Οι φετινές φοιτητικές εκλογές, που έλαβαν χώρα τον προηγούμενο Απρίλη, χακτηρίστηκαν για ακόμη μια φορά από την επιλογή μεγάλης μερίδας φοιτητών να απέχουν, γεγονός που αναδεικνύει μια γενικευμένη αδιαφορία προς τις συλλογικές διαδικασίες. Πριν ξεκινήσουμε να αναλύουμε τα αίτια αυτής της αποχής και ασκήσουμε κριτική στον τρόπο παρέμβασης ορισμένων πολιτικών δυνάμεων αλλά και σε εμάς τους ίδιους-ες ως Δικτύωση, να τονίσουμε ότι οι φοιτητικές εκλογές φέτος διεξήχθησαν ομαλά στα περισσότερα ιδρύματα, με εξαίρεση το παράδειγμα του ΑΠΘ. Η αλήθεια είναι ότι τα πανεπιστήμια, σαν αναπόσπαστο κομμάτι της κοινωνίας, δεν μπορούν να αποστασιοποιούνται από την κοινωνική πραγματικότητα και κατ’ επέκταση επηρεάζονται άμεσα από τις κοινωνικές συνθήκες. Συνεπώς, κόντρα στη ρητορεία των καθεστωτικών δυνάμεων, περί ενίσχυσης των παραβατικών φαινομένων από το άσυλο, αποδεικνύεται ότι το άσυλο δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση σημείο εκκίνησης της ανομίας. Αντιθέτως, η ρητορεία αυτή χρησιμοποιείται σαν αφορμή γα διεξαγωγή εκλογών από ΔΑΠ-ΠΑΣΠ εκτός πανεπιστημιακών χώρων.
Σα αυξημένα ποσοστά αποχής είναι απόρροια κρίσης των συλλογικών διαδικασιών. Η αναθετική λογική που αφήνει την διεκδίκηση καλύτερων όρων σπουδών σε λίγους και «ειδήμονες» ,μπορεί να εξηγήσει την γενικευμένη αδιαφορία και την επιλογή της αποχής από την εκλογική διαδικασία από μια μεγάλη μερίδα των φοιτητών. Σην ίδια στιγμή ,υπάρχει μία μερίδα κόσμου που βλέπει τις διεκδικήσεις των φοιτητών ως κάτι τοποθετημένο χρονολογικά όχι στο άμεσο μέλλον,όχι αναίτια πολλές φορές, και κατ’ επέκταση ως κάτι που δεν θα τους επηρεάσει άμεσα, άρα και ανάξιο ενασχόλησης. Και κάπου εδώ πρέπει να σημειωθεί ότι υπάρχουν ορισμένες πολιτικές δυνάμεις που λειτουργούν ως απλός μεταβιβαστής των γραμμών των κομματικών τους φορέων, με αποτέλεσμα να μην εστιάζουν στις προβληματικές της κάθε σχολής. Αυτές οι πολιτικές δυνάμεις ,ειδικά αυτήν την περίοδο, προσπαθώντας να αντλήσουν πολιτική υπεραξία για τις επερχόμενες εκλογές καταλήγουν να ανταγωνίζονται μεταξύ τους μέσα απο μια διαπάλη κομματικών γραμμών . Με αποτέλεσμα να οδηγούν αρκετούς φοιτητές στην αποστροφή από τους συλλόγους και στη μη-συμμετοχή τους είτε στις γενικές συνελεύσεις είτε στις εκλογές, πράγμα που εν τέλει καταλήγει όχι μόνο να συντηρεί την προαναφερθείσα κατάσταση αλλά και να την μεγενθύνει.
Όσον αφορά συγκεκριμένα τις πολιτικές δυνάμεις, τώρα, η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ κατάφερε να διατηρήσει σταθερά τα εκλογικά της ποσοστά, και μάλιστα με ανοδικές τάσεις. Γεγονός που αποδίδεται στους εδώ και χρόνια αρκετά καλά στημένους εκλογικούς μηχανισμούς. Πιο συγκεκριμένα, ο μηχανισμός της ΔΑΠ, δεν παρέμεινε στο στάδιο όπου στηρίζονταν στο επίπεδο των πελατειακών σχέσεων, που καλλιεργούνταν μέσω των δικτύων σημειώσεωναντιγραφών αλλά και των εξόδων-πάρτυ, χωρίς να εξάγουν την πολιτική τους ατζέντα. Φέτος, η τακτική τους « εμπλουτίστηκε » με την ξεκάθαρη ευθυγράμμιση με την κομματική γραμμή της ΝΔ. Χαρακτηριστικό στοιχείο, άλλωστε, αποτέλεσε και η ίδια τους η αφίσα με κεντρικό σύνθημα “Η πρώτη νίκη θα είναι των φοιτητών”, το οποίο αναδεικνύει την στόχευσή τους να καπηλευτούν τα αποτελέσματα των φοιτητικών εκλογών για την ενίσχυση της προεκλογικής εκστρατείας του κόμματός τους. Αυτό φαίνεται, άλλωστε και με το ότι δεν ασχολούνται με τα πραγματικά προβλήματα της κάθε σχολής. Πράγμα που αιτιολογεί και την συνειδητή τους επιλογή να απέχουν από τις γενικές συνελεύσεις και τις διαδικασίες των συλλόγων, αφόυ η παρουσία τους εκεί δεν τους αποφέρει κάτι .
Σην ίδια τακτική των πελατειακών σχέσεων ακολούθησαν και οι δυνάμεις της ΠΑΣΠ, τακτική που συντέλεσε στην διατήρηση των εκλογικών τους ποσοστών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτέλεσε η ΠΑΣΠ ΑΣΟΕΕ που επέλεξε να διεξάγει μόνη της εκλογές εκτός πανεπιστημιακού ασύλου στο γήπεδο του μπάσκετ Σπόρτινγκ, επιλέγοντας έτσι να απονομιμοποιήσει το φοιτητικό σύλλογο στα μάτια των φοιτητών.
Ιδιάζουσα περίπτωση στις φετινές φοιτητικές εκλογές ήταν και το ζήτημα που προέκυψε με το πάγωμα της εκλογικής διαδικασίας. Η παρακώληση της διαδικασίας των εκλογών από τα ΕΑΑΚ αλλά και το πάγωμα της καταμέτρησης σε σχολές της Αθήνας μετά από παρέμβαση της ΠΚΣ, έρχεται αντιμέτωπη με τη λογική πως οι εκλογές σε κάθε σχολή έχουν τα δικά τους επίδικα και χαρακτηριστικά και πως δεν μπορει να παρακωλύεται η ομαλη δημοκρατικη διεξαγωγη τους. Η ΠΚΣ έχοντας πολιτική ατζέντα ενίσχυσης του κομματικού της φορέα διέκοψε την καταμέτρηση ,αναδεικνύωντας την εργαλειακή αντιμετώπιση των συλλόγων ,δίνοντας περισσότερο σημασία στην αύξηση των συνολικών κεντρικών αποτελεσμάτων τους, εις βάρος των κανονισμών της εκλογικής διαδικασίας ,των τοποθετήσεων των υπολοίπων πολιτικών δυνάμεων επί του ζητήματος και κυρίως της ομαλής δημοκρατικής διεξαγωγής(παρακάμπτωντας την ΚΕΦΕΕ).
Εμείς, ως Αριστερή Ενότητα, αποτιμούμε θετικά την συμπόρευσή μας μαζί με δυνάμεις των ΕΑΑΚ και του ΑΡΔΙΝ σαν Αριστερή Ανατρεπτική Συνεργασία, καθώς τα ενωτικά κατεβάσματα σημείωσαν άνοδο του εκλογικού τους ποσοστού. Παρατηρούμε, λοιπόν, πως η λογική που θέλει εννιαία αριστερή πρακτική πόσο μάλλον ένα σχήμα ανά κοινωνικό χώρο κερδίζει συνεχώς έδαφος και είναι αυτή που μπορεί σήμερα να αντεπιτεθεί και να μπει ως πραγματικό αντίβαρο στις δυνάμεις της ΠΑΣΠ-ΔΑΠ. Παρ’ όλα αυτά, σε αρκετές σχολές δεν καταφέραμε να συσπειρώσουμε ένα κομμάτι προοδευτικού κόσμου, ώστε να ενταχθεί σε μία αγωνιστική τροχιά απέναντι στις πολιτικές της κυβέρνησης, που υποβαθμίζουν τους όρους με τους οποίους σπουδάζουμε. Αυτό μας κάνει να θέλουμε να επανανοηματοδοτήσουμε τους κλασσικούς τρόπους παρέμβασης, να διαμορφώσουμε εκ νεου τα πλαισια των συλλογικων διαδικασιων και να αναζητούμε τρόπους, με τους οποίους αυτό το κομμάτι κόσμου θα μπορεί να βλέπει τον εαυτό του σαν οργανικό μέλος του συλλόγου. υμβάλλοντας με την δική του οπτική στην μεταξύ μας αλληλοζύμωση και στην από τα κάτω εξαγωγή μία συλλογικής απάντησης απέναντι στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές και στις προβληματικές της κάθε σχολής.
Απέναντι στις συνεχείς επιθέσεις στους όρους σπουδών μας, στις συνεχώς αυξανόμενες μειώσεις στις φοιτητικές παροχές, στις προσπάθειες για υποβάθμιση του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα της Παιδείας –ιδίως και με την ψήφιση του νέου νόμου-, απέναντι στις καθεστωτικές δυνάμεις της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ, που επιδιώκουν την απονομιμοποίηση και κατ’ επέκταση την απονέκρωση των φοιτητικών μας συλλόγων, εμείς παλεύουμε για ένα πανεπιστήμιο που θα μας χωράει όλες και όλους, ένα πανεπιστήμιο που θα συνδέεται άμεσα με τις ανάγκες της κοινωνίας.
