Την ώρα που ολόκληρη η ελληνική κοινωνία βρίσκεται σε αναβρασμό, με τη διασπορά του COVID-19 να έχει φτάσει στα ύψη, κι ενώ τα πανεπιστήμια είναι κλειστά λόγω εορτών (και αμφίβολο είναι κι αν θα ανοίξουν μετά από αυτές), το Υπουργείο βρίσκει την κατάλληλη ευκαιρία να προχωρήσει στην εφαρμογή του νόμου Κεραμέως – Χρυσοχοΐδη και να διαμορφώσει ένα αυταρχικοποιημένο πανεπιστήμιο.
Δημοσιεύματα της “Καθημερινής” κάνουν λόγο για δωρεά ύψους 750.000 ευρώ περίπου σε 4 ιδρύματα (ΕΚΠΑ, ΟΠΑ, ΑΠΘ, ΠΑΠΕΙ) από ιδιωτική εταιρεία της οποίας το όνομα δεν έχει γνωστοποιηθεί ακόμη (!) με σκοπό την εγκατάσταση εξοπλισμού – τουρνικέ ελέγχου πρόσβασης στις εισόδους των κτιρίων.
Πέρυσι, ψηφίστηκε ο νόμος Κεραμέως – Χρυσοχοΐδη, που προβλέπει μεταξύ άλλων την ελεγχόμενη πρόσβαση στα ιδρύματά μας και τα face control. Η δωρεά αυτή αποτελεί ένα ξεκάθαρο πρώτο βήμα για την εφαρμογή της πτυχής αυτής του νόμου. Μάλιστα, βλέπουνε την κυβέρνηση να βρίσκει διόδους, όπως αυτή η δωρεά, για να επισπεύσει μια διαδικασία όταν αυτή αφορά σε αντιδραστικά μέτρα (εν προκειμένω τους εξοπλισμούς ελέγχου πρόσβασης), ενώ αντίθετα παρατηρούμε την τεράστια δυσκολία και κωλυσιεργία της κυβέρνησης να εξασφαλίσει πόρους για την ικανοποίηση πάγιων αναγκών των ιδρυμάτων (βλ. υποδομές, φοιτητικές εστίες, σίτιση)
Ονειρεύονται να χτίσουν ένα αυταρχικοποιημένο πανεπιστήμιο και να δημιουργήσουν ένα κλίμα επιτήρησης και τρομοκρατίας μέσα σε αυτό, ένα κλίμα πειθάρχησης που θέλει τις φοιτήτριες να ασχολούνται μόνο με τις σπουδές τους και με τίποτε άλλο καθ’όλη τη διάρκεια της φοίτησης τους. Με τα μηχανήματα ελέγχου εισόδου πρακτικά οι υπεύθυνοι θα γνωρίζουν ανά πάσα στιγμή ποιός μπαίνει στο πανεπιστήμιο και ποιά βγαίνει. Έτσι, υπάρχει μεγάλος κίνδυνος να εμπεδωθεί στη συνείδηση των φοιτητ(ρι)ών πως το πανεπιστήμιο είναι χώρος προσβάσιμος μόνο για όσους σπουδάζουν ή εργάζονται σε αυτό.
Το πανεπιστήμιο είναι χώρος δημόσιος και ανοιχτός σε όλη την κοινωνία, χώρος πολιτικοποίησης και κοινωνικοποίησης, χώρος που χτίζει συνειδήσεις και ριζοσπαστικοποιεί τη νεολαία. Δεν είναι ένας χώρος αποκομμένος, προσβάσιμος μόνο στους φοιτητές και τις φοιτήτριες κάθε ιδρύματος και χώρος αμιγώς ακαδημαϊκού ενδιαφέροντος. Η κυβέρνηση τοποθετώντας αυτά τα μηχανήματα στις εισόδους των ιδρυμάτων και προχωρώντας στην εφαρμογή της ελεγχόμενης εισόδου αποκόπτει εντελώς το πανεπιστήμιο από την υπόλοιπη κοινωνία. Το πανεπιστήμιο, όμως, ανέκαθεν έδινε χώρο στα υπόλοιπα κινήματα να ανθίσουν και αποτελούσε το σημείο συνάντησης των φοιτητών και των υπολοίπων αγωνιστικών κομματιών της κοινωνίας.
Είναι, μάλιστα, υποκριτικό την ώρα που ο κίνδυνος να ξανακλείσουν οι σχολές μας λόγω της πανδημίας είναι υπαρκτός και ενώ υπάρχουν χρόνια προβλήματα με ελλιπείς υποδομές και υποστελεχωμένο διδακτικό προσωπικό, να γίνονται δαπάνες που καμία ανάγκη των φοιτητ(ρι)ών δεν καλύπτουν και που κανένα πρόβλημα δε λύνουν. Πραγματική ανάγκη είναι η αύξηση της χρηματοδότησης των πανεπιστημίων, αφού βλέπουμε ήδη το κράτος ολοένα και να αποσύρεται από τη δαπάνη χρημάτων για την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Είναι επιτακτικό να δοθούν χρήματα για περισσότερες αίθουσες διδασκαλίας και εργαστήρια, για παραπάνω μέλη ΔΕΠ και διοικητικό / καθαριστικό προσωπικό, για βελτίωση των φοιτητικών παροχών (σίτιση, στέγη), για την προστασία της ακαδημαϊκής κοινότητας λόγω της συνθήκης του κορονοϊού, και εν γένει για τη βελτίωση των συνθηκών και όρων σπουδών μας. Αντί, λοιπόν, να δίνουν βάρος στις πραγματικές ανάγκες της ακαδημαϊκής κοινότητας, προσπαθούν να δώσουν λύσεις σε ανύπαρκτα προβλήματα, με εξοπλισμούς ελέγχων πρόσβασης στα πανεπιστήμια, αντιμετωπίζοντας εμάς ως εγκληματίες που πρέπει να ελεγχόμαστε πριν μπούμε στον κοινωνικό μας χώρο και το πανεπιστήμιο σαν ένα χώρο μη δημόσιο, στον οποίο δε θα έπρεπε να έχουν όλοι, όλες και όλα πρόσβαση.
// Δε θα επιτρέψουμε στην Κυβέρνηση να αποφασίζει για εμάς χωρίς εμάς.
// Το πανεπιστήμιο να είναι προσβάσιμο σε όλους, όλες και όλα.
// Όχι στο κλίμα επιτήρησης που θέλει να δημιουργήσει η κυβέρνηση.
// Λεφτά για τις πραγματικές ανάγκες των φοιτητών και των φοιτητριών.
