Μετά από 4 μαζικές διαδηλώσεις, τα «κίτρινα γιλέκα» έχουν πλέον κάνει ξεκάθαρη την παρουσία τους στη γαλλική πρωτεύουσα και όχι μόνο. Πρόκειται για ένα κίνημα το οποίο, αφορμάται από την αύξηση των φόρων στα καύσιμα ντίζελ και γιγαντώνεται μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Οι πραγματικές αιτίες όμως που οδήγησαν σε αυτές τις διαδηλώσεις έχουν τεράστιες πολιτικές προεκτάσεις. Κατ’αρχάς, οι πολιτικές λιτότητας που έχει εφαρμόσει ο Μακρόν τα τελευταία χρόνια έχουν συντελέσει στην όξυνση των κοινωνικών ανισοτήτων και κατ’ επέκταση στην αγανάκτηση των λαϊκών στρωμάτων, που ασφυκτιούν κάτω από το ζυγό των αντι-λαικών μέτρων. Ταυτόχρονα, η αποκέντρωση των μεγάλων αστικών κέντρων της Γαλλίας λόγω υψηλού κόστους κατοικίας και ζωής καθιστά επιτακτική την ανάγκη αυτοκινήτου για τις μετακινήσεις, μιας και τα μέσα μεταφοράς παρουσιάζουν σοβαρές ελλείψεις. Έτσι δικαιολογείται η διαμαρτυρία τους για την αύξηση του φόρου στα καύσιμα. Πέρα από αυτά, η φιλική-μεροληπτική στάση του Μακρόν προς τα υψηλά κοινωνικά στρώματα μέσω της κατάργησης του φόρου υψηλής περιουσίας, οι περικοπές στους μισθούς των περισσότερων εργαζομένων και η γενικότερη κοινωνική πολιτική που ακολουθεί, προσδίδει ταξικό χαρακτήρα στο κίνημα, το οποίο σε πολλά σημεία του έχει συνδεθεί με τα συνδικάτα, το ριζοσπαστικό κοινωνικό κίνημα αλλά και με το φοιτητικό-μαθητικό.
Και κάπου εδώ πρέπει να γίνει σαφή αναφορά στη βίαιη καταστολή που έχουν αντιμετωπίσει τα «κίτρινα γιλέκα». 1.200 συλλήψεις, 90.000 αστυνομικοί, πλαστικές σφαίρες, έφιπποι αστυνομικοί αλλά και τεθωρακισμένα στους δρόμους είναι μόνο κάποια από τα μέτρα καταστολής της γαλλικής κυβέρνησης. Ο φόβος τους απέναντι στη μαζικότητα αυτού του κινήματος, απέναντι στο πολιτικό στίγμα που μπορεί να αποτυπώσει ένα τέτοιο κίνημα σε όλο το γαλλικό λαό, απέναντι στη σύνδεση του εργατικού με το νεολαιίστικο κίνημα και την επανάληψη του Μάη του ’68, είναι η κύρια αιτία που οι κατασταλτικές δυνάμεις έχουν προβεί σε τέτοιες βιαιότητες τις τελευταίες μέρες. Είναι απαράδεκτο ο πρωθυπουργός της Γαλλίας Φιλίπ να μιλάει για αποκατάσταση της «εθνικής ενότητας» την ώρα που η αστυνομία εκτονώνει το μένος της σε χιλιάδες διαδηλωτές, την ώρα που χτυπάει αναπήρους. Είναι απαράδεκτο να βλέπουμε εικόνες μαθητών πεσμένων στα γόνατα υπό την απειλή όπλων στα προαύλια των σχολείων τους, είναι απαράδεκτο οποιαδήποτε φωνή αντίδρασης και αντίστασης να καταστέλλεται τόσο άγρια ! !
Οι παραπάνω εικόνες αποδεικνύουν με εναργή τρόπο πως κάθε νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση προκειμένου να καταφέρει να εφαρμόσει το σχέδιο της πρέπει να καταστέλλει κάθε εστία αγώνα και αντίστασης. Είναι φανερό πως ανέκαθεν η νεολαία αποτελούσε και αποτελεί το πιο αγωνιστικό κομμάτι της κοινωνίας, το κομμάτι εκείνο που δε διστάζει να έρθει σε ρήξη με το κυρίαρχο. Κατά συνέπεια τα πανεπιστήμια, από τον Μάη του ’68 έως και σήμερα αποτελούν τα κύρια κέντρα αντίστασης. Όμως η νεοφιλελεύθερη πολιτική, που ξεκίνησε από τη δεκαετία του ‘70 και κορυφώθηκε στη δεκαετία του ‘90 με την πτώση του “υπαρκτού σοσιαλισμού”, θέλοντας ακριβώς να επιβάλει ακόμα πιο ακραία νεοφιλελεύθερα μέτρα, προβαίνει στην κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, ούτως ώστε να επιτύχει συγχρόνως την εγκαθίδρυση νεοφιλελεύθερης πολιτικής και την καταστολή οποιασδήποτε εξέγερσης ενάντια σε αυτή. Κύριο παράδειγμα αποτελεί η κατάργηση του ασύλου στη Γαλλία το 2016 η οποία αποτέλεσε την υπέρβαση του τελευταίου εμποδίου για την εφαρμογή της σκληρής πολιτικής του Μακρόν που περιγράφηκε παραπάνω.
Ωστόσο οι φωνές για την κατάργηση του ασύλου έχουν εμφανιστεί και όσο περνάει ο καιρός εντείνονται και στην Ελλάδα, με κύριο εκφραστή της τον Κ. Μητσοτάκη. Ο πρόεδρος της ΝΔ προκειμένου να πετύχει το ακρονεοφιλελεύθερο πρόγραμμα του, ευαγγελίζεται την κατάργηση του ασύλου με δήθεν σκοπό την “εξυγίανση του πανεπιστημίου”, ενώ ο πραγματικός σκοπός είναι η καταστολή κάθε κινήματος, κάθε εξέγερσης, κάθε αντίστασης, η εξαφάνιση κάθε κέντρο αγώνα. Η εκστρατεία αυτή του Μητσοτάκη στηρίζεται και ενισχύεται από τα ΜΜΕ, τα οποία προβάλουν ανεδαφικές εικόνες ανομίας μέσα στα πανεπιστήμια και προπαγανδίζουν με αυτόν τον τρόπο μια εγκληματικότητα που δεν υπάρχει.
Εμείς από την πλευρά μας στεκόμαστε δίπλα στο κίνημα των “κίτρινων γιλέκων”, δίπλα στον γαλλικό λαό ο οποίος παλεύει ενάντια στην κυβέρνηση Μακρόν. Κατάφεραν να συγκλονίσουν τη διεθνή κοινότητα και να αποδείξουν ότι η συλλογική διεκδίκηση είναι η πλέον αποτελεσματική μέθοδος διεκδίκησης και υπεράσπισης συμφερόντων. Ένας αγώνας ο οποίος πέτυχε την οπισθοχώρηση του Μακρόν. Οι αγώνες όμως δεν σταματάν εκεί. Όλες και όλοι, ζώντας σε συνθήκες οικονομικής κρίσης, επαγγελματικής επισφάλειας και οξυμένης καταστολής πρέπει μαζί να παλεύουμε καθημερινά για τα δικαιώματα μας, για μια καλύτερη ζωή, για έναν κόσμο που μας χωράει όλες και όλους, για την κοινωνία των ονείρων μας!
