Πέρασαν 9 χρόνια απ όταν ο Αλέξης Γρηγορόπουλος έπεσε νεκρός από τη σφαίρα του αστυνομικού Κορκωνέα. Αυτό δεν ήταν σε καμία περίπτωση μια άτυχη στιγμή ή ένα μεμονωμένο περιστατικό αλλά ήταν μόνον η κορυφή του παγόβουνου μιας συστηματικής βίας: της βίας που ασκεί η κρατική εξουσία και το ίδιο το σύστημα και για την οποία δεν θα ακούσουμε ποτέ να γίνεται λόγος στα δελτία των 20.00, αφού αυτή η βία θεωρείται σχεδόν “φυσική”. Είναι η οι γκλομπιές και τα δακρυγόνα που αντιμετωπίζουμε οι διαδηλωτές σε μια πορεία, είναι η στέρηση του δικαιώματος στην άδεια που αντιμετωπίζουν οι κρατούμενοι/ες, είναι το πετσόκομα των μισθών και των συντάξεων που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι/ες και οι συνταξιούχοι, είναι οι φράχτες και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης που αντιμετωπίζουν οι μετανάστ(ρι)ες.
Τα όσα ακολούθησαν είναι γνωστά. Η γενιά που μεγάλωνε εκείνη την εποχή ήταν η πρώτη γενιά που έβλεπε ολοκάθαρα ότι θα ζήσει χειρότερα από τους γονείς της και ήταν μια γενιά που δε μπορούσε να βρει καμία έκφραση στο σάπιο και διεφθαρμένο σύστημα του δικομματισμού που κυριαρχούσε τότε. Έτσι η δολοφονία του Αλέξη έγινε η σπίθα που άναψε τη φωτιά και έκανε όλη αυτή τη συσσωρευμένη οργή να ξεχειλίσει και να κατακλύσει τους δρόμους σε όλες σχεδόν τις μεγάλες πόλεις της Ελλάδας. Η νεολαία, και όχι μόνον, επέβαλε για σχεδόν έναν μήνα την δικιά της καθημερινότητα στους δρόμους των πόλεων και επανακαθόρισε τον δημόσιο χώρο ως κοινό, με πορείες και συνελεύσεις να λαμβάνουν χώρα σε αυτόν, τόσο στο δρόμο όσο και σε κατειλημμένα κτήρια όπως της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ. Ο Δεκέμβρης του ‘08 ήταν μια στιγμή ορόσημο στην οποία δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι βρεθήκαμε σε αυτόν τον επανακειοποιημένο χώρο και ξαναονειρευτήκαμε τον κόσμο μας.
Για τους παραπάνω λόγους ο Δεκέμβρης αποσταθεροποίησε όλο το πολιτικό σύστημα της εποχής, αφήνοντας το ανεξίτηλο το στίγμα του στον κόσμο του κινήματος. Έχουν μείνει αξέχαστα τα άρθρα στις εφημερίδες που καλούσαν το στρατό να αναλάβει δράση, η προσπάθεια του δημάρχου Κακλαμάνη να γιορτάσει τα Χριστούγεννα σα να μη συμβαίνει τίποτα, καθώς και οι ακροβατισμοί του ΚΚΕ, του οποίου η Γ.Γ. έφτασε να δηλώσει ότι “στην αληθινή επανάσταση δε θα σπάσει ούτε ένα τζάμι”. Η κραυγή του Δεκέμβρη δε μπορούσε να βρει τη θέση της στα καλούπια του “καθώς πρέπει” πολιτικού λόγου. Από τότε μέχρι σήμερα ο Δεκέμβρης συνεχίζει να ζει μόνον κάθε φορά που οι άνθρωποι αγωνίζονται για ένα καλύτερο μέλλον, για μια ζωή με αξιοπρέπεια και όχι απλώς για επιβίωση, κάθε φορά που βγαίνουμε στο δρόμο βάζοντας τις ζωές μας πάνω από τα κέρδη και τα συμφέροντα των κυρίαρχων.
Ο ΑΛΕΞΗΣ ΖΕΙ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΜΑΣ
Όλοι/ες στις πορείες και τις κινητοποιήσεις για τα 9 χρόνια από τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου
