Κατά τη διάρκεια της πανδημίας, η αναγκαστική διακοπή της λειτουργίας των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, οδήγησε στο να υποκατασταθεί η εκπαιδευτική διαδικασία από τα ηλεκτρονικά μαθήματα. Και παρά την προφανή υποβάθμιση της διδασκαλίας και τον αποκλεισμό πολλών μαθητ(ρι)ών και φοιτητ(ρι)ών, η Κυβέρνηση θριαμβολογούσε για την ταχύτατη κι επιτυχή προσαρμογή στα νέα δεδομένα, χωρίς να προσπαθεί να επιλύσει τα προβλήματα που είχαν προκύψει.
Με την ίδια προχειρότητα αντιμετωπίστηκε κι η διεξαγωγή της εξεταστικής, για την οποία δόθηκαν αόριστες μόνο οδηγίες, που στην ουσία μετακύλησαν την ευθύνη από το Υπουργείο Παιδείας στα Πανεπιστήμια. Στις περισσότερες σχολές οι εξεταστικές έχουν αρχίσει, χωρίς να έχει καν ολοκληρωθεί η διανομή συγγραμμάτων, χωρίς να εξασφαλίζονται τα μέσα προστασίας για φοιτητ(ρι)ες κι εργαζόμενους/ες, χωρίς την παροχή υλικοτεχνικού εξοπλισμού σε όσους το χρειάζονται. Ακόμη σε πολλές σχολές γίνεται χρήση κάμερας για τη διαρκή παρακολούθηση των εξεταζόμενων, που πέρα από την παραβίαση της ιδιωτικότητας μας, δίνει υπερεξουσίες στους επιτηρητές και δημιουργεί ένα αυταρχικό κλίμα εξέτασης. Είναι ακριβώς η αποσπασματικότητα αυτή που άνοιξε το δρόμο σε κάθε λογής αυθαιρεσίες. Γίνεται φανερό πως η συμετοχή τόσο στα μαθήματα, όσο και στις εξετάσεις δεν είναι εξίσου εύκολη για όλους, αλλά εξαρτάται συχνά από την οικονομική δυνατότητα του καθενός.
Το Υπουργείο όχι μόνο έδειξε εγκληματική αμέλεια στη ρύθμιση όλων αυτών των ζητημάτων, αλλά αξιοποίησε το “νεκρό” χρόνο της καραντίνας για να περάσει σαρωτικά για την Παιδεία όλων των βαθμίδων νομοσχέδια, χωρία καμία διαβούλευση με τους ενδιαφερόμενους φορείς και αγνοώντας με θράσος τις διαμαρτυρίες μαθητ(ρι)ών, φοιτητ(ρι)ών και εκπαιδευτικών. Πλήθος συντηρητικών θεσμών όπως η τράπεζα θεμάτων και η αναγραφή της διαγωγής στον έλεγχο επανεισάγονται στο σχολείο. Ταυτόχρονα, αναδιατάσσεται το πρόγραμμα με την εισαγωγή αγγλικών ήδη από το νηπιαγωγείο, μαθήματα επιχειρηματικότητας ήδη από το δημοτικό και κατάργηση των καλλιτεχνικών, της μουσικής, της κοινωνιολογίας , του γραμμικού και του ελεύθερου σχεδίου στο Λύκειο. Σημειωτέον πως τα δύο τελευταία είναι πανελλαδικά εξεταζόμενα μαθήματα. Άλλωστε με το θεσμό της αξιολόγησης, αλλά και με το εξωφρενικό μέτρο της τοποθέτησης καμερών τις τάξεις, η εκπαιδευτική διαδικασία θα υπόκειται πολύ εύκολα πλέον στον πολιτικό έλεγχο του Υπουργείου. Η θέσπιση κατώτατης βάσης 10 για την εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και ακαδημαϊκών κριτηρίων για τις μετεγγραφές έρχεται να εκτραχύνει την ταξικότητα εντός των Πανεπιστημίων. Ο σχεδιασμός της Νέας Δημοκρατίας για την Κυβέρνηση διαγράφεται πλέον καθαρά: τυποποιημένη τεχνοκρατική γνώση -εφόσον έχει αντίκρυσμα στην αγορά- soft skills, “αριστεία κι αξιοκρατία”, με άλλα λόγια μια εκπαίδευση κομμένη και ραμμένη για τους λίγους και τους έχοντες.
Για εμάς όμως η γνώση υπάρχει για να εξυπηρετεί τις ανάγκες της κοινωνίας. Για εμάς τα σχολεία κι οι σχολές δε χωράνε σε οθόνες. Εμείς από την μεριά μας δε θα σταματήσουμε να αγωνιζόμαστε μέσα κι έξω από τις σχολές μας για ισότιμη πρόσβαση σε μία πραγματικά δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση, για ανθρώπινους όρους διδασκαλίας και εξετάσεων.
