49 χρόνια μετά φαντάζει μάλλον παράδοξο να δίνουμε τόση αξία σε μια ημερομηνία, να ξεσηκώνουμε τις σχολές, να κάνουμε Γενικές Συνελεύσεις, να στήνουμε τραπέζια και καρέκλες μέσα στο Πολυτεχνείο, να βάφουμε με τις ώρες πανό. Κι όμως…
Με το να μη βγαίνουμε ούτε για τα βασικά, πώς να μη μιλάμε για ψωμί;
Με τη ζωή μας να “μικραίνει” και να καταπιέζεται κάθε μέρα, από τη βία αυτού του συστήματος, τη βία που χτυπάει φοιτήτριες κάθε φορά που τολμούν να βγουν στο δρόμο, τη βία που σκοτώνει τις αδερφές μας καθημερινά, τη βία που πνίγει πρόσφυγες στο Αιγαίο, πώς να μη μιλάμε για ελευθερία;
Με τη γενιά μας να ζει έναν εν εξελίξει πόλεμο, πώς να μη μιλάμε για όσους κερδίζουν απ’τα θύματα του;
Με το άσυλο κατηργημένο, στα χαρτιά και στην πράξη, πώς να μη μιλάμε για τους αγώνες που το κατέκτησαν;
49 χρόνια μετά συνεχίζουμε να μιλάμε για το Πολυτεχνείο, όχι μόνο γιατί μοιραζόμαστε ανησυχίες, καταπιέσεις, και προβλήματα με τους φοιτητές που το έζησαν, αλλά και γιατί όσα κέρδισαν εκείνοι τώρα είναι ξανά υπό διακύβευμα. Η ίδια η ιστορία, πλέον, αλλοιώνεται, διαστρεβλώνεται, γίνεται: “δεν υπήρχαν νεκροί στο Πολυτεχνείο”, ή “στο Πολυτεχνείο βρίσκονταν και δεξιοί και αριστεροί”, το Πολυτεχνείο γίνεται μία “γιορτή της δημοκρατίας”. Εμείς, έχοντας διαλέξει πλευρά, την πλευρά του αγώνα για όσα δικαιούμαστε και όσα μας παίρνουν, αυτή της χειραφέτησης και της ελευθερίας, πιστεύουμε πως μας αφορά όλα βαθιά αυτή η παραχάραξη της ιστορίας, αυτή η αισχρή προσπάθεια να ξεχάσουμε, να μη μιλάμε άλλο για το Πολυτεχνείο, πιστεύουμε πως πρέπει να νοιαστούμε και να παλέψουμε για να σωθεί και να νικήσει η μνήμη.
Δεν πρόκειται όμως μονάχα για αυτό. Η νεολαία, εμείς, αυτή τη στιγμή, ζούμε σε μία συνεχή πάλη: παλεύουμε για να βγάλουμε τη σχολή, χωρίς καμία βοήθεια από το κράτος, χωρίς φοιτητική μέριμνα και παροχές, με τη διαρκή πίεση των διαγραφών -ή και απλά τη διαρκή πίεση του να τελειώσουμε τις σπουδές “στην ώρα μας”- με εξεταστικές, εργαστήρια και εργασίες που το κάνουν όλο και πιο δύσκολο. Παλεύουμε να τα βγάζουμε πέρα όσο σπουδάζουμε, δουλεύοντας σε εξαντλητικές δουλειές για ελάχιστα λεφτά. Παλεύουμε κάθε μέρα “για να καταλάβει ο βλάκας τι σημαίνει το όχι”. Παλεύουμε να την παλέψουμε όταν κάθε βδομάδα περνάνε το ένα μέτρο μετά από το άλλο, μέτρα που διαλύουν τις σχολές μας και την καθημερινότητά μας ως φοιτητά, αλλά και κάθε εργασιακή μας προοπτική, κάθε ενδεχόμενο αξιοπρεπούς ζωής μετά το πτυχίο. Αλλά και όταν περνάμε μπροστά από ΜΑΤ για να μπούμε στα αμφιθέατρά μας, όταν ανοίγουμε το κινητό μας και βλέπουμε για άλλη μία μία δολοφονημένη ή για άλλη μία καταπάτηση θεμελιωδών δημοκρατικών δικαιωμάτων και νιώθουμε ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για αυτό. Εμείς πιστεύουμε ότι αυτή η πάλη πρέπει να πάψει να είναι θέμα της καθεμίας από εμάς, πρέπει να μπει στη μέση, να μοιραστεί, να γίνει συλλογικό ζήτημα και συλλογικός αγώνας, όπως τότε. Αυτό είναι το μήνυμα του φετινού Πολυτεχνείου, και κάθε Πολυτεχνείου: οι φοιτήτριες, οι φοιτητές, τα φοιτητά, μπορούμε να ρίξουμε χούντες, κυβερνήσεις και συστήματα αν αγωνιστούμε μαζί για όσα μας πλήττουν μαζί.
Όλα αυτά δεν μένουν αόριστες διακηρύξεις. Μεταφράζονται στα αιτήματα για ένα δωρεάν και δημόσιο πανεπιστήμιο, ελεύθερο και προσβάσιμο σε όλα, στο ύψος των αναγκών μας· για δωρεάν και αξιοπρεπή φοιτητική μέριμνα, σίτιση και στέγαση, ειδικά στην εποχή της ακρίβειας· για κατάργηση του μέτρου της πανεπιστημιακής αστυνομίας τώρα· για προγράμματα σπουδών και πτυχία ενιαία και ισχυρά, που θα μας δίνουν τη δυνατότητα να παλέψουμε από κοινού με τους συναδέλφους μας για καλύτερη εργασία. Φυσικά δεν περιοριζόμαστε στα αμιγώς “φοιτητικά” αιτήματα, αφού το πανεπιστήμιο δεν είναι αποκομμένο από την κοινωνία, αλλά οργανικό της κομμάτι. Έτσι, αυτό, και κάθε Πολυτεχνείο, παλεύουμε ενάντια στην καταστολή και την αστυνομοκρατία, που κάνει μία βόλτα στην πόλη να θυμίζει εμπόλεμη ζώνη, όπως και ενάντια στην πατριαρχία και την έμφυλη βία που σκοτώνει και βιάζει στα αστυνομικά τμήματα, στο δρόμο, στα διπλανά διαμερίσματα. Στο φασισμό που βλέπουμε να αναβιώνει στο λόγο κυβερνητικών στελεχών αλλά και σε καταδικασμένους φασίστες που σηκώνουν ξανά κεφάλι, και στις πρακτικές των υπερδυνάμεων και των “αμυντικών” συμμαχιών που μετράνε πτώματα, από τον πόλεμο στην Ουκρανία ως τα σύνορα της Ευρώπης.
Δε μιλάμε για το Πολυτεχνείο, λοιπόν, σαν μια ανασκόπηση του παρελθόντος, ούτε σαν μια “γιορτή της Δημοκρατίας”. Η εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν είναι μία επέτειος, είναι ανάγκη, που μπορεί και χωράει όλες μας τις ανάγκες.
Όχι “Εδώ Πολυτεχνείο”, αλλά “το Πολυτεχνείο είναι εδώ!”
ΚΑΛΟΥΜΕ ΟΛΕΣ, ΟΛΑ & ΟΛΟΥΣ ΣΤΟ ΤΡΙΗΜΕΡΟ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΊΟΥ 15, 16,17/11
& ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ ΣΤΙΣ 17/11, ΣΤΙΣ 13:00, ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΤΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ (ΑΘΗΝΑ) / ΣΤΙΣ 18:00 ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΑΠΘ (ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ)
ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ ΤΟ ΤΡΙΗΜΕΡΟ ΝΑ ΔΙΕΞΑΧΘΕΙ ΧΩΡΙΣ ΚΑΜΙΑ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΣΕ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΟ ΙΔΡΥΜΑ
ΝΑ ΑΠΟΧΩΡΗΣΟΥΝ ΤΑ ΜΑΤ ΑΠΟ ΤΟ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΚΑΙ ΤΑ ΠΕΡΙΞ ΤΟΥ ΑΠΘ!
