμε εκτός των άλλων πως και οι πρακτικές συνδικαλισμού και άσκησης πολιτικής εντός του Πανεπιστημίου που εφαρμόζονται εδώ και πολλά χρόνια, ίσως έχουν βρεθεί σε ένα τέλμα. Τη στιγμή που το εντατικοποιημένο και νεοφιλελεύθερο μοντέλο του Πανεπιστημίου έχει καταφέρει να επιβάλλει τους ρυθμούς του σε μεγάλο βαθμό, ο φοιτητικός συνδικαλισμός δείχνει κατώτερος των περιστάσεων στο να συνολικοποιήσει μια θελκτική και εμπνευστική πρακτική,μέσα από την οποία θα καταφέρει να συγκεντρώσει ένα μαζικό μπλοκ φοιτητών σε ριζοσπαστική κατεύθυνση. Ο διαχωρισμός οργανωμένων και μη, λογικές πρωτοπορίας, η μονομέρεια στην παρέμβαση, ο ξύλινος λόγος είναι στοιχεία που πρέπει να μας προβληματίσουν και να βρούμε τρόπους να τα ξεπεράσουμε στην πράξη. Επίσης είναι γεγονός ότι το φοιτητικό κίνημα διανύει μια πορεία σταδιακής υποχώρησης ήδη από το 2011 που οφείλεται σε πολλούς λόγους. Εκτός από την κεντρικοπολιτική συνθήκη και την διάψευση του πολιτικού σχεδίου του ΣΥΡΙΖΑ καθώς και την εντατικοποιημένη καθημερινότητα οφείλουμε να εστιάσουμε και στον τρόπο με τον οποίο συγκρότούνται κινήσεις εντός των σχολών. Η μεθοδολογία συγκρότησης του φοιτητικού κινήματος ανέκαθεν λάμβανε αμυντικά χαρακτηριστικά χωρίς αυτά να συγκεράζονται με την δημιουργία νέων αιτημάτων και διεκδικήσεων γύρω από μια πολιτική «ατζέντα». Στο ευρύτετο ανταγωνιστικό κίνημα από την μία παρατηρείται το φαινόμενο της επαγγελματικής πολιτικής η οποία αφομοιώνει χαρακτηριστικά του αντίπαλου αστικού μπλοκ και αδυνατεί να εμπνεύσεις τους/τις φοιτητές/τριες από την άλλη η μονομέρεια της παρέμβασης σε κοινωνικό επίπεδο με συμβατικές μορφές πάλης αδυνατεί να εκφράσει τις ανάγκες των φοιτητών συνδέοντας τες παράλληλα με άμεσους στόχους. Λαμβάνοντας υπόψη τους όρους και τις συνθήκες της κρίσης στις οποίες συγκροτείται η ταυτότητα του φοιτητή ως και αυριανού εργαζόμενου-άνεργου ο οποίος αγωνίζεται για το μικρότερο κακό. Σε αυτό το σημείο πρέπει να θέσουμε ως στόχο την όξυνση της αντιπαράθεσης σε ιδεολογικό επίπεδο όσο και την ριζοσπαστικοποίηση των μορφών πάλης οι οποίες μέσω της κίνησης θα ανοίξουν το πεδίο επινόησης νέων θεωρητικών εργαλείων σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση ξεφέυγοντας από την γραμμικότητα που κινδυνέυει να εκπέσει το σχήμα συνέλευση-κατάληψη-διαδήλωση. Είναι γεγονός ακόμα πως, ο τρόπος διεξαγωγής των γενικών συνελεύσεων αυτή τη στιγμή, δε λειτουργεί όσο προωθητικά θα θέλαμε ως προς τη μαζικοποίηση τους και αυτό το λόγο, οφείλουμε εμείς οι ίδιοι να δώσουμε λόγο στους φοιτητές/τριες να βρεθούν στα αμφιθέατρα και να διεκδικήσουν μαζί μας, όσα μας ανήκουν μέσα από διαδικασίες πραγματικά δημοκρατικές και συμμετοχικές.
Δ)Ποια είναι η δική μας απάντηση – Στόχοι του επόμενου διαστήματος
Το πανεπιστήμιο των αναγκών αποτελεί ένα θεωρητικό σχήμα που προσπαθεί να ψηλαφίσει το μέλλον που εμείς οραματιζόμαστε προσγειώνοντας το παράλληλα στην πραγματικότητα των σχολών. Πρόκειται για την υλοποίηση πτυχών του αύριο στο παρόν μέσα από μια διαδικασία χειραφετητικής πολιτικής πρακτικής. Γίνεται σαφές ότι για τα σχήματα μας το ζητούμενο είναι αφενός η υπεράσπιση του δημοσίου δωρεάν πανεπιστημίου απέναντι στην επίθεση αλλά η επέκταση αυτού με την έμφαση στην δική μας επιθετική λογική για την διαμόρφωση χώρου και όρων για την κάλυψη των δικών μας αναγκών. Η έννοια της ανάγκης ξεκινάει από την υλική πτυχή τους (σίτιση, στέγαση, μεταφορές κ.α) και διευρύνεται μέχρι την ανάγκη για ελεύθερο χρόνο, τον εμπλουτισμό των προγραμμάτων σπουδών και το πολιτιστικό αντιπαράδειγμα. Η διαδικασία προς αυτήν την κατεύθυνση δεν μπορεί να αποτελεί προιόν αναλυτικού και συγκεκριμένου πολιτικού προγράμματος αφενός διότι αυτή περναέι μέσα από τα ίδια τα υποκείμενα που ζουν εντός του πανεπιστημίου και αφετέρου διότι η έννοια της ανάγκης μετασχηματίζεται. Δεν μιλάμε όμως για μια απλή οραματική προβολή στο μέλλον αλλά για την απάντηση στην επίθεση του αντιπάλου και παράλληλα μια πολιτική λογική που εστιάζει στην έννοια της δημιουργίας με όρους διαμόρφωσης δικών μας επιδίκων και στοχεύσεων. Η μετάβαση από την άμυνα στην κινηματική επίθεση συμπυκνώνει μια αντίληψη που θεωρούμε ότι μπορεί να επιτελέσει προωθητικό ρόλο στην νέα κατάσταση που διαμορφώνεται στις σχολές. Η αδυναμία του φοιτητικού κινήματος αλλά και συνολικά του φοιτητικού συνδικαλισμού να δώσει απαντήσεις στην σημερινή απαξίωση της πολιτικής μπορεί να μας οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι μια τομή είναι αναγκαία. Μέσα από μια παραδοχή ότι ακόμη και εμείς οι ίδιοι/ες δεν έχουμε κατορθώσει να κάνουμε το θετικό πρόταγμα τρόπο άσκησης πολιτικής αλλά εν πολλοίς εγκλωβιζόμαστε σε αμυντικές λογικές μπορούμε να πούμε ότι η διεκδίδηση του πανεπιστημίου των αναγκών μάλλον έχει ακόμα επίκαιρο χαρακτήρα και καλούμαστε να επεκτείνουμε τις σκέψεις μας σε αυτό.
Μέσα από αυτό το πρίσμα μπορούμε να δούμε τις ιεραρχίσεις του επόμενου διαστήματος καθώς η μεθοδολογία δεν μπορεί να μην διαδρά με τον στρατηγικό στόχο.
Δ1. Κόμβοι-ιεραρχήσεις για το επόμενο διάστημα
Συγκροτητικό στοιχείο του πανεπιστημίου των αναγκών είναι η δυνατότητα συγκρότησης αντιστάσεων σε μια συνθήκη που η διαδικασία νεοφιλελευθεροποίησης του πανεπιστημίου συνεχίζει αποσπασματικά αλλά σταθερά. Τα μέτωπα που ανοίγονται σε σχέση με το πανεπιστήμιο συνδέονται με τις στοχεύσεις του νεοφιλελευθερισμού:
Επαγγελματικά δικαιώματα και γνώση
Με οξυμμένη ένταση μπαίνουν στο προσκήνιο τα επαγγελματικά δικαιώματα που τίθενται στο στόχαστρο. Η αποστοίχηση των επαγγελματικών δικαιωμάτων από το πτυχίο ειδικά σε σχέση με την διδακτική επάρκεια σε μια σειρά σχολών ή με τις μεταρρυθμίσεις στους μηχανικούς είναι ένα ζήτημα το οποίο οφείλουμε να ιεραρχήσουμε πολύ ψηλα το επόμενο διάστημα συνδεόντας την φοιτητική καθημερινότητα με την εργασιακή προοπτική. Η πάλη για ενιαία ισχυρά πτυχία που παρέχουν συλλογικά επαγγελματικά δικαιώματα είναι κομβικής σημασίας και συνδέεται με την ελαστικοποίηση των σχέσεων εργασίας που προωθεί το νέο εργασιακό ν/σ. Σε σχέση με τα παραπάνω και ως απάντηση στην νέα συνθήκη υπερεξειδίκευσης και τεχνοκρατισμου είναι σημαντικό ζητήματα γνώσης, που ως Αρεν κατά καιρούς έχουμε προσπαθήσει ανοίξουμε, να τα ξαναβάλουμε στην ατζέντα με διάθεση επέκτασης και εμβάθυνσης των αναλύσεων μας σε αυτά, δείχνοντας το δικό μας θετικό πρόταγμα για το περιεχόμενο και την χρήση της γνώσης που εμείς προτάσσουμε. Η διενέργεια αντι-μαθημάτων, συλλογικών αναγνώσεων, σεμιναρίων κινούνται σε πολύ θετική κατεύθυνση και μπορούν να αποτελέσουν την δική μας ανταγωνιστική αφήγηση στο κυρίαρχο. Ακόμα η επεξεργασία και η ενασχόληση με τα προγράμματα σπουδών που εφάπτονται στις δικές μας ανάγκες και χρονικότητες θα μπορέσει να διαμορφώσει όρους δημιουργικής αντιπαράθεσης με τις αλλαγές που προωθούνται.
Νέο νομοσχέδιο του Υπουργείου Παιδείας
Το υπουργείο Παιδείας επεξεργάζεται νέο νομοσχέδιο για τα μεταπτυχιακά προγράμματα το οποίο μεταξύ άλλων θα αφήνει χώρο στα επιμέρους τμήματα να προβούν στην επιβολή διδάκτρων. Η μετακύλιση του κόστους φοίτησης στις πλάτες των φοιτητών/τριών και η ένταση των ταξικών φραγμών αποτελεί γεγονός τα τελευταία χρόνια και ειδικά με φόντο την υποχρηματοδότηση των ιδρυμάτων συνεχώς επεκτείνεται. Η υπεράσπιση του δικαιώματος στη δωρεάν παιδεία και η άρση όλων των αποκλεισμών είναι προυπόθεση για το μαζικό ανοιχτό πανεπιστημίο που εμείς οραματιζόμαστε και άρα η κατάθεση του ν/σ όποτε και αν συμβεί συνίστα σημαντικό κόμβο για τα σχήματα μας. Απέναντι στα σχέδια της κυβέρνησης και της ΕΕ για σταδιακή εμπορευματοποίηση πτυχών του πανεπιστημίου, οφείλουμε να υπερασπιστούμε το δημόσιο χαρακτήρα του. Απέναντι σε αυτή την προσπάθεια οφείλουμε να ενδυναμώσουμε τις συλλογικές διαδικασίες, να επαναφέρουμε την πολιτική συζήτηση στα αμφιθέατρα και να επιδιώξουμε από κοινού με τις υπόλοιπες δυνάμεις της φοιτητικής αριστεράς να βάλουμε φρένο στα σχέδιά τους.
Δημοκρατία στις σχολές-Επαναοικειοποίηση του δημόσιου χώρου
Χαρακτηριστικό της περιόδου αποτελεί επίσης η συρρίκνωση της δημοκρατίας στις σχολές, η ένταση του αυταρχισμού και η αποστείρωση. Από πλευράς μας είναι σημαντικό να επενδύσουμε στην κατοχύρωση του πανεπιστημίου ως ελεύθερου κοινωνικού χώρου στον οποίο η συλλογική αναπαράσταση και η αίσθηση της κοινότητας έχει αξία. Απέναντι στην στοχοποίηση του ασύλου, στην παγίωση μιας κατάστασης στείρας ακαδημαικής λειτουργίας των σχολών οφείλουμε να βρούμε τρόπους επαναοικειοποίησης του δημόσιου χώρου, να προτάσσουμε την κοινωνική χρήση του πανεπιστημίου και την διεύρυνση των όρων δημοκρατίας και συμμετοχής στην φοιτητική καθημερινότητα. Η συντονισμένη προσπάθεια φίμωσης και ποινικοποίησης της πολιτικής παρέμβασης των φοιτητών στον κοινωνικό τους χώρο δεν μπορεί να μείνει αναπάντητη. Σε μια περίοδο που αποθεώνεται ο ατομικός δρόμος, που υποβαθμίζεται ο πολιτικός διάλογος , είναι πολύ σημαντικό να υπερασπιστεί το φοιτητικό κίνημα και η αριστερά κεκτημένα και νίκες των προηγούμενων ετών. Για εμάς το πανεπιστήμιο είναι ο χώρος στον οποίο οι νέοι και οι νέες πρέπει και μπορούν να ζουν, να σπουδάζουν, να κοινωνικοποιούνται και να παρεμβαίνουν πολιτικά. Οι εξωστρεφείς δράσεις, οι ανοιχτές εκδηλώσεις και αντιμαθήματα καθώς και ο εμπλουτισμός του κλασικού ρεπερτορίου δράσης με νέα εργαλεία, προϊόντα κοινωνικού πειραματισμού, κινούνται προς αυτή την κατεύθυνση
Κοινωνικοί Αγώνες
Προφανώς επειδή ως Αρεν ανέκαθεν αντιλαμβανόμασταν το Πανεπιστημίο σε σχέση με την κοινωνία και όχι ξεκομμένο από αυτήν θα μπορούσαμε να εμπλουτίσουμε την παρέμβαση μας με ζητήματα που αφορούν συνολικά την κοινωνία. Η μάχη απέναντι στο επερχόμενο εργασιακό νομοσχέδιο ,στους πλειστηριασμούς και κάθε άλλη πτυχή της νεοφιλελεύρης επίθεσης θα πρέπει δοθεί σε σύνδεση με τους φοιτητικούς συλλόγους. Σε μια περίοδο ελαστικοποίησης ή και πλήρους αποσάρθρωσης των εργασιακών σχέσεων, είναι πολύ σημαντικό ως ΑΡΕΝ να ιεραρχήσουμε ψηλά το επόμενο διάστημα τα ζητήματα της εργασίας. Φοιτητές και εργαζόμενοι οφείλουν να ενώσουν τις δυνάμεις τους το επόμενο διάστημα, τόσο με αποφάσεις για παρουσία των Φοιτητικών Συλλόγων σε κεντρικές απεργιακές κινητοποιήσεις, όσο και μέσα από κοινές πρωτοβουλίες ανά σχολή. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν οι καθαρίστριες του ΕΚΠΑ και του ΕΜΠ που δουλεύουν με μηνιαίες συμβάσεις και χωρίς δικαιώματα κάτω από άθλιες συνθήκες. Παρόμοιος συντονισμός μπορεί να υπάρξει και στα ζητήματα των πλειστηριασμών, οπού ήδη έχει αναπτυχθεί σε όλη τη χώρα ένα δυναμικό κίνημα μπλοκαρίσματος. Μια ακόμα νεοφιλελεύθερη μεταβολή που έρχεται να πλήξει εντονότερα τον δημόσιο χαρακτήρα των ΜΜΜ είναι η τοποθέτηση μπάρων και η εισαγωγή ηλεκτρονικού εισιτήριου με στόχο την αύξηση των κερδών καθώς και τον έλεγχο και την πειθάρχηση των επιβατών. Απέναντι σε αυτό το μέτρο αυτό οι φοιτητές από κοινού με τους εργαζομένους, που χρησιμοποιούν καθημερινά τα ΜΜΜ, πρέπει να αντισταθούν στην εφαρμογή των μπαρών και να διεκδικήσουν δωρεάν και ποιοτικότερη μετακίνηση.
Προσφυγικό-Αντιφασισμός
Ειδικά σε σχέση με το προσφυγικό που αποτελεί ένα ζήτημα που τον τελευταίο 1 μίση χρόνο έχουμε με επιτυχία καταφέρει να σηκώσουμε, είναι σημαντικό να διευρύνουμε τους τρόπους συμμετοχής μας στο κίνημα αλληλεγγύης , να συνεχίσουμε να ιεραρχούμε την γείωση του αντιρατσισμού, του αντιρατσισμού, του αντιφασισμού στις σχολές και να αυξήσουμε την εμπλοκή μας σε εγχειρήματα και πρωτοβουλίες αλληλεγγύης. Είναι πολύ σημαντικό, η φοιτητική αριστερά να αναπτύξει τα κατάλληλα αντανακλαστικά μπροστά στη διαμορφωθείσα κατάσταση. Από τη στήριξη εγχειρημάτων αλληλεγγύης και καταλήψεων στέγης μέχρι τη σύνδεση και τους κοινούς αγώνες με τους πρόσφυγες στα στρατόπεδα, το φοιτητικό κίνημα και η αριστερά πρέπει να δηλώσει παρών. Οι συλλογές τροφίμων, η διοργάνωση αντιρατσιστικών εκδηλώσεων, η δημιουργία πρωτοβουλιών αλληλεγγύης και η προσπάθεια ένταξης των προσφύγων σε ένα ευρύτερο διεκδικητικό κίνημα πρέπει να αποτελέσουν οδηγό δράσης για το επόμενο διάστημα. Ταυτόχρονα, οφείλουμε να αντιτάξουμε ένα δυναμικό διεκδικητικό κίνημα, το οποίο θα προβάλλει αιτήματα αντιπαραθετικά στους κεντρικούς άξονες της ξενοφοβικής πολιτικής που υποδεικνύει η Ε.Ε. και υλοποιεί η Κυβέρνηση. Θα πρέπει να απαιτήσουμε τη δημιουργία ανοιχτών δομών φιλοξενίας με αξιοπρεπείς όρους διαβίωσης και την ένταξη των προσφύγων στον αστικό ιστό, αίτημα το οποίο περνά μέσα από την κατάργηση των camps και τη μεταφορά των ανθρώπων από τα νησιά στην ενδοχώρα. Διεκδικούμε να καταργηθεί η συμφωνία Ε.Ε.-Τουρκίας, να πέσει ο φράχτης του Έβρου και να επιτραπεί η νόμιμη, ελεύθερη διέλευση των προσφύγων μέσα από ασφαλείς διόδους,καθώς επίσης και να γίνονται άμεσα δεκτά τα αιτήματα ασύλου και οικογενεικής επανένωσης. Τέλος, αγωνιζόμαστε για την ισότιμη πρόσβαση των προφυγόπουλων στην εκπαίδευση και τα δημόσια αγαθά, ενάντια σε κάθε εκδήλωση ξενοφοβικού μίσους που επιδιώκει τη στοχοποίηση και τον αποκλεισμό τους.
Η Δικτύωση την επόμενη μέρα
Στην συνθήκη στην οποία βρίσκεται η ΑΡ.ΕΝ. είναι ύψιστης σημασίας να επενδύσουμε στην λειτουργία μας συνολικά ως δικτύωση. Υπ’αυτό το πρίσμα προκρίνουμε την διοργάνωση φεστιβάλ, ακτίφ πόλεων, διαδικασιών ανα ίδρυμα ή αντικείμενο σε τακτά χρονικά διαστήματα με στόχο τόσο τον εμπλουτισμό της πολιτικής κουβέντας όσο και την δημιουργία συλλογικών αναπαραστάσεων. Σε αυτό το πλαίσιο μόνο προωθητικά θα μπορούσαν να λειτουργήσουν σεμινάρια και κύκλοι αυτομόρφωσης – συλλογικές αναγνώσεις με μέριμνα για τη συνολικότερη και βαθύτερη ζύμωση τόσο των ανθρώπων που συμμετέχουν στα σχήματα όσο και ευρύτερα της πολιτικής κουβέντας εντός αυτών. Είναι εξάλλου κοινή παραδοχή η διαλεκτική σχέση θεωρίας και πρακτικής.
Κρίνεται παράλληλα αναγκαίο το πανελλαδικό συντονιστικό να επιτελεί με συνέπεια το ρόλο του, απο τη πλευρά του οργανωτικού (μεταφορά εικόνας από τις πόλεις και μέριμνα για τυχόν ζητήματα) καθώς και αναβαθμισμένα αντανακλαστικά με καλέσματα σε κινηματικούς κόμβους που συλλογικά και συνολικά στηρίζουμε.
Δ2)Νέες Πρακτικές-Προς ένα νέο συνδικαλιστικό υπόδειγμα
Σε μια συνθήκη έντασης της αποπολιτικοποίησης και της αποστείρωσης στις σχολές κυρίαρχη στόχευση μιας αριστερής συλλογικότητας που παρεμβαίνει εντός τους δεν μπορεί να είναι άλλη από την επαναφορά στο προσκήνιο της πολιτικής και συνακόλουθα της συλλογικής διεκδίκησης ως βάση προς μια ριζοσπαστική κατεύθυνση. Η επιστροφή στους κοινωνικούς χώρους και στις ανάγκες τους καθώς και εμπλοκή στην φοιτητική κίνηση δεν πρέπει να αποτελεί απλή υπενθύμιση καθήκοντος αλλά οδοδείκτη στην προσπάθεια συγκρότησης αντίρροπης κίνησης απέναντι στον ατομισμό και την αδράνεια. Οι γνώριμες σε όλους μας πρακτικές φοιτητικού συνδικαλισμού δίνουν σημεία ορατότητας στην αριστερά και επαναφέρουν στο προσκήνιο την κοινωνική πτυχή των πανεπιστημίων μακριά από την ακαδημαική μονομέρεια διαμορφώνοντας δυνατότητες αμφισβήτησης του κυρίαρχου και ανάδειξης κινήσεων αντίστασης σε προωθητική κατεύθυνση. Επιπλέον δημοκρατικά κεκτημένα του φοιτητικού κινήματος, παρά τις προβληματικές που και εμείς οι ίδιοι/ες αναδεικνύουμε, όπως τα ΔΣ, οι Γενικές Συνελεύσεις και οι εκλογές αποτελούν θεσμική κατοχύρωση των συνδικαλιστικών ελευθέριων στις σχολές και η κριτική προς αυτά οφείλει να τίθεται με όρους επανανοημαδότησης, εξυγίανσης και αναζωογόνησης τους και σε καμία περίπτωση να μην κατευθύνεται σε μια «εύκολη» απαξίωση τους τόσο λόγω της ιστορικής τους συνεισφοράς όσο και της σημερινής τους δυναμικής χρησιμότητας στα χέρια των φοιτητών/τριώ. Οι μορφές αντίστασης που έχουν παγιωθεί διαχρονικά στα πλαίσια των φοιτητικών κινητοποιήσεων πχ καταλήψεις διαδηλώσεις ακόμα και σήμερα διατηρούν την δυναμική τους και την πολιτικής τους επικινδυνότητα απέναντι στο κυρίαρχο.
Σε σχέση με τα παραπάνω πρέπει ωστόσο να καταστεί σαφές ότι υπάρχουν και συγκεκριμένα όρια τα οποία αναδεικνύουν και τα δικά μας καθήκοντα ως δικτύωση σχημάτων. Η κρίση του φοιτητικού συνδικαλισμού δεν μπορεί να αναλυθεί με όρους μονόπλευρους αλλά συναρτήσει μια συνολικής απαγοήτευσης στο κοινωνικό πεδίο και της όξυνσης της εντατικοποίησης να τεθεί και μια διαδικασία αυτοκριτικής και άρα υπέρβασης βεβαιοτήτων. Η έμφαση στο μάξιμουμ πολιτικό πλαίσιο, ο τρόπος διεξαγωγής των διαδικασιών του συλλόγου, η εμπέδωση στα μάτια των φοιτητών λογικών πρωτοπορίας, ο διαχωρισμός ανάμεσα σε οργανωμένους και μη, η μετατροπή της πολιτικής αντιπαράθεσης σε μικροπολική διαμάχη ακόμα και εντός αριστεράς είναι στοιχεία τα οποία αν δεν συνυπολογιστουν η πολιτική ανάλυση θα καταστεί εν τέλει ελλιπής. Σε αυτό το πλαίσιο και με βάση την διάθεση υπέρβασης αυτών των προβληματικών εκκινεί η συζήτηση για τις νέες ριζοσπαστικές πρακτικές και νέες μεθόθους παρέμβασης. Σε αυτή την συζήτηση η Αρ.Εν έχει δώσει μέσα στην ιστορική εμπειρία απαντήσεις που έχουν εν τέλει υιοθετηθεί σε κάποιο βαθμό και από την υπόλοιπη αριστερά. Η διεξαγωγή πολιτικών-πολιτιστικών εκδηλώσεων, τα φεστιβάλ, τα αντιμαθήματα, τα αυτοδιαχειριζόμενα εγχειρήματα είναι πτυχές του νέου που έχουμε καταφέρει να εντάξουμε στην παρέμβαση μας αφήνωντας και ένα διαφορετικό στίγμα στην πανεπιστημιακή καθημερινότητα και έχει αναβαθμισμένη ουσία να πυκνώσουν και να διαχυθούν τέτοιες πρακτικές. Ωστόσο και εμείς πολλές φορές εμμένουμε χωρίς διάθεση αμφισβήτησης και πειραματισμού σε κάποιες δεδομένες πρακτικές χωρίς να παίρνουμε το ρίσκο να επερωτήσουμε και να δοκιμάσουμε διαφορετικά πράγματα. Η όλη συζήτηση σε σχέση με τα εργαλεία δεν μπορεί και δεν πρέπει να λήγει στην βάση προαποφασισμένων λύσεων αλλά εναπόκειται στα σχήματα που καλούνται να αντλήσουν δεδομένα και εμπειρία από τις ανάγκες των κοινωνικών τους χώρων και να κάνουμε κριτική αρνητική ή θετική. Τα παραπάνω προκειμένου να πραγματοποιηθούν προϋποθέτουν το άνοιγμα ενός διαλόγου εντός της δικτύωσής μας που θα προσφέρεται για ανταλλαγή διαφορετικών βιωμάτων και θα απαντάει στο πως θα περάσουμε από τη θεωρητική ανάλυση στην πράξη. Οδοδείκτης σε αυτή την διαδικασία είναι η άρση της ανοικειότητας οργανωμένων και μη, η αύξηση της συμμετοχικότητας και της δημοκρατίας και ο πλουραλισμός στο ρεπερτόριο δράσης. Η διεξαγωγή συνελέυσεων με συγκεκριμένο θεματικό βάρος που επιτρέπουν το άνοιγμα της συζήτησης σε ανένταχτο κόσμο, ο μινιμαλισμός ως πολιτική αντίληψη με όρους γείωσης των εκάστοτε ιεραρχήσεων μακριά από λογικές μαξιμαλιστικής οριοθέτησης που αντί να ανοίγουν εν τέλει κλείνουν την συζήτηση, η πολυθεματικότητα και ποικιλία στην παρέμβαση, η δυνατότητα παρέμβασης εντός του αμφιθεάτρου και του μαθήματος απαντώντας σε κυρίαρχες αντιλήψεις που αναπαράγονται εν πολλοίς και στους όρους εξωτερικότητας των συνδικαλιστών, η ανοιχτή διαμόρφωση πλαισίων για την συνέλευση από τους ίδιους του φοιτητές/τριες είτε πριν από την ΓΣ είτε εντός της, ο σεβασμός στις νέες χρονικότητες της νέας γενιάς του μειωμένου ελεύθερου χρόνου και της ταυτόχρονης εργασίας αποτελούν απλά ενδεικτικές σκέψεις που είτε έχουν διατυπωθεί και στο παρελθόν και οφείλουμε να επεξεργαστούμε την εφαρμογή τους είτε εισφέρουν κάτι καινούργιο χωρίς να επιδιώκουν να λήξουν την συζήτηση. Ούτως ή άλλως δεν πρόκειται για έτοιμες λύσεις που μας βγάζουν από μια δυσμενή συνθήκη αλλά μια διαδικασία που προσδωκεί να ανανοηματοδοτήσει την πολιτική ένταξη, την οργανωμένη συλλογική δράση, να δώσει νέες παραστάσεις πολιτικής συμμετοχής που διανθίζουν το υπάρχον και έχουν τα μάτια στραμμένο στο μέλλον. Στόχος μας, λοιπόν, δεν είναι να κάνουμε μια διάκριση ανάμεσα σε παλιές και καινούριες μεθόδους παρέμβασης αλλά να δούμε πως το ένα θα τροφοδητήσει το άλλο ώστε να πάει την πολιτική μας παρέμβαση ένα βήμα παραπέρα και να προωθήσει την πολιτικοποίηση εντός των πανεπιστημίων με όρους συνέχειας και όχι απλά μεμονωμένης απάντησης σε επιμέρους επίδικα και κόμβους.
Δ3) Ανασύνθεση και ενότητα της Αριστεράς
Μέσα σε όλη αυτή την κατάσταση που επικρατεί στους φοιτητικούς συλλόγους, μία από τις πιο ελπιδοφόρες και προωθητικές καταστάσεις της προηγούμενης περιόδου, αποτελεί η έναρξη των ανασυνθετικών διαδικασιών μεταξύ των σχηματισμών της φοιτητικής αριστεράς. Αντιλαμβανόμενοι/ες την κατάσταση που επικρατεί στους φοιτητικούς συλλόγους, την αδυναμία των πολιτικών σχεδίων των ήδη υπάρχοντων σχηματισμών να εμπνεύσουν τον κόσμο των συλλόγων και να ανασυγκροτήσουν τις απονεκρωμένες διαδικασίες, αλλά και την αναγκαιότητα ανασύνταξης της ίδιας της φοιτητικής αριστεράς, αποφασίσαμε να υπερβούμε τις όποιος διαχωριστικές και να ξεκινήσουμε έναν ειλικρινή πολιτικό διάλογο. Έναν πολιτικό διάλογο πάνω στα πραγματικά πολιτικά επίδικα της συγκυρίας, που δε θα γίνεται σε μια κατεύθυνση ενότητας για την ενότητα.
Σε μια σειρά από σχολές ξεκίνησαν να γίνονται κοινές διαδικασίες μεταξύ των σχημάτων, κοινές παρεμβάσεις, ενώ συγκροτήθηκαν και ενωτικές πρωτοβουλίες προφανώς σε συνάρτηση με τις ιδιαιτερότητες κάθε κοινωνικού χώρου. Ο κοινός βηματισμός της περσινής χρονιάς τόσο σε επίπεδο σχολών όσο και σε επίπεδο κινημάτων, είχε ως αποτέλεσμα την εκλογική συνεργασία στις περισσότερες σχολές. Ωστόσο, αποτιμούμε ως αρνητικό της περσινής εμπειρίας τους μικροηγεμινσμούς που υπήρξαν σε όλη αυτή τη διαδικασία και τις «από τα πάνω» συνεννοήσεις. Εμείς θεωρούμε ότι η ανασύνθεση της αριστεράς, αφόρα την αριστερά εν γένει και ο διάλογος πρέπει να γίνεται από τον ίδιο τον κόσμο των σχημάτων και όχι «από τα πάνω». Συν τοις άλλοις, δεν καταφέραμε στον βαθμό που θα θέλαμε να δώσουμε μία νέα δυναμική στις εκλογές και μια απάντηση στην συνειδητή ή ασυνείδητη πολιτική στάση των φοιτητών/τριών προς τις συλλογικές διαδικασίες. Σε αυτήν την κατέυθυνση θεωρούμε αρκετά χρήσιμο το επόμενο ακαδημαικό έτος, αποτιμώντας παράλληλα τις ανασυνθετικές διαδικασίες, να ανοίξουμε την συζήτηση για κάλεσμα σε μια πανελλαδικού τύπου διαδικασία των φοιτητικών σχημάτων του ευρύτερου ανταγωνιστικού κινήματος. Η συγκρότηση κοινών διαδικασιών ανά κοινωνικούς χώρους έχει την δυνατότητα να δημιουργήσει τους όρους και τις προυποθέσεις για την μελλόντικη αλληλεπίδραση σε επίπεδο πανελλαδικού σώματος, κάτι το οποίο θα συζητηθεί σε επόμενη πανελλαδική μας διαδικασία.
Παρ’ όλα αυτά, αποτιμούμε ως κάτι το θετικό την περσινή εκλογική συμπόρευση, θεωρούμε ότι και φέτος πρέπει να δώσουμε από κοινού τη μάχη των εκλογών. Όχι γιατί θεωρούμε ότι οι εκλογές αποτελούν τη «μητέρα των μαχών», ούτε γιατί πιστεύουμε ότι η όλη ανασυνθετική διαδικασία πρέπει να αποβλέπει στην κοινή εκλογική καταγραφή. Η περσινή εμπειρία μας έδειξε ότι η εκλογική συμπόρευση των αριστερών δυνάμεων στις σχολές, μπορεί να αποτελέσει έναν ισχυρό αντιπαραθετικό πόλο στις καθεστωτικές δυνάμεις της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ και μια απάντηση στον αναχωρητισμό και τις λογικές ανάθεσης που καλλιεργεί η ΠΚΣ. Η εκλογική συμπόρευση για έμας δε μπορεί να αποτελέσει μια μάχη συσχετισμών και μια προσπάθεια αφομοίωσης του ενός σχηματισμού από τον άλλον, αλλά πρέπει να είναι προϊόν ειλικρινή διαλόγου και σύνθεσης μεταξύ των σχηματισμών, που θα συνέχει τις διαφορετικές πολιτικές απόψεις. Επιπλέον σε μια συνθήκη απαξίωσης εν γένει των συλλογικών διαδικασιών και με τον κίνδυνο περαιτέρω αύξησης της αποχής τα ενωτικά κατεβάσματα έχουν ένα ακόμα πιο ουσιαστικό ρόλο. Σε αυτά τα πλαίσια αν και εμμένουμε σε μια τοποθέτηση που θέτει την ανασυνθετική διαδικασία κυρίαρχα εντός των κοινωνικών χώρων θεωρούμε προωθητικό να διεξαχθούν το επόμενο διάστημα ανοιχτές συζητήσεις-εκδηλώσεις σε τοπικό επίπεδο παρέχοντας την δυνατότητα να ανοίξει ο πολιτικός διάλογος σε ευρύτερο επίπεδο και να δοθεί ένα πολιτικό στίγμα κοινής πορείας της φοιτητικής αριστεράς.
Επειδή όμως η ανασυνθετική διαδικασία δεν αρχίζει και δεν τελειώνει στην εκλογική συμπόρευση, ο διάλογος πρέπει να συνεχιστεί και μετά τις εκλογές με στόχευση την εμβάθυνση της πολιτικής συζήτησης. Ως ΑΡΕΝ δεν έχουμε μία κοντόφθαλμη λογική που σταματάει απλά στην επιβίωση της φοιτητικής αριστεράς αλλά παλεύουμε συνολικά για να χτιστούν αντιστάσεις στο σήμερα με στόχο την ενωτική μετωπική δράση της αριστεράς που θα μπορεί να σχεδιάζει και να δρα από κοινού. Πέρα από το κοινό κατέβασμα στις εκλογές, παλεύουμε για την οικοδόμηση μιας αντικαπιταλιστικής ορατής εναλλακτικής ριζοσπαστικής αριστεράς που θα μπορέσει να σηκώσει το γάντι της αντίστασης απέναντι στη λιτότητα, την επίθεση στο πανεπιστήμιο, το ρατσισμό, τον σεξισμό δημιουργώντας μαζικούς αγώνες των από τα κάτω. Κάνοντας μια αποτίμηση των μέχρι τώρα ανασυνθετικών διεργασιών, πρέπει να επιμείνουμε στην εξωστρέφεια τους και να εμπλέξουμε σε αυτές και ανένταχτο κόσμο των συλλόγων. Πρέπει να υπερβούμε τις λογικές των μικροηγεμονισμών και να οικοδομήσουμε μια διαφορετική καθημερινότητα στη βασή πραγματικών συντροφικών σχέσεων. Για εμάς, δεδομένης και της αδυναμίας των ήδη υπάρχοντων σχηματισμών και των παραδοσιακών τρόπων παρέμβασης να δώσουν απαντήσεις και να πετύχουν νίκες στο σήμερα, πρέπει στόχος μας να είναι η υπέρβαση τους και η δημιουργία ενός νέου συνδικαλιστικού υποκειμένου, που δε θα κουβαλάει τις παθογένειες του παρελθόντος, που θα εφεύρει νέους τρόπους παρέμβασης και θα συμβάλλει αποτελεσματικά στην ανασυγκρότηση των συλλόγων και του φοιτητικού κινήματος. Ο στόχος μας ως ΑΡΕΝ είναι η ύπαρξη ενός σχήματος της ριζοσπαστικής αριστεράς σε κάθε σχολή που θα μπορεί χωρίς μαξιμαλισμούς και σεχταρισμό να χτίσει αριστερή εναλλακτική πρόταση τόσο στον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και συνολικά στην απογοήτευση που υπάρχει. Είναι κρίσιμο η σημερινή κατάσταση του κινήματος και της αποστροφής του κόσμου απ΄ την πολιτική να μην παγιωθεί αλλά να δοθεί μαζική ριζοσπαστική απάντηση απ’ την αριστερά μέσα στους φοιτητικούς χώρους. Απευθυνόμενοι στις δυνάμεις του ΑΡΔΙΝ αλλά και της ΕΑΑΚ που συμβάλλουν στην παραπάνω διαδικασία αντιλαμβανόμενοι την αναγκαιότητα που ορίζει η συγκυρία, καλούμε σε έναν ανοιχτό ειλικρινή διάλογο που θα μπορεί από τα κάτω να καθορίζει τα καθήκοντα και τον κοινό σχεδιασμό του επόμενου διαστήματος. Εμείς σε αυτή τη διαδικασία συμμετέχουμε έχοντας να προσφέρουμε τα ταυτοτικά μας γνωρίσματα του αγώνα για την απελευθέρωση σε όλα τα επίπεδα, του αντισεξισμού, ο οποίος δεν αρκεί να μένει μόνο σε διακηρυκτικό επίπεδο αλλά να μετουσιώνεται και σε καθημερινή πράξη, της σύνδεσης του φοιτητικού κινήματος με τα υπόλοιπα αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας, της ανοιχτότητας και οριζοντιότητας στη λειτουργία μας, της αυτοδιαχείρισης και της δημοκρατίας, της απεμπλοκής από λογικές πρωτοπορίας και μικροηγεμνισμού, του εμπλουτισμού των πρακτικών και μεθόδων παρέμβασης και αναζωπύρωσης του φοιτητικού κινήματος.
