14η Μαρτίου 2018. Ο Βασίλης Δ. ανακοινώνει ότι ξεκινάει απεργία πείνας.
Ο Βασίλης Δ. πέρασε δεύτερος στο Πολιτικό Νομικής το 2016, και αυτή τη στιγμή θα έπρεπε να παρακολουθεί 
Πολιτική Φιλοσοφία και Ευρωπαϊκούς Θεσμούς μαζί με τις συμφοιτήτριες και τους συμφοιτητές του του 2ου έτους. Αντ’ αυτού, βρίσκεται έγκλειστος στις Φυλακές Κορυδαλλού και δεν του δίνονται οι νόμιμες εκπαιδευτικές άδειες, δεν του επιτρέπεται καν να βγει από τη φυλακή φορώντας βραχιολάκι, με μόνη δικαιολογία ότι δεν έχει περάσει δύο πρώτα μαθήματα της σχολής του, τα οποία όμως, τελικά πέρασε στην εξεταστική του Φεβρουαρίου. Η δικαιολογία, ωστόσο παραμένει ίδια αποδεικνύοντας με τον καλύτερο τρόπο το παράλογο της όλης κατάστασης.
6η Απριλίου 2018. Ο Βασίλης Δημάκης ανακοινώνει ότι ξεκινάει απεργία δίψας. Βάζοντας ως ανάχωμα το σώμα του και τη ζωή του κορυφώνει με ό,τι μέσα διαθέτει τον αγώνα που δίνει πολλούς μήνες τώρα.
Ο Βασίλης Δ., τον καιρό που βρίσκεται φυλακισμένος, έχει αγωνιστεί για τα δικαιώματα των κρατουμένων, γεγονός που προκάλεσε την εκδικητική στάση της δικαιοσύνης απέναντί του. Σε γενικές γραμμές, οι κρατούμενοι/-ες αποτελούν μια κοινωνική ομάδα οι διεκδικήσεις της οποίας δεν συμπεριλαμβάνονται στους «παραδοσιακούς» κοινωνικούς αγώνες, με αποτέλεσμα τα δικαιώματά τους να παραβιάζονται συστηματικά χωρίς αυτό να δημοσιοποιείται και να αποτελεί αντικείμενο κριτικής. Έτσι, φαίνεται πως οι κρατούμενοι/-ες, πολιτικοί και μη, βρίσκονται εντελώς εκτός δημόσιας σφαίρας, έξω από κάθε ορατότητα, σε ένα παράλληλο κόσμο, αυτόν της φυλακής. Στο πλαίσιο αυτό, μοιάζουν να ξεχνιούνται τα υποτιθέμενα «αναφαίρετα ανθρώπινα δικαιώματα», μόνο και μόνο, επειδή αυτός/-η είναι κρατούμενος/-η. Βλέπουμε, λοιπόν, ότι σε ένα πλαίσιο εντεινόμενης αυταρχικοποίησης, η καταπίεση των δικαιωμάτων και η καταστολή των διεκδικήσεων γίνονται συνηθισμένο κομμάτι μιας ολοένα και πιο οργουελικής πραγματικότητας.
Παράλληλα, η περίπτωση του Βασίλη Δημάκη είναι ενδεικτική ενός ακόμα βολικού ψέματος: ο ρόλος της φυλακής είναι ο σωφρονισμός, η αλλαγή του χαρακτήρα των κρατουμένων ώστε να μπορέσουν και πάλι να βρεθούν εντός μιας κοινωνίας ως μη επικίνδυνα μέλη, ικανά να συνεισφέρουν σε αυτήν. Ακόμη και αυτός ο σκοπός, που βρίσκεται, φυσικά, μακριά από τις διεκδικήσεις της Αριστεράς, πώς ακριβώς εξυπηρετείται με την κράτηση και τον εγκλεισμό; Πώς η άρνηση των σπουδών σε έναν άνθρωπο συμβάλλουν στην προσωπική αναμόρφωση ή εξέλιξή του; Μάλλον πρόκειται για ένα ακόμη πρόσχημα του κυρίαρχου λόγου. Μάλλον η φυλάκιση εξυπηρετεί περισσότερο τους σκοπούς της τιμωρίας του/της παραβάτη/-τριας. Συγχρόνως την «εκκαθάριση» ενός κοινωνικού σώματος από όσα στοιχεία απειλούν την τάξη και την ηρεμία. Συγχρόνως, την εγκαθίδρυση του τρόμου στους/στις υπόλοιπους/-ες, ώστε να μην αμφισβητήσουν όσα θεωρούνται «σωστά» και όσα θεωρούνται «λάθος», αφού υπάρχει ένας ισχυρός μηχανισμός που θα τους συντρίψει αν το τολμήσουν.
Ζούμε, εξάλλου, σε μια περίοδο όπου η Ηριάννα και ο Περικλής βρίσκονται έγκλειστοι με εμφανώς ανεπαρκή στοιχεία, χωρίς ο δικαστικός μηχανισμός να ενδιαφέρεται για το γεγονός ότι, στην πραγματικότητα, τους τιμωρεί, καταστρέφοντας ή και διακινδυνεύοντας της ζωής τους. Ζούμε, εξάλλου, σε μια εποχή όπου ο Τάσος Θεοφίλου πέρασε άδικα πέντε χρόνια από τη ζωή του στη φυλακή μέχρι, εν τέλει, να αθωωθεί και τώρα να βρισκόμαστε στο σημείο να γίνονται προσπάθειες να αμφισβητείται και η ίδια η αθωωτική απόφαση του δικαστηρίου. Αυτές είναι μόνο μερικές από τις περιπτώσεις κατάχρησης της δικαστικής εξουσίας και ποινικοποίησης πολιτικών φρονημάτων και κοινωνικών σχέσεων: οι περισσότερες αντίστοιχες περιπτώσεις, δεν φτάνουν καν στα αυτιά μας.
Ωστόσο, η περίπτωση του Βασίλη Δημάκη έφτασε. Σήμερα, στην πέμπτη ημέρα απεργίας δίψας, βρίσκεται σε κρίσιμη κατάσταση και έχει ήδη μεταχθεί σε νοσοκομείο. Έχει ήδη αποκτήσει μια μόνιμη βλάβη στο νεφρό, είναι περίπου 60 κιλά, και όμως εξακολουθεί να διεκδικεί. Προβάλλει αιτήματα τα οποία περιλαμβάνουν αποκλειστικά κατοχυρωμένα δικαιώματα όλων ων κρατουμένων. Όπως είπε και ο ίδιος: «Διεκδικώ ό,τι νόμιμο δικαιούμαι στο ακέραιο, όπως στο ακέραιο μέχρι τώρα εξοφλώ ό,τι έκνομο διέπραξα !»
Μήπως, τελικά, η δικαιοσύνη δεν είναι και τόσο τυφλή; Μήπως, τελικά, ο δικαστικός μηχανισμός χρησιμοποιείται ενίοτε για να κατασταλούν οι κοινωνικές αντιστάσεις και να τιμωρηθούν οι προσπάθειες διεκδίκησης; Ένα, πάντως, είναι το μόνο σίγουρο: το να περιορίζεται η δυνατότητα ενός ανθρώπου να μορφωθεί και να εξελιχθεί, είναι εν τέλει χειρότερο «αδίκημα» από οτιδήποτε κι αν αυτός έχει διαπράξει. Από την πλευρά μας, ως Αριστερή Ενότητα δεν μπορούμε παρά να καταδικάσουμε σε κάθε τόνο την φονικά τιμωρητική αντιμετώπιση που η ελληνική «δικαιοσύνη» επεφύλασσε στο Βασίλη Δημάκη, καθώς και να δηλώσουμε ότι, όσο κι αν η καταστολή και ο αυταρχισμός εντείνονται, εμείς δεν πρόκειται να πάψουμε να αγωνιζόμαστε για τα δικαιώματα των κρατουμένων, πολιτικών και μη.
