Στις 6 Δεκέμβρη του 2008, ο τότε 15χρονος μαθητής, Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος, πέφτει νεκρός από τα πυρά του ειδικού φρουρού Επαμεινώνδα Κορκονέα. Η στυγερή αυτή κρατική δολοφονία πυροδοτεί μια εξέγερση που για παραπάνω από έναν μήνα συγκλονίζει συθέμελα την ελληνική κοινωνία. Χιλιάδες μαθητές, φοιτήτριες, σύλλογοι και σωματεία εργατ(ρι)ών πραγματοποιούν διαδηλώσεις διαρκείας σε ολόκληρη την επικράτεια. Ήταν τότε που η νεολαία, που ερχόταν αντιμέτωπη με μια τεράστια οικονομική κρίση και έβλεπε το μέλλον της και τις προοπτικές της τσακισμένες, δεν έδωσε απλώς κάποια απάντηση αλλά, αντιστρέφοντας τους ρόλους, ήταν εκείνη που για πρώτη φορά έθετε την ερώτηση.
Το σύνθημα εκείνου του Δεκέμβρη: “Στις τράπεζες λεφτά, στη νεολαία σφαίρες” παραμένει επίκαιρο και διαχρονικό. Φέτος, επανανοηματοδοτείται, καθώς υπό το πρίσμα της υγειονομικής κρίσης του COVID19 που διανύουμε, βλέπουμε ότι η πολιτική διαχείριση της πανδημίας εξαντλείται στην ένταση της καταστολής. Όπως τότε, έτσι και τώρα, προτεραιότητα των κυβερνήσεων διαδοχικά υπήρξε η προστασία του κεφαλαίου έναντι της προστασίας των από κάτω: του κόσμου της εργασίας, των φοιτητριών, των μαθητών, των μεταναστριών, των προσφύγων κ.ο.κ. Σήμερα, είναι ξανά η νεολαία αυτή που στοχοποιείται, μετατρέπεται σε αποδιοπομπαίος τράγος ο οποίος φέρει την ευθύνη διασποράς του ιού. Αντίστοιχα, η κυβέρνηση και τα καθεστωτικά ΜΜΕ έδειχναν πόσες κλίνες ΜΕΘ έχουν καταλάβει οι μετανάστες και οι προσφύγισσες για να μη μετρήσει πόσες ΜΕΘ/ΜΑΦ και υγειονομικό προσωπικό δεν προσέλαβε η ίδια. “Οχύρωσε” τον κόσμο της εργασίας με μπόλικη ατομική ευθύνη και δεν πήρε κανένα απολύτως μέτρο προστασίας στους χώρους εργασίας. Οι μόνες προσλήψεις που έκανε ήταν αυτές των αστυνομικών, ενώ οι μόνες της επενδύσεις ήταν για εξοπλιστικά και φρεγάτες. Τέλος, εξέδιδε Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου και “νομοθετούσε” ερήμην της κοινωνίας και χωρίς να μπορεί η ίδια να αντιδράσει, αξιοποιώντας την ευκαιρία της πανδημίας για να περάσει νομοσχέδια που επ ουδενί είναι προς όφελος όλων των παραπάνω, αλλά προς όφελος του κεφαλαίου (βλ. ν/σ Βρούτση, ν/σ για τη δευτεροβάθμια, ν/σ Χατζηδάκη κλπ).
Η τελευταία χρονιά μας βρίσκει αντιμέτωπες με ολοένα και εντεινόμενη καταστολή. Από την βίαιη καταστολή στην ΑΣΟΕΕ τον Νοέμβριο του 2019, στις εκκενώσεις καταλήψεων και αυτοοργανωμένων χώρων, στην αναίτια επιθεση με δακρυγόνα στην πλειοψηφία των διαδηλώσεων, τη δολοφονία του Β.Μάγγου, στην εξίσου ασύμμετρη απάντηση με χημικά την ημέρα της δίκης της ΧΑ, μέχρι τις αντισυνταγματικές απαγορεύσεις για τις πορείες και τις συναθροίσεις, τόσο στις 17 Νοέμβρη όσο και στις 6 Δεκέμβρη και όλα όσα μεσολάβησαν, είναι πλέον σαφές για μας: όποια κι εάν είναι η ερώτηση, η απάντηση από την πλευρά του κράτους και των κυβερνήσεων είναι η καταστολή. Καταστολή που με πρόσχημα τη διασφάλιση της δημόσιας υγείας, αποδεικνύεται στην πράξη ότι μοναδικό στόχο έχει να επιδιώξει τη φίμωση όσων τολμούν και αμφισβητούν, αντιστέκονται και διεκδικούν συλλογικά.
Το σύνθημα “ΜΑΤ παντού, ΜΕΘ πουθενά” να σταθεί οδοδείκτης για τη φετινή 6η Δεκέμβρη. Απέναντι σε αυτούς που δεν κάνουν απολύτως τίποτα για την υγεία μας, που δεν προσλαμβάνουν νοσηλευτικό προσωπικό, και χρηματοδοτούν εφοπλιστές, κλινικάρχες και ΜΜΕ, διεκδικούμε τις ανάσες μας. Αυτές που μας στερούν, κάθε φορά που κατεβαίνουμε στους δρόμους, είτε με τα χημικά τους είτε με τον φόβο πως θα θρηνούμε νέο Αλέξη. Σε μέρες αλόγιστης βίας, όπου μηχανάκια των ΔΙΑΣ πέφτουν πάνω σε ανθρώπινα κορμιά, εμείς συνεχίζουμε να κατεβαίνουμε στο δρόμο για να διεκδικήσουμε τα αυτονόητα. Να μην αποδεχτούμε την επιβίωση που μας προτείνουν για ζωή. Το καλοκαίρι, γραφτηκε σε κάθε γωνιά της Αμερικής το σύνθημα ‘’I can’t breathe’’. Φωνάζουμε ακριβώς το ίδιο και συνεχίζουμε να είμαστε ενωμένοι απέναντι στον κρατικό αυταρχισμό, για να ζήσουμε μια ζωή στην οποία θα μπορούμε να είμαστε ελεύθερες.
Στις 6 Δεκέμβρη, στηρίζουμε τις αντικατασταλτικές κινητοποιήσεις.
